غزليات - قسمت چهارم
- شماره ١: گر به ظاهر جسم را روشن گهر مي پرورد
- شماره ٢: غير را در بزم خاص آن سيمتن مي پرورد
- شماره ٣: مست ما امروز نقش تازه اي بر آب زد
- شماره ٤: از عرق آتش به جانم آن گل سيراب زد
- شماره ٥: هر که پشت پاي چون شبنم به آب و رنگ زد
- شماره ٦: هر که بر دار فنا مردانه پشت پا نزد
- شماره ٧: خاطر آزرده را سير گلستان مي گزد
- شماره ٨: من کيم تا يار بي پروا به فريادم رسد؟
- شماره ٩: بي علايق چون شود سالک به منزل مي رسد
- شماره ١٠: بيشتر دست سبکباران به منزل مي رسد
- شماره ١١: از حريص افزون به قانع فيض احسان مي رسد
- شماره ١٢: بس که در زلف تو دلهاي اسيران آب شد
- شماره ١٣: از گرفتاري دلم فارغ زپيچ و تاب شد
- شماره ١٤: دل ز پيکان در تن من بيضه فولاد شد
- شماره ١٥: تا تو رفتي عالم روشن به چشمم تار شد
- شماره ١٦: بر من از روشندلي وضع جهان هموار شد
- شماره ١٧: از ملامت عاقبت مجنون بيابان گير شد
- شماره ١٨: جذبه شوق تو هر کس را گريبان گير شد
- شماره ١٩: حسن خط با حسن خلق و مردمي انباز شد
- شماره ٢٠: يار ساقي گشت و مطرب هم نوا پرداز شد
- شماره ٢١: از خط شبرنگ حسن يار عالمسوز شد
- شماره ٢٢: بس که دل افسرده زين درياي پرنيرنگ شد
- شماره ٢٣: از خط شبرنگ حسن سرکش او رام شد
- شماره ٢٤: تا به تسليم و رضا قانع دل خودکام شد
- شماره ٢٥: جان به تنگ آمد زکلفت غمگساران را چه شد؟
- شماره ٢٦: تا به خط از زلف کار دل فتاد آسوده شد
- شماره ٢٧: خط عيان شد تا بساط زلف او برچيده شد
- شماره ٢٨: بس که از سرگرمي فکرم نفس تفسيده شد
- شماره ٢٩: دل پريشان از پريشان گردي نظاره شد
- شماره ٣٠: از وصال يار داغ حسرت من تازه شد
- شماره ٣١: هر سخنسازي به آن آيينه رو همخانه شد
- شماره ٣٢: آشناي حق شد آن کس کز جهان بيگانه شد
- شماره ٣٣: از سياهي دل به تقصيرات خود بينا نشد
- شماره ٣٤: درد من خاطر نشان يار بي پروا نشد
- شماره ٣٥: ماند دلتنگ آن که باغ دلگشاي خود نشد
- شماره ٣٦: از تماشايي صفاي روي جانان کم نشد
- شماره ٣٧: روي يوسف تا کبود از سيلي اخوان نشد
- شماره ٣٨: هرگز از شاخ گلي آغوش من رنگين نشد
- شماره ٣٩: عشق دلهاي به خاک افتاده را در بر کشد
- شماره ٤٠: زلف چون قلاب او آب از دل آهن کشد
- شماره ٤١: نقطه خال لبت خط بر سويدا مي کشد
- شماره ٤٢: منعم از دلبستگي آزار دنيا مي کشد
- شماره ٤٣: عشق يکسان ناز درويش و توانگر مي کشد
- شماره ٤٤: هر که را از خانه بيرون جذبه دل مي کشد
- شماره ٤٥: زخم گل آب از نواي آبدارم مي کشد
- شماره ٤٦: غافلي کز دل نفس بي ياد يزدان مي کشد
- شماره ٤٧: بر زمين از ناز زلف او چو دامان مي کشد
- شماره ٤٨: کي سر از تيغ شهادت جان روشن مي کشد؟
- شماره ٤٩: تيرگي از مد احسان جان روشن مي کشد
- شماره ٥٠: گرچه عمري شد صبا مشق رياحين مي کشد
- شماره ٥١: سر و بالاي تو فرياد از لب جو مي کشد
- شماره ٥٢: از سر پر آرزو دل زردرويي مي کشد
- شماره ٥٣: آن رخ گلرنگ مي بايد زصهبا بشکفد
- شماره ٥٤: حسرت از منقار خون آلود بلبل مي چکد
- شماره ٥٥: نه همين از حرف دردآلود من خون مي چکد
- شماره ٥٦: از سر خاک شهيدان سبزه گلگون مي دمد
- شماره ٥٧: شمع روشن شد چو اشک از ديده بينا فشاند
- شماره ٥٨: دست چون عيسي زدنيا پاک مي بايد فشاند
- شماره ٥٩: عمر رفت و خار خارش در دل بيتاب ماند
- شماره ٦٠: هر که در زنجير آن مشکين سلاسل ماند ماند
- شماره ٦١: از حجاب عشق دل از وصل او نوميد ماند
- شماره ٦٢: عاقبت در سينه ام دل از تپيدن بازماند
- شماره ٦٣: مال رفت از دست و چشم خواجه در دنبال ماند
- شماره ٦٤: از غبار خط دهان تنگ او پوشيده ماند
- شماره ٦٥: بدعت برگرد سرگشتن گر از پروانه ماند
- شماره ٦٦: از هجوم اشک دل در چشم خونپالا نماند
- شماره ٦٧: از ديار مردمي ديار در عالم نماند
- شماره ٦٨: حيف کز آيينه رويان پاکداماني نماند
- شماره ٦٩: آبها آيينه سرو خرامان تواند
- شماره ٧٠: اهل همت بحر را از خار و خس پل بسته اند
- شماره ٧١: خاکساراني که همت بر تحمل بسته اند
- شماره ٧٢: از سر زانوي خود آيينه دارت داده اند
- شماره ٧٣: بهر قطع گفتگو تيغ زبانت داده اند
- شماره ٧٤: ناله اي گيراتر از چنگ عقابم داده اند
- شماره ٧٥: عشق بالا دست وجان بيقرارم داده اند
- شماره ٧٦: منت ايزد را که طبع بي نيازم داده اند
- شماره ٧٧: ساده لوحاني که درد خود به درمان داده اند
- شماره ٧٨: از سپهر نيلگون خاکستر ما کرده اند
- شماره ٧٩: حسن را پوشيده در خط چون عنبر کرده اند
- شماره ٨٠: خنده ات را چاشني از شير و شکر کرده اند
- شماره ٨١: گوشه گيراني که رو در خلوت دل کرده اند
- شماره ٨٢: خشم را روشندلان در حلم پنهان کرده اند
- شماره ٨٣: گلرخان از خون ما رخساره گلگون کرده اند
- شماره ٨٤: وقت جمعي خوش که دفتر را در آب افکنده اند
- شماره ٨٥: از لبش آنها که خود را در شراب افکنده اند
- شماره ٨٦: شوخ چشمان درد بيش و کم به دل افزوده اند
- شماره ٨٧: دوربيناني که در پرداز دل کوشيده اند
- شماره ٨٨: تن پرستاني که در تضييع آب و دانه اند
- شماره ٨٩: از مروت نيست منع صوفي از ذکر بلند
- شماره ٩٠: تا برون آمد به سير ماه آن مشکين کمند
- شماره ٩١: پاي رفتن از حريم او کجا دارد سپند؟
- شماره ٩٢: از دل سنگين ليلي کعبه جان ساختند
- شماره ٩٣: در سر پرشور ما تا رنگ سودا ريختند
- شماره ٩٤: خانه آرايان ز تعمير درون غافل شدند
- شماره ٩٥: لاله ها از پرتو رخسار او گلگون شدند
- شماره ٩٦: اهل همت جنس خواري را به عزت مي خرند
- شماره ٩٧: هر که بر دار فنا مردانه پشت پا زند
- شماره ٩٨: در دل شب هر که جامي از مي احمر زند
- شماره ٩٩: ناله ممکن نيست از دلهاي پرخون سرزند
- شماره ١٠٠: جام خالي غوطه در خم بي محابا مي زند
- شماره ١٠١: نه همين بر قلب ايمان يا دل ما مي زند
- شماره ١٠٢: در گلستاني که بلبل جوش غيرت مي زند
- شماره ١٠٣: با دهان خشک هر کس خنده تر مي زند
- شماره ١٠٤: هر که دامن بر ميان در چيدن گل مي زند
- شماره ١٠٥: با لب خاموش هر کس غوطه در خون مي زند
- شماره ١٠٦: چون زتاب مي رخت بر لاله پهلو مي زند
- شماره ١٠٧: شانه چون بر زلف خود آن عنبرين مو مي زند
- شماره ١٠٨: دامن آنها کز گرانجانان دنيا مي کشند
- شماره ١٠٩: مي پرستان در بهشت نقد ساغر مي کشند
- شماره ١١٠: پرده پوشي عشق عالمسوز را پيدا کند
- شماره ١١١: عشق شورانگيز اگر جا در دل خارا کند
- شماره ١١٢: هر که بال و پر چو سرو از همت والا کند
- شماره ١١٣: مي به جرأت در قدح در پاي خم مينا کند
- شماره ١١٤: پيش ابر نوبهاران چون صدف لب وا کند
- شماره ١١٥: آه ازان روزي که عاشق شکوه را سروا کند
- شماره ١١٦: هر که چين منع از ابروي دربان وا کند
- شماره ١١٧: زلف مشکينت دهان شانه پر عنبر کند
- شماره ١١٨: عشق خوش سودا کف بي مغز را عنبر کند
- شماره ١١٩: رخنه سيل اشک من در سد اسکندر کند
- شماره ١٢٠: چون به ياد آشيان مرغم صفيري سر کند
- شماره ١٢١: جلوه اي سرکن که خون از چشم بلبل سر کند
- شماره ١٢٢: هر که قطع راه مطلب در رکاب دل کند
- شماره ١٢٣: باطلان را گفتگوي حق اثر در دل کند
- شماره ١٢٤: خط مگر با آن لب ميگون مرا همدم کند
- شماره ١٢٥: آسمان از برق آهم دست و پا را گم کند
- شماره ١٢٦: تا به کي گرد کدورت زير ديوارم کند؟
- شماره ١٢٧: نيستم آتش که هر خاري به زنجيرم کند
- شماره ١٢٨: مطربي خواهم که مست از نغمه سازم کند
- شماره ١٢٩: صحبت روشن ضميران جسمها را جان کند
- شماره ١٣٠: ديده پرخون من گر اين چنين طوفان کند
- شماره ١٣١: زلف مشکينت که خون در ساغر ايمان کند
- شماره ١٣٢: چون کسي در دل خيال آن کمر پنهان کند؟
- شماره ١٣٣: کي زليخا را منور بوي پيراهن کند؟
- شماره ١٣٤: بوي پيراهن زليخا را کجا روشن کند؟
- شماره ١٣٥: ناله آتش عنانم رخنه در گردون کند
- شماره ١٣٦: کي گره باز از دل من باده گلگون کند؟
- شماره ١٣٧: ترک ياران کرده اي اي بيوفا، يار اين کند؟
- شماره ١٣٨: گرنه دل را زلف مشکينش نگهداري کند
- شماره ١٣٩: هر که اوقات گرامي صرف خودسازي کند
- شماره ١٤٠: زلف دلها را به دور خط نگهباني کند
- شماره ١٤١: با خيال دوست هر کس مجلس آرايي کند
- شماره ١٤٢: جذبه عاشق اثر در سنگ خارا مي کند
- شماره ١٤٣: سيل اشکم گوهر راز آشکار مي کند
- شماره ١٤٤: هر که آن لبهاي ميگون را تماشا مي کند
- شماره ١٤٥: عشق جا در سينه هاي تنگ پيدا مي کند
- شماره ١٤٦: دل در آن زلف زره سان جاي خود وا مي کند
- شماره ١٤٧: سير چشمي خاک در چشم سخاوت مي کند
- شماره ١٤٨: آن که از اوضاع خود دايم شکايت مي کند
- شماره ١٤٩: مست ناز من زساغر تا لبي تر مي کند
- شماره ١٥٠: تشنه جانان را کجا سيراب ساغر مي کند؟
- شماره ١٥١: سيرچشمي تنگدستان را توانگر مي کند
- شماره ١٥٢: محو جانان خويش را جانان تصور مي کند
- شماره ١٥٣: خال موزونت سويدا را زدل حک مي کند
- شماره ١٥٤: گرچنين آن چشم جادو رخنه در دل مي کند
- شماره ١٥٥: شوق را آتش عنان دوري منزل مي کند
- شماره ١٥٦: خصم غالب را زبون صبر و تحمل مي کند
- شماره ١٥٧: گر جلا آيينه هاي تيره را نم مي کند
- شماره ١٥٨: فکر جمعيت عبث دل را پريشان مي کند
- شماره ١٥٩: عمر را کوته نفسهاي پريشان مي کند
- شماره ١٦٠: نفس را مطلق عنان رزق فراوان مي کند
- شماره ١٦١: ديده ها را چهره گلرنگ گلشن مي کند
- شماره ١٦٢: گر به ظاهر حسن ميل آرميدن مي کند
- شماره ١٦٣: ساغر پر مي علاج جان محزون مي کند
- شماره ١٦٤: گر چنين نشو و نما آن نخل موزون مي کند
- شماره ١٦٥: خط غزال چشم را آهوي مشکين مي کند
- شماره ١٦٦: تيشه را از خون خود فرهاد رنگين مي کند
- شماره ١٦٧: غارت صبر از دلم آن آتشين رو مي کند
- شماره ١٦٨: شرم حسن شوخ را کي پرده سازي مي کند؟
- شماره ١٦٩: عشق او جا در دل ديوانه خالي مي کند
- شماره ١٧٠: تا خدنگ غمزه بال و پر فشاني مي کند
- شماره ١٧١: دخل ناقص بر سخن سنجان گراني مي کند
- شماره ١٧٢: ديده ما سير چشمان شان دنيا بشکند
- شماره ١٧٣: هر که خار آرزو در ديده دل بشکند
- شماره ١٧٤: از نزاکت رنگ اگر بر چهره گل بشکند
- شماره ١٧٥: سايه تا بر گلستان آن قامت رعنا فکند
- شماره ١٧٦: گر نمک در باده آن کان ملاحت افکند
- شماره ١٧٧: کو نواسنجي که در مغز جهان شور افکند؟
- شماره ١٧٨: سايه بر هر کس که آن سرو خرامان افکند
- شماره ١٧٩: گريه من آب در جوي سحر مي افکند
- شماره ١٨٠: محو شد نور خرد تا شد مرا سودا بلند
- شماره ١٨١: آه افسوس از دل خونگرم ما گردد بلند
- شماره ١٨٢: برق ما نگذاشت دود از خار و خس گردد بلند
- شماره ١٨٣: خنده چون زان غنچه مستور مي گردد بلند
- شماره ١٨٤: حرف آن زلف از دل ديوانه ما شد بلند
- شماره ١٨٥: نور شمع طور کي گردد زهر محفل بلند؟
- شماره ١٨٦: گوشه گيران در سخاوت بي نظير عالمند
- شماره ١٨٧: هر کجا باشند رنگين فطرتان در گلشنند
- شماره ١٨٨: خام دستاني که پشت پا به دنيا مي زنند
- شماره ١٨٩: با کمند زلف، خوبان بر صف دل مي زنند
- شماره ١٩٠: هر که خود را بشکند در ديده هايش جا کنند
- شماره ١٩١: با دهان تلخ، ناکامي که خرسندش کنند
- شماره ١٩٢: نقش پردازان ميسر نيست تصويرش کنند
- شماره ١٩٣: کي به هر چشمي نظربازان تماشايش کنند؟
- شماره ١٩٤: من نه آن درياي پرشورم که خس پوشم کنند
- شماره ١٩٥: کو جنون تا خاک بازيگاه طفلانم کنند
- شماره ١٩٦: غنچه خسباني که از زانوي خود بالين کنند
- شماره ١٩٧: هر کجا خوبان چراغ دلبري بر مي کنند
- شماره ١٩٨: نيستم غمگين که خالي چون کدويم مي کنند
- شماره ١٩٩: سالکان خودنما قطع بيابان مي کنند
- شماره ٢٠٠: رهنورداني که چون خورشيد تنها مي روند
- شماره ٢٠١: گوشه گيران کامياب از عالم بالا شوند
- شماره ٢٠٢: بي زبان جمعي که از حيرت چو ماهي مي شوند
- شماره ٢٠٣: کي به کوشش عاقلان را نشأه سودا دهند؟
- شماره ٢٠٤: در گذر از گفتگو تا ساغر هوشت دهند
- شماره ٢٠٥: کي به ارباب تجرد مال دنيا مي دهند؟
- شماره ٢٠٦: گر چنين خوبان صلاي جام الفت مي دهند
- شماره ٢٠٧: داغ ناسور مرا گر بر دل صحرا نهند
- شماره ٢٠٨: منکران چون ديده شرم و حيا بر هم نهند
- شماره ٢٠٩: اهل همت خرده خود پيش درويشان نهند
- شماره ٢١٠: بر دل بي آرزو زندان تن صحرا بود
- شماره ٢١١: دم زخواهش چون مصفا شد دم عيسي بود
- شماره ٢١٢: رزق هر کس چون صدف از عالم بالا بود
- شماره ٢١٣: آسمان تا بود، با ما بر سر بيداد بود
- شماره ٢١٤: اي خط بيرحم ازان عارض دميدن زود بود
- شماره ٢١٥: از سعادت در دماغش بيضه پندار بود
- شماره ٢١٦: يوسف ما در دل چه بر سر بازار بود
- شماره ٢١٧: جان مشتاقان غبار جسم را صرصر بود
- شماره ٢١٨: تا خيال آن بهشتي رو مرا منظور بود
- شماره ٢١٩: ياد ايامي که بزم عيش ما معمور بود
- شماره ٢٢٠: ذوق خاموشي مرا روزي که دامنگير بود
- شماره ٢٢١: در کنار دايه حسن او جهان افروز بود
- شماره ٢٢٢: ريزش اشک ندامت غافلان را بس بود
- شماره ٢٢٣: دوش بزم از شور ما يک سينه پرجوش بود
- شماره ٢٢٤: شب که دامان سر زلف توام در چنگ بود
- شماره ٢٢٥: تا عنان اختيار ناقصم در چنگ بود
- شماره ٢٢٦: از قبول نقش، دل دايم پريشان حال بود
- شماره ٢٢٧: آبروي کعبه گر از چشمه زمزم بود
- شماره ٢٢٨: خنده سوفار با دلگيري پيکان بود
- شماره ٢٢٩: پايه نظم بلند از علم کمتر چون بود؟
- شماره ٢٣٠: شب نه آه سرد را دل عرش پيما کرده بود
- شماره ٢٣١: دوش بر من سايه آن سرو روان افکنده بود
- شماره ٢٣٢: شب که سرو قامت او شمع اين کاشانه بود
- شماره ٢٣٣: پيش ازين روي دو عالم در دل ديوانه بود
- شماره ٢٣٤: روح را در تنگناي جسم کي شادي بود؟
- شماره ٢٣٥: اهل دل را خواب تلخ مرگ بيداري بود
- شماره ٢٣٦: چند دستم شانه زلف پريشاني بود؟
- شماره ٢٣٧: ياد ايامي که گلچين در گلستانت نبود
- شماره ٢٣٨: پيش ازين حسن مجرد تشنه زيور نبود
- شماره ٢٣٩: هر دلي را طره جانان نمي گيرد به خود
- شماره ٢٤٠: حسرت اوقات غفلت چون زدل بيرون رود؟
- شماره ٢٤١: صورت شيرين اگر از لوح خارا مي رود
- شماره ٢٤٢: کي ز سيل گرمرو بر روي صحرا مي رود؟
- شماره ٢٤٣: چون خرامان از نظر آن سرو قامت مي رود
- شماره ٢٤٤: مي کند يادش دل بيتاب و از خود مي رود
- شماره ٢٤٥: مفلس از بزم شراب ما توانگر مي رود
- شماره ٢٤٦: از نظر يک دم که آن شکل و شمايل مي رود
- شماره ٢٤٧: چون رخ از مي بر فروزي آب گلشن مي رود
- شماره ٢٤٨: در چمن چون حرف آن بالاي موزون مي رود
- شماره ٢٤٩: در بيابان خار اگر در پاي مجنون مي رود
- شماره ٢٥٠: دل ز بي برگي جگردارانه در خون مي رود
- شماره ٢٥١: هر کجا حرف شراب ارغواني مي رود
- شماره ٢٥٢: شورش عشقم ز تدبير نصيحتگر فزود
- شماره ٢٥٣: دستگاه شور من از دامن هامون فزود
- شماره ٢٥٤: چون اثر نگذاشت ازمن غم ز غمخواري چه سود؟
- شماره ٢٥٥: در سخن گفتن خطاي جاهلان پيدا شود
- شماره ٢٥٦: در دل هرکس که ذوق جستجو پيدا شود
- شماره ٢٥٧: هر که پيوندد به اهل دل، به جان بينا شود
- شماره ٢٥٨: دل ز قيد جسم چون آزاد گردد وا شود
- شماره ٢٥٩: سرکشي ازطاق ابروي بتان پيدا شود
- شماره ٢٦٠: عشق راهي نيست کان را منزلي پيدا شود
- شماره ٢٦١: کي دل غمگين به زور آه و افغان وا شود؟
- شماره ٢٦٢: در جهان بي نياز خاک سيم و زر شود
- شماره ٢٦٣: بر سبکروحان چو عيسي سوزني لنگر شود
- شماره ٢٦٤: هر دلي کز عشق گوهر آب شد، گوهر شود
- شماره ٢٦٥: چون صنوبر بادپيما گر سراپا دل شود
- شماره ٢٦٦: هر که در راه طلب صادق بود واصل شود
- شماره ٢٦٧: هر سبک مغزي که غافل شد ز دل باطل شود
- شماره ٢٦٨: جزرخش کز وي زمين و آسمان پر گل شود
- شماره ٢٦٩: ساغر مي دور از آن لبها اگر يک دم شود
- شماره ٢٧٠: کي به وصل از سينه عاشق تمنا کم شود؟
- شماره ٢٧١: نيست ممکن هر که تنها شد حضورش کم شود
- شماره ٢٧٢: حاش لله از ملامت شوق جانان کم شود
- شماره ٢٧٣: گفتگو از عقد دندان گوهر غلطان شود
- شماره ٢٧٤: حسن چو بي پرده شد دلها به خون غلطان شود
- شماره ٢٧٥: حرف زن تا بر لب عيسي نفس سوزن شود
- شماره ٢٧٦: خاک نتواند حجاب ديده روشن شود
- شماره ٢٧٧: چند قرب يار از غفلت حجاب من شود؟
- شماره ٢٧٨: از حريصان تشنه چشمي حرص را افزون شود
- شماره ٢٧٩: حق طلب آسوده در دنياي باطل کي شود؟
- شماره ٢٨٠: يار ما از کشتن عشاق درهم کي شود؟
- شماره ٢٨١: تا نگردد محو انجم مهر تابان کي شود؟
- شماره ٢٨٢: عيب پاکان زود بر مردم هويدا مي شود
- شماره ٢٨٣: با وجود مرگ، کي هستي گوارا مي شود؟
- شماره ٢٨٤: دل به دشمن چون ملايم شد مصفا مي شود
- شماره ٢٨٥: خانه اي کز نور حسن او مصفا مي شود
- شماره ٢٨٦: هر که مي گردد ز اهل ذکر، دانا مي شود
- شماره ٢٨٧: گر به اين دستور قد يار رعنا مي شود
- شماره ٢٨٨: آن لب رنگين سخن بي خواست گويا مي شود
- شماره ٢٨٩: عشقبازان را طرف بسيار پيدا مي شود
- شماره ٢٩٠: کي به ناخن از دل غمگين گره وا مي شود؟
- شماره ٢٩١: محنت امروز، فردا جمله راحت مي شود
- شماره ٢٩٢: زر و بال منعمان روز قيامت مي شود
- شماره ٢٩٣: هر که را غمخوار گردي غمگسارت مي شود
- شماره ٢٩٤: بعد عمري گر وصال او ميسر مي شود
- شماره ٢٩٥: زان رخ گلگون عرق ياقوت احمر مي شود
- شماره ٢٩٦: زان رخ گلگون عرق ياقوت احمر مي شود
- شماره ٢٩٧: سبزه زنگار در تيغ تو جوهر مي شود
- شماره ٢٩٨: گر شکر در جام ريزم زهر قاتل مي شود
- شماره ٢٩٩: جان بي مغزان به خاک تيره واصل مي شود
- شماره ٣٠٠: دل به تن يکرنگ چون گرديد باطل مي شود
- شماره ٣٠١: دل خراب از خنده پنهان آن گل مي شود
- شماره ٣٠٢: گلشن حسن از بهار عشق خرم مي شود
- شماره ٣٠٣: مي شود عارف خجل نادان چو ملزم مي شود
- شماره ٣٠٤: هر چه در دل نقش بندد آدمي آن مي شود
- شماره ٣٠٥: از گلستاني که بلبل روي گردان مي شود
- شماره ٣٠٦: هستي ظاهر حجاب قرب يزدان مي شود
- شماره ٣٠٧: جان زترک جسم چون گوهر فروزان مي شود
- شماره ٣٠٨: زودتر دل جمع گردد چون پريشان مي شود
- شماره ٣٠٩: گر ز ريحان خواب بيدردان به سامان مي شود
- شماره ٣١٠: عاقبت کار نظربازان به سامان مي شود
- شماره ٣١١: کار ما از ساغر پرمي به سامان مي شود
- شماره ٣١٢: در زمستان باغ اگر از برگ عريان مي شود
- شماره ٣١٣: دل نظرگاه خدا از ترک عصيان مي شود
- شماره ٣١٤: روح چون تن پرور افتد عاقبت تن مي شود
- شماره ٣١٥: سينه ام از درد و داغ عشق روشن مي شود
- شماره ٣١٦: در چراغ ديده من آب روغن مي شود
- شماره ٣١٧: دل ز احياي شب ديجور روشن مي شود
- شماره ٣١٨: خانه مردم اگر از ماه روشن مي شود
- شماره ٣١٩: از تجرد نور حکمت در دل افزون مي شود
- شماره ٣٢٠: از نظربازان کمال حسن افزون مي شود
- شماره ٣٢١: گر چنين چشم ترم ميراب هامون مي شود
- شماره ٣٢٢: غفلت دل از شراب ناب افزون مي شود
- شماره ٣٢٣: اضطراب دل ز چشم روشن افزون مي شود
- شماره ٣٢٤: آب و رنگ حسن بيش از خانه زين مي شود
- شماره ٣٢٥: بي کمندانداز چين آن زلف مشکين مي شود
- شماره ٣٢٦: نفس سرکش بي رياضت رهنما کي مي شود؟
- شماره ٣٢٧: يک دل روشن نگهبان جهاني مي شود
- شماره ٣٢٨: مخزن گوهر صدف از ته گزيني مي شود
- شماره ٣٢٩: ديده روشن از فروغ آشنايي مي شود
- شماره ٣٣٠: زير تيغ از جبهه چين مردان مي بايد گشود
- شماره ٣٣١: عشق فارغبالم از انديشه دنيا نمود
- شماره ٣٣٢: گوش شو هر جا سخن را ساز نتواني نمود
- شماره ٣٣٣: جذبه توفيق هرکس را دل بينا دهد
- شماره ٣٣٤: کي به عاشق بوسه آن لعل لب ميگون دهد؟
- شماره ٣٣٥: دل ز پهلوي جنون داد فراغت مي دهد
- شماره ٣٣٦: بي غرض چون شد سخن تأثير ديگر مي دهد
- شماره ٣٣٧: غنچه اين باغ بوي پاره دل مي دهد
- شماره ٣٣٨: شاخ گل از دست و چوگان تو يادم مي دهد
- شماره ٣٣٩: گر دو روزي خاکمال آن گلعذارم مي دهد
- شماره ٣٤٠: عارفان را نکهت سيب ذقن جان مي دهد
- شماره ٣٤١: راز ما را ناله شبگير بيرون مي دهد
- شماره ٣٤٢: چشم او تعليم رم کردن به آهو مي دهد
- شماره ٣٤٣: صيقل دل فيض آه صبحگاهي مي دهد
- شماره ٣٤٤: چشم فتانت که داد دلبريايي مي دهد
- شماره ٣٤٥: خط ز روي آتشين دلستان آمد پديد
- شماره ٣٤٦: برگرفتي پرده از رخ گلستان آمد پديد
- شماره ٣٤٧: يوسف زنداني ما راحت از دنيا نديد
- شماره ٣٤٨: ذوق حيراني به داد چشم خونپالا رسيد
- شماره ٣٤٩: باده منصور در جام و سبوي من رسيد
- شماره ٣٥٠: دل به دارالامن حيرت نه به آساني رسيد
- شماره ٣٥١: وقت مجنون خوش که پا در دامن صحرا کشيد
- شماره ٣٥٢: وقت مجنون خوش که پا در دامن صحرا کشيد
- شماره ٣٥٣: مست شد نقاش تا آن چشم جادو را کشيد
- شماره ٣٥٤: پاي در دامان تسليم و رضا بايد کشيد
- شماره ٣٥٥: شوخي ميخانه از محراب مي بايد کشيد
- شماره ٣٥٦: در سر پل باده چون سيلاب مي بايد کشيد
- شماره ٣٥٧: خواري از اغيار بهر يار مي بايد کشيد
- شماره ٣٥٨: مي به روي لاله رنگ يار مي بايد کشيد
- شماره ٣٥٩: مشق هجران در کنار بحر مي بايد کشيد
- شماره ٣٦٠: مي به رغم عالم پرشور مي بايد کشيد
- شماره ٣٦١: جوش گل شد باده سرجوش مي بايد کشيد
- شماره ٣٦٢: جوش گل شد، باده گلرنگ مي بايد کشيد
- شماره ٣٦٣: سرکشي از زلف آن خودکام مي بايد کشيد
- شماره ٣٦٤: چون صراحي رخت در ميخانه مي بايد کشيد
- شماره ٣٦٥: درد را چون صاف در ميخانه مي بايد کشيد
- شماره ٣٦٦: تا خط مشکين لب لعل ترا در بر کشيد
- شماره ٣٦٧: دل چه تلخيهاي رنگارنگ ازان دلبر کشيد
- شماره ٣٦٨: هر که جام مي به روي دلستان بر سر کشيد
- شماره ٣٦٩: از سرم چون شمع آخر سوز پنهان سر کشيد
- شماره ٣٧٠: با زمين گيري کمان آسمان نتوان کشيد
- شماره ٣٧١: تا ازين ويرانه آن خورشيد رو دامن کشيد
- شماره ٣٧٢: زلف او موي سفيد نافه را در خون کشيد
- شماره ٣٧٣: از گرانان هر که چون عنقا گرانجاني کشيد
- شماره ٣٧٤: از گداز جسم، جان پاک گوهر شد سفيد
- شماره ٣٧٥: تا نکرد از گريه چشم خويش را خاور سفيد
- شماره ٣٧٦: دل نياسود از تردد تا نشد منزل سفيد
- شماره ٣٧٧: نيست از خورشيد و ماه اين گنبد گردان سفيد
- شماره ٣٧٨: مرگ را آماده شو هرگاه گردد مو سفيد
- شماره ٣٧٩: چشم ما را پرده غفلت شد ابروي سفيد
- شماره ٣٨٠: از صبوري در گشاد کارها بگزين کليد
- شماره ٣٨١: بوسه از کنج دهان دلربا دارد اميد
- شماره ٣٨٢: چند بتوان بانگ ناي و قلقل مينا شنيد؟
- شماره ٣٨٣: وصف شکر تا به چند از طوطيان بايد شنيد؟
- شماره ٣٨٤: سوختم از شوق، ياران راه حرفي وا کنيد
- شماره ٣٨٥: گردش سال است، مي در ساغر عشرت کنيد
- شماره ٣٨٦: ديده از عيب کسان در خواب چون مخمل کنيد
- شماره ٣٨٧: خوش بهاري مي رسد ميخانه ها سامان کنيد
- شماره ٣٨٨: بر زبانها وصف قد دلستان خواهد دويد
- شماره ٣٨٩: غني فيض از دل شب چون فقيران در نمي يابد
- شماره ٣٩٠: مرا آه سحر گرد از دل ديوانه مي روبد
- شماره ٣٩١: نه از روي بصيرت سايه بال هما افتد
- شماره ٣٩٢: مبادا بر سر من سايه بال هما افتد
- شماره ٣٩٣: دل از اميد وصلش هر زمان در پيچ و تاب افتد
- شماره ٣٩٤: به زهر چشم بتوان کشت دشمن را چوکار افتد
- شماره ٣٩٥: زعکسش لرزه بر آيينه گوهرنگار افتد
- شماره ٣٩٦: زخط پشت لب آن طاق ابرو از نظر افتد
- شماره ٣٩٧: در آن مجلس که از مستي رخت طاقت گداز افتد
- شماره ٣٩٨: به اميد چه دنبال زبان کس چون جرس افتد؟
- شماره ٣٩٩: شود خون عاقبت هر دل که زلفش را به چنگ افتد
- شماره ٤٠٠: مبادا کافر از طاق دل پير مغان افتد!
- شماره ٤٠١: نمي خواهم نقاب از صورت احوال من افتد
- شماره ٤٠٢: زجوش مغز هر دم از سرم دستار مي افتد
- شماره ٤٠٣: مگو عاقل کجا در محنت ايام مي افتد
- شماره ٤٠٤: به زخم کهنه شور از زخمهاي تازه مي افتد
- شماره ٤٠٥: به فکر عاقبت عاشق نه از غفلت نمي افتد
- شماره ٤٠٦: سرشک تلخ من در گنبد خضرا نمي گنجد
- شماره ٤٠٧: کسي تا کي به دامان شب و آه سحر پيچد؟
- شماره ٤٠٨: دل آزاده از طول امل بسيار مي پيچد
- شماره ٤٠٩: خط از بيباکي آن حسن عالمگير مي پيچد
- شماره ٤١٠: ز بار درد من کوه گران بر خويش مي پيچد
- شماره ٤١١: شکر لعل لبش در تلخي دشنام مي پيچد
- شماره ٤١٢: مرا آه از خموشي در دل ديوانه مي پيچد
- شماره ٤١٣: خوشا چشمي که با آن طاق ابرو آشنا گردد
- شماره ٤١٤: دو بالا مي شود طول امل چون قد دو تا گردد
- شماره ٤١٥: به هر آب تنک کي همت من آشنا گردد؟
- شماره ٤١٦: بهار از روي گلرنگ تو با برگ و نوا گردد
- شماره ٤١٧: زدندان ريختن عقد سخن زير و زبرگردد
- شماره ٤١٨: مباد از باده آن لبهاي خون آشام تر گردد
- شماره ٤١٩: فروغ روي آتشناک از خط بيشتر گردد
- شماره ٤٢٠: در ايام تهيدستي فغان صاحب اثر گردد
- شماره ٤٢١: مبادا دولت دنيا نصيب بد گهر گردد
- شماره ٤٢٢: نمي بندد کمر هر کس کز او زنار برگردد
- شماره ٤٢٣: نسيم صبحگاه از غنچه ام دلگير برگردد
- شماره ٤٢٤: زفيض عشق دلهاي مخالف مهربان گردد
- شماره ٤٢٥: اگر از پرده زلف سيه رويش عيان گردد
- شماره ٤٢٦: سبکروحي که چون پروانه بر گرد سخن گردد
- شماره ٤٢٧: بغير از خامه کز بيطاقتي گرد سخن گردد
- شماره ٤٢٨: کسي تا چند مغلوب شراب لاله گون گردد؟
- شماره ٤٢٩: چنين از خون اگر دامان آن گل لاله گون گردد
- شماره ٤٣٠: به افسون پير و طول امل هشيار کي گردد؟
- شماره ٤٣١: سيه مست غرور از گفتگو هشيار کي گردد؟
- شماره ٤٣٢: دل سنگ از شکست دانه من آب مي گردد
- شماره ٤٣٣: زدامان ترم ريگ روان سيراب مي گردد
- شماره ٤٣٤: ز آهم بيستون سرچشمه سيماب مي گردد
- شماره ٤٣٥: مبين گستاخ در رويش چو مشک اندود مي گردد
- شماره ٤٣٦: به خدمت بنده از آزادمردان زود مي گردد
- شماره ٤٣٧: ازان از سير صحرا خاطرم خشنود مي گردد
- شماره ٤٣٨: زخشکي در دهانم آب گردآلود مي گردد
- شماره ٤٣٩: نسيم نوبهاران بر دماغم بار مي گردد
- شماره ٤٤٠: سخن سنجي سرآمد در فن گفتار مي گردد
- شماره ٤٤١: ز خط آيينه روي که جوهردار مي گردد؟
- شماره ٤٤٢: سر هر کس که گرم از باده منصور مي گردد
- شماره ٤٤٣: ز خط هشيار کي آن نرگس مخمور مي گردد؟
- شماره ٤٤٤: عمل چون خالص افتد دل از ان پرنور مي گردد
- شماره ٤٤٥: به اندک فرصتي روشندل از جان سير مي گردد
- شماره ٤٤٦: به نوميدي گره از کار سالک باز مي گردد
- شماره ٤٤٧: زگل تنها کجا بزم گلستان ساز مي گردد؟
- شماره ٤٤٨: دل من بيقرار از شعله آواز مي گردد
- شماره ٤٤٩: زآب ديده من بيد مجنون سبز مي گردد
- شماره ٤٥٠: گراني مي کند بر تن چو سربي جوش مي گردد
- شماره ٤٥١: خوش آن رهرو که دايم چون فلک بر خويش مي گردد
- شماره ٤٥٢: شود چون بيش نعمت، مايه تشويش مي گردد
- شماره ٤٥٣: زخاموشي دل آگاه روشن بيش مي گردد
- شماره ٤٥٤: به قتل هر که مايل آن دل بيباک مي گردد
- شماره ٤٥٥: کجا ديوانه را دل از ملامت تنگ مي گردد؟
- شماره ٤٥٦: مرا از حرفهاي قالبي دل تنگ مي گردد
- شماره ٤٥٧: زدست تنگ بر بي برگ دنيا تنگ مي گردد
- شماره ٤٥٨: از ان در خلوت معشوق بر من حال مي گردد
- شماره ٤٥٩: دل از گفتار ناسنجيده بي آرام مي گردد
- شماره ٤٦٠: دل صد پاره زان گرد مي گلفام مي گردد
- شماره ٤٦١: نشان يوسف گم گشته پيدا از تو مي گردد
- شماره ٤٦٢: نگردد اشک در چشمي که حيران تو مي گردد
- شماره ٤٦٣: زانفاس گرامي آنچه صرف آه مي گردد
- شماره ٤٦٤: به احسان خانه از سيل حوادث رسته مي گردد
- شماره ٤٦٥: زباليدن ترا هر دم لباسي تازه مي گردد
- شماره ٤٦٦: مگر قسمت مرا زان تيغ زخمي تازه مي گردد؟
- شماره ٤٦٧: زشکر خنده پنهان او دل تازه مي گردد
- شماره ٤٦٨: نگاه آشنا در چشم او بيگانه مي گردد
- شماره ٤٦٩: دل آسوده در زير فلک پيدا نمي گردد
- شماره ٤٧٠: سفيدي پرده دار چشم خونپالا نمي گردد
- شماره ٤٧١: دل چرخ بداختر نرم از يارب نمي گردد
- شماره ٤٧٢: دل عاشق به جور از يار ديرين برنمي گردد
- شماره ٤٧٣: خط از خون مانع آن غمزه کافر نمي گردد
- شماره ٤٧٤: برون آمد زلب چون حرف، ديگر برنمي گردد
- شماره ٤٧٥: دل ديوانه من از سپاهي بر نمي گردد
- شماره ٤٧٦: معاني اهل صورت را به گرد دل نمي گردد
- شماره ٤٧٧: نه از رحم است اگر نخجير من بسمل نمي گردد
- شماره ٤٧٨: به الزام پياپي مدعي ملزم نمي گردد
- شماره ٤٧٩: شود خرج زمين هر سر که سودايي نمي گردد
- شماره ٤٨٠: به زنجير تعلق خلق را دست قضا بندد
- شماره ٤٨١: بجز چشمش که چشم از ديدن من از حيا بندد
- شماره ٤٨٢: چو احرام تماشاي چمن آن سيمبر بندد
- شماره ٤٨٣: چمن پيرا نه گل را دسته در گلزار مي بندد
- شماره ٤٨٤: دل سرگشته ما چرخ را بر کار مي بندد
- شماره ٤٨٥: کدام آيينه رو احرام اين ميخانه مي بندد؟
- شماره ٤٨٦: زحسن شوخ طرفي ديده هاي تر نمي بندد
- شماره ٤٨٧: نه تنها از نشاط مي لب جانانه مي خندد
- شماره ٤٨٨: عجب دارم که يار اين نابسامان را به ياد آرد
- شماره ٤٨٩: خط مشکين او سوداي عنبر را به جوش آرد
- شماره ٤٩٠: تو چون نوخط شوي طاوس جنت پر برون آرد
- شماره ٤٩١: زگردون عاقبت جان مصفا سر برون آرد
- شماره ٤٩٢: گه از خم، گه زساغر، گه زمينا سر برون آرد
- شماره ٤٩٣: چه خوش باشد خط از رخسار جانان سر برون آرد
- شماره ٤٩٤: خردکي رخت بتواند زموج مي برون آرد؟
- شماره ٤٩٥: سر منصور بار آن تيغ بي زنهار مي آرد
- شماره ٤٩٦: تماشاي بتان از چشم خون بسيار مي آرد
- شماره ٤٩٧: زخاطر ريشه غم دور ساغر بر نمي آرد
- شماره ٤٩٨: زدام عشق عاشق را سفر بيرون نمي آرد
- شماره ٤٩٩: قبول خاطر از نظاره منظور مي بارد
- شماره ٥٠٠: سخن از لب فزون زان چشم چون بادام مي بارد
- شماره ٥٠١: زمژگان که ناخن در فضاي سينه مي بارد؟
- شماره ٥٠٢: کسي تاب خدنگ غمزه آن دلربا دارد
- شماره ٥٠٣: مغيلان پاي نازک طينتان را در حنا دارد
- شماره ٥٠٤: کجا رخسار او تاب نگاه آشنا دارد؟
- شماره ٥٠٥: توانگر در دل از سامان خود آزارها دارد
- شماره ٥٠٦: از ان سرو از درختان سرفرازي بيشتر دارد
- شماره ٥٠٧: مجو آسايش از دل تا مرادي در نظر دارد
- شماره ٥٠٨: خوشا چشمي که بر روي عرقناکي نظر دارد
- شماره ٥٠٩: اگرچه نطق در هر نکته صد تنگ شکر دارد
- شماره ٥١٠: اگرچه دست بر تاراج دل هر خوش کمر دارد
- شماره ٥١١: مرا زنگ ملال از دل شراب ناب بردارد
- شماره ٥١٢: دل عاشق کي از زلف معنبر دست بردارد؟
- شماره ٥١٣: سر عاشق زتن کي هر مي کم زور بردارد؟
- شماره ٥١٤: مرا از خاک کي آن قامت چالاک بردارد؟
- شماره ٥١٥: نظر چون موشکاف از زلف عنبر فام بردارد؟
- شماره ٥١٦: دل پرخون کجا از جسم پا در گل خبر دارد؟
- شماره ٥١٧: نظربازي که چشم پرخماري در نظر دارد
- شماره ٥١٨: اگرچه هر گلي زين گلستان جاي دگر دارد
- شماره ٥١٩: ز گلهاي چمن هر کس وفاداري طمع دارد
- شماره ٥٢٠: مرا خرسندي از سامان دنيا محتشم دارد
- شماره ٥٢١: لب خوش بوسه اي در تنگناي حيرتم دارد
- شماره ٥٢٢: به ذوقي تکيه بر شمشير جسم لاغرم دارد
- شماره ٥٢٣: مرا از لاف نه عجز سخن کوته زبان دارد
- شماره ٥٢٤: چه غم ديوانه ما از گزند آسمان دارد؟
- شماره ٥٢٥: من و حسني که نيل چشم زخم از آسمان دارد
- شماره ٥٢٦: مرا نازک نهالي قصد جان ناتوان دارد
- شماره ٥٢٧: مرا فکر غريب آواره دايم از وطن دارد
- شماره ٥٢٨: مه ناشسته رو کي رتبه دلدار من دارد؟
- شماره ٥٢٩: اگرچه لاله من ريشه در خاک چمن دارد
- شماره ٥٣٠: لباس عاريت پيش از طلب انداختن دارد
- شماره ٥٣١: خضر چشم حيات از آب حيوان سخن دارد
- شماره ٥٣٢: نفس يک پا درون خانه، يک پا در برون دارد
- شماره ٥٣٣: کجا پرواي ما سرگشتگان آن مه جبين دارد؟
- شماره ٥٣٤: دل رنگين لباسان تيرگي را در کمين دارد
- شماره ٥٣٥: سر شوريده من هر نفس صد آرزو دارد
- شماره ٥٣٦: سمندر داغها از آتش رخسار او دارد
- شماره ٥٣٧: زچشم بد خدا آن پاک دامن را نگه دارد
- شماره ٥٣٨: چسان مژگان خونين گريه ما را نگه دارد؟
- شماره ٥٣٩: دل بي دست و پا چون آه سوزان را نگه دارد؟
- شماره ٥٤٠: گريبان دلم را نعره مستانه اي دارد
- شماره ٥٤١: دلي کز زلف او شيرازه جمعيتي دارد
- شماره ٥٤٢: دگر هر ذره خاکم هواي کشوري دارد
- شماره ٥٤٣: دل بي طالع ما دلرباي غافلي دارد
- شماره ٥٤٤: مرا پاس ادب زان آستان مهجور مي دارد
- شماره ٥٤٥: چه پروا داغ من از ديده هاي شور مي دارد؟
- شماره ٥٤٦: چه باک از عاشق بي باک آن طناز مي دارد؟
- شماره ٥٤٧: لب ناني که از دامان سايل باز مي دارد
- شماره ٥٤٨: به قامت سرو را از قد کشيدن باز مي دارد
- شماره ٥٤٩: کجا از تيغ سرگرم محبت باک مي دارد؟
- شماره ٥٥٠: خيال تيغ سيرابش مرا جان تازه مي دارد
- شماره ٥٥١: دل بي غم نصيب از نقطه سودا نمي دارد
- شماره ٥٥٢: هنرور را هنر گرد غم از دل برنمي دارد
- شماره ٥٥٣: زآه عاشقان انديشه اي اختر نمي دارد
- شماره ٥٥٤: تمناي فروغ آن ماه سيما برنمي دارد
- شماره ٥٥٥: دل بيمار من ناز مداوا برنمي دارد
- شماره ٥٥٦: عرق رخسار آن خورشيد طلعت بر نمي دارد
- شماره ٥٥٧: نظر عاشق به خط زان روي انور برنمي دارد
- شماره ٥٥٨: شکوه عشق را گردون گردان برنمي دارد
- شماره ٥٥٩: دو روزي بيش جان سنگيني تن بر نمي دارد
- شماره ٥٦٠: دل حق جو نظر بر عالم باطل نمي دارد
- شماره ٥٦١: بجز تشويش خاطر عالم فاني نمي دارد
- شماره ٥٦٢: فروغ دل مرا از نور مهر و مه غني دارد
- شماره ٥٦٣: دل رم کرده ناخوش آستين افشاندني دارد
- شماره ٥٦٤: به ذوق آشتي از دوستان رنجيدني دارد
- شماره ٥٦٥: بدن را در زمين هرگز روان پاک نگذارد
- شماره ٥٦٦: به هر محفل بهشتي روي من منزل کجا گيرد؟
- شماره ٥٦٧: مکن بر نفس رحمت با تو چون راه جفا گيرد
- شماره ٥٦٨: سبکسير توکل کي پي هر رهنما گيرد؟
- شماره ٥٦٩: زديدار تو از يوسف زليخا مهر برگيرد
- شماره ٥٧٠: به حسن نقش از ان نقاش هر کس چشم برگيرد
- شماره ٥٧١: زبيتابان کجا آن مست بي پروا خبر گيرد؟
- شماره ٥٧٢: زبي مغزي هواجويي که دنبال هوس گيرد
- شماره ٥٧٣: دل عاشق چه لذت از بهشت جاودان گيرد؟
- شماره ٥٧٤: زدلسوزان که را دارم که جا در انجمن گيرد؟
- شماره ٥٧٥: حديث تلخ را جاهل شراب ناب مي گيرد
- شماره ٥٧٦: به خواب آن چشم دل از عاشق ناشاد مي گيرد
- شماره ٥٧٧: سخن رنگ اثر از سينه افگار مي گيرد
- شماره ٥٧٨: چو شاهين بر سر دست آن شکار انداز مي گيرد
- شماره ٥٧٩: دل از عاشق به شرم آن نرگس غماز مي گيرد
- شماره ٥٨٠: شعور از زاهد خشک آن لب مي نوش مي گيرد
- شماره ٥٨١: زخون خويش تيغ دشمن من رنگ مي گيرد
- شماره ٥٨٢: نه از خط زنگ آن رخساره گلرنگ مي گيرد
- شماره ٥٨٣: به ابرام آن که از دنياپرستان کام مي گيرد
- شماره ٥٨٤: غباري از بيابان جنون بالا نمي گيرد
- شماره ٥٨٥: علايق دامن آزاده ما را نمي گيرد
- شماره ٥٨٦: تن آساني عنان زندگاني را نمي گيرد
- شماره ٥٨٧: زآه و دود عاشق حسن را کلفت نمي گيرد
- شماره ٥٨٨: فسون صبر در دلهاي پرخون در نمي گيرد
- شماره ٥٨٩: کسي از زلف پريشان خونبهاي دل نمي گيرد
- شماره ٥٩٠: دل آزاده را هرگز غم عالم نمي گيرد
- شماره ٥٩١: زخونم رنگ آن رخساره گلگون نمي گيرد
- شماره ٥٩٢: چه دارد عالم فاني که استغنا توانم زد؟
- شماره ٥٩٣: اگرچه خاکسارم بر جهان پا مي توانم زد
- شماره ٥٩٤: به خلوت هر که رخت از حلقه جمعيت اندازد
- شماره ٥٩٥: جنوني کو که آتش در دل پرشورم اندازد؟
- شماره ٥٩٦: شکر در آب گوهر لعل خندان تو اندازد
- شماره ٥٩٧: زپا عشاق را آن نرگس مستانه اندازد
- شماره ٥٩٨: شکوه عقل را بسياري گفتار کم سازد
- شماره ٥٩٩: زخود هر کس که بيرون رفت کي با همرهان سازد؟
- شماره ٦٠٠: به رغبت با خم زلفش دل بيتاب مي سازد
- شماره ٦٠١: مرا پيمانه کي سير از شراب ناب مي سازد؟
- شماره ٦٠٢: محبت حسن را سرگرم در بيداد مي سازد
- شماره ٦٠٣: محبت سنگ خارا را ز اهل درد مي سازد
- شماره ٦٠٤: شود آسوده هر کس در جواني کار مي سازد
- شماره ٦٠٥: جمالت ديده ها را مطلع انوار مي سازد
- شماره ٦٠٦: چراغ حسن را دامان خط مستور مي سازد
- شماره ٦٠٧: نمک داغ مرا چون مرهم کافور مي سازد
- شماره ٦٠٨: براي رزق من گردون عبث تدبير مي سازد
- شماره ٦٠٩: دل خام مرا رخسار آتشناک مي سازد
- شماره ٦١٠: غم من عالم بيدرد را غمخواره مي سازد
- شماره ٦١١: زشکر خنده لعل او روان را تازه مي سازد
- شماره ٦١٢: لبش از خنده دندان نما جان تازه مي سازد
- شماره ٦١٣: فرنگي طلعتي کز دين مرا بيگانه مي سازد
- شماره ٦١٤: به داغي عشق کار مردم ديوانه مي سازد
- شماره ٦١٥: خمار باده مهر دوستان را کينه مي سازد
- شماره ٦١٦: سرشک گرم با مژگان و چشم تر نمي سازد
- شماره ٦١٧: زشوق عالم بالا روان با تن نمي سازد
- شماره ٦١٨: دماغ خشک ما را باده رنگين نمي سازد
- شماره ٦١٩: مکن کاري که از جورت دل اندوهگين لرزد
- شماره ٦٢٠: قدح لبريز چون شد از شراب ناب مي لرزد
- شماره ٦٢١: به مقدار بصيرت خاطر آگاه مي لرزد
- شماره ٦٢٢: مرا چون دل تپد در بر، دل جانانه مي لرزد
- شماره ٦٢٣: دل ما بر سيه روزان فقر از خود فزون سوزد
- شماره ٦٢٤: سرشک گرم در چشم تر من خواب مي سوزد
- شماره ٦٢٥: اگرچه شمع کافوري خرد در خانه مي سوزد
- شماره ٦٢٦: خمار مي مرا در گوشه ميخانه مي سوزد
- شماره ٦٢٧: کدامين روز بر حالم دل خارا نمي سوزد؟
- شماره ٦٢٨: مرا صد آه يکبار از دل صد چاک مي خيزد
- شماره ٦٢٩: غبار تيره بختي از دهان شکوه مي خيزد
- شماره ٦٣٠: ز ماتمخانه ما نغمه عشرت کجا خيزد؟
- شماره ٦٣١: ز اشک ديده بيدرد زنگ از دل کجا خيزد؟
- شماره ٦٣٢: به مستي آه خون آلود از دل بيشتر خيزد
- شماره ٦٣٣: زرفتارت امان از عالم ايجاد برخيزد
- شماره ٦٣٤: زدين ناقصم از سبحه استغفار برخيزد
- شماره ٦٣٥: مسيحا از سر بالين من رنجور برخيزد
- شماره ٦٣٦: خوشا افتاده اي کز خاک ره چالاک برخيزد
- شماره ٦٣٧: مرا آن روز از آيينه دل زنگ برخيزد
- شماره ٦٣٨: به عزم رقص چون سرو قباپوش تو برخيزد
- شماره ٦٣٩: نشد از دل غبار از شيشه و پيمانه برخيزد
- شماره ٦٤٠: کجا تدبير پيران کهنسال از جوان خيزد؟
- شماره ٦٤١: کجا بي باده زنگ از خاطر اندوهگين خيزد؟
- شماره ٦٤٢: زرخسار تو رنگ از گلشن ايجاد مي خيزد
- شماره ٦٤٣: مرا از دل زقرب خط دلبر دود مي خيزد
- شماره ٦٤٤: زسوز دل مرا از چشم گريان دود مي خيزد
- شماره ٦٤٥: مرا اسباب عشرت از دل ديوانه مي خيزد
- شماره ٦٤٦: دل هر کس به تعظيم سخن از جا نمي خيزد
- شماره ٦٤٧: زدل زنگ ملال از باده احمر نمي خيزد
- شماره ٦٤٨: غبار غم به مي از جان غم پرور نمي خيزد
- شماره ٦٤٩: که مي نالد که آه از جان شيدا برنمي خيزد؟
- شماره ٦٥٠: سياهي از دل چون گلخن ما برنمي خيزد
- شماره ٦٥١: غبار من زسيل نوبهاران برنمي خيزد
- شماره ٦٥٢: به کشت خشمگينان آتش از ابر بلا ريزد
- شماره ٦٥٣: ترا از ساده لوحي هر که گل در پيرهن ريزد
- شماره ٦٥٤: گل اندامي که در پيراهن من خار مي ريزد
- شماره ٦٥٥: به مستي بي طلب بوس از دهان يار مي ريزد
- شماره ٦٥٦: مسلسل حرف از ان مژگان خوش تقرير مي ريزد
- شماره ٦٥٧: کجا خون مرا آن ساقي طناز مي ريزد؟
- شماره ٦٥٨: غمي هر دم به دل از سينه صد چاک مي ريزد
- شماره ٦٥٩: زياد آن ستمگر از رخ من رنگ مي ريزد
- شماره ٦٦٠: اگر در دام او اشکي دل ديوانه مي ريزد
- شماره ٦٦١: به دلهاي فگار آن لعل روشن گوهر آويزد
- شماره ٦٦٢: هلال عيد از گردون زنگاري هويدا شد
- شماره ٦٦٣: زپيري حرص دنيا نفس طامع را دو بالا شد
- شماره ٦٦٤: فروغ حسن يار از چهره گلزار پيدا شد
- شماره ٦٦٥: زروي لاله رنگت آب رونق از چمنها شد
- شماره ٦٦٦: اگر ناقص به روشن گوهري واصل تواند شد
- شماره ٦٦٧: حجاب آسمان کي مانع ما مي تواند شد؟
- شماره ٦٦٨: که ساکن در دل ويرانه ما مي تواند شد؟
- شماره ٦٦٩: ز اکسير قناعت خاک شکر مي تواند شد
- شماره ٦٧٠: که با قد دو تا از مرگ غافل مي تواند شد؟
- شماره ٦٧١: چنين گر آتشين از باده آن رخسار خواهد شد
- شماره ٦٧٢: به اين عنوان اگر روي تو آتشناک خواهد شد
- شماره ٦٧٣: گل از نشو و نماگر اين چنين برجسته خواهد شد
- شماره ٦٧٤: نصيب از نعمت بسيار ديگرگون نخواهد شد
- شماره ٦٧٥: زنور عارضش هر ذره اي خورشيد منظر شد
- شماره ٦٧٦: به دل باشد گران چشمي که بي اشک دمادم شد
- شماره ٦٧٧: نگار نوخطي رام نگاه صيد بندم شد
- شماره ٦٧٨: رگ جانها به هم پيوسته شد زلف پريشان شد
- شماره ٦٧٩: ز خط رويش چراغ ديده شب زنده داران شد
- شماره ٦٨٠: دل تاريک من روشن زفيض صبحگاهي شد
- شماره ٦٨١: زدل طرفي نبستي در جهان گل چه خواهي شد؟
- شماره ٦٨٢: بهار نوجواني رفت، کي ديوانه خواهي شد؟
- شماره ٦٨٣: اگر از خال لب مهر دهان من نخواهي شد
- شماره ٦٨٤: گريبان چاکي عشاق از ذوق فنا باشد
- شماره ٦٨٥: بهشت و دوزخ ما هجر و وصل آن پسر باشد
- شماره ٦٨٦: غرور نوخطان افزون زخوبان دگر باشد
- شماره ٦٨٧: به مقدار تمنا داغ در دل جلوه گر باشد
- شماره ٦٨٨: دل آزاد طبعان فارغ از قيد هوس باشد
- شماره ٦٨٩: لب نو خط جانان دور باش بوالهوس باشد
- شماره ٦٩٠: مرا پيغام لطفي از زبان خامه بس باشد
- شماره ٦٩١: اگر جان دربهاي مي دهي بر مي ستم باشد
- شماره ٦٩٢: دمي کز روي آگاهي بود تيغ دودم باشد
- شماره ٦٩٣: خوشا دردي که از چشم بدانديشان نهان باشد
- شماره ٦٩٤: مرا دوري به جاي خويش با آن سيمتن باشد
- شماره ٦٩٥: چه اميد برومندي مرا زان سيمتن باشد؟
- شماره ٦٩٦: اگر فتح جگرداران به تيغ افراختن باشد
- شماره ٦٩٧: دمي چون صبح مي خواهم درين عالم زمن باشد
- شماره ٦٩٨: کيم من تا سليمان ميهمان خوان من باشد؟
- شماره ٦٩٩: در آغاز محبت خاطر عاشق غمين باشد
- شماره ٧٠٠: ز ابروي تو دل گردد زره، گر آهنين باشد
- شماره ٧٠١: به خاک و خون کشيدي ز انتظارم، اين چنين باشد!
- شماره ٧٠٢: خوشا رندي که در ميخانه اش آن آبرو باشد
- شماره ٧٠٣: من ناکس کيم تا در سرشتم آرزو باشد؟
- شماره ٧٠٤: نهان در ابر دايم آفتاب زندگي باشد
- شماره ٧٠٥: ز فرمان قضا گردنکشي ديوانگي باشد
- شماره ٧٠٦: به مستي از ته دل آدمي خشنود مي باشد
- شماره ٧٠٧: دو شب از ماه نو سالي به عيد اميد مي باشد
- شماره ٧٠٨: نگاه نرگس نيلوفري خونخوار مي باشد
- شماره ٧٠٩: پرستاري دل افگار را دشوار مي باشد
- شماره ٧١٠: طلبکار خدا را درد دل بسيار مي باشد
- شماره ٧١١: تو پنداري دل خوش در جهان بسيار مي باشد
- شماره ٧١٢: حضور قلب کي در سينه پرشور مي باشد؟
- شماره ٧١٣: گل بي خار را شبنم زچشم شور مي باشد
- شماره ٧١٤: بهار زندگاني با خزان همدوش مي باشد
- شماره ٧١٥: دل بي آرزو آسوده از تشويش مي باشد
- شماره ٧١٦: صفا دارد جهان تا دل زکلفت پاک مي باشد
- شماره ٧١٧: گرفتاري به قدر رشته آمال مي باشد
- شماره ٧١٨: زسالک شکوه پردازي نه شرط راه مي باشد
- شماره ٧١٩: زدوري بيش وصل دلبران جانکاه مي باشد
- شماره ٧٢٠: خرابيهاي ظاهر حافظ ديوانه مي باشد
- شماره ٧٢١: دل يکرنگ در غمخانه دنيا نمي باشد
- شماره ٧٢٢: بهشتي بي دماغان را به از خلوت نمي باشد
- شماره ٧٢٣: دل پر آرزو خالي زشور و شر نمي باشد
- شماره ٧٢٤: شراب بيخودي در شيشه و ساغر نمي باشد
- شماره ٧٢٥: اثر آه و فغان را در دل خرم نمي باشد
- شماره ٧٢٦: گلستان ارم جز عارض جانان نمي باشد
- شماره ٧٢٧: نظرگاهي مرا غير از دل روشن نمي باشد
- شماره ٧٢٨: حصاري آدمي را به زهمواري نمي باشد
- شماره ٧٢٩: سخن را از خموشي پرده بر رو گر دهن پوشد
- شماره ٧٣٠: دل ظالم از آب چشم مظلومان نينديشد
- شماره ٧٣١: زجوش مغز مستان را به سردستار مي رقصد
- شماره ٧٣٢: سبک مغزي کز اسباب جهان بر خويش مي بالد
- شماره ٧٣٣: خط شبرنگ از ان لعل لب گلرنگ مي بالد
- شماره ٧٣٤: نسيم مصر با صد کاروان يوسف لقا آمد
- شماره ٧٣٥: به ناز افراختي قامت فلکها در سجود آمد
- شماره ٧٣٦: نماند بر زمين هر کس به طينت خاکسار آمد
- شماره ٧٣٧: بده ساقي مي گلگون که ايام بهار آمد
- شماره ٧٣٨: در و ديوار در وجد از نسيم نوبهار آمد
- شماره ٧٣٩: زمين و آسمان از ناله من در خروش آمد
- شماره ٧٤٠: شدم آسوده تا از ديده اشک لاله رنگ آمد
- شماره ٧٤١: زدلسوزان مرا بر سر همين داغ جنون آمد
- شماره ٧٤٢: خرد از سر زجوش شعله سودا برون آمد
- شماره ٧٤٣: به عنواني از ان لب خط جان پرور برون آمد
- شماره ٧٤٤: به دور خط زشرم آن لعل جان پرور برون آمد
- شماره ٧٤٥: به طوف خاک من گر آن سراپا ناز مي آمد
- شماره ٧٤٦: چنين ساقي اگر دور شراب ناب گرداند
- شماره ٧٤٧: نه آن مرغم که گرد عالمم پرواز گرداند
- شماره ٧٤٨: نه از رحم است اگر رخسار جانان رنگ گرداند
- شماره ٧٤٩: نه هر پيمانه اي از حال خود ما را بگرداند
- شماره ٧٥٠: زخود بيگانگي را آشنايي عشق مي داند
- شماره ٧٥١: زمين را وحشي رم کرده يک کف خاک مي داند
- شماره ٧٥٢: کجا داغ جنون را قدر هر فرزانه مي داند؟
- شماره ٧٥٣: زبي پروايي آن بيدرد قدر ما نمي داند
- شماره ٧٥٤: چه شد قدر مرا گر چرخ دون پرور نمي داند؟
- شماره ٧٥٥: بهار عارض او را به سامان کس نمي داند
- شماره ٧٥٦: چه شد گر خصم بداختر بهاي من نمي داند؟
- شماره ٧٥٧: دل ديوانه من دوست از دشمن نمي داند
- شماره ٧٥٨: زنقش آرزو دل پاک گرديدن نمي داند
- شماره ٧٥٩: زگرمي خون من جوهر به تيغ او بسوزاند
- شماره ٧٦٠: اگر ته جرعه خود يار بر خاک من افشاند
- شماره ٧٦١: که در عيش و طرب پيوسته در دار فنا ماند؟
- شماره ٧٦٢: در آن دل از هلاک عشقبازان غم کجا ماند؟
- شماره ٧٦٣: ز اسباب جهان حسرت به دنيادار مي ماند
- شماره ٧٦٤: زخون خوردن اثرهاي نمايان باز مي ماند
- شماره ٧٦٥: نصيب خويش هر کس يافت در دنيا نمي ماند
- شماره ٧٦٦: دل از غش صاف چون گرديد در دنيا نمي ماند
- شماره ٧٦٧: زدوزخ گرمي هنگامه صحبت نمي ماند
- شماره ٧٦٨: زدل در سينه غير از آه غم پرور نمي ماند
- شماره ٧٦٩: سخن پوشيده در لعل لب جانان نمي ماند
- شماره ٧٧٠: به دل مژگان آن ناآشنا پنهان نمي ماند
- شماره ٧٧١: دهان تنگ آن شيرين پسر پنهان نمي ماند
- شماره ٧٧٢: سر شوريده را فکر سرانجامي نمي ماند
- شماره ٧٧٣: زآتش گل به اعجاز رخ نيکو بروياند
- شماره ٧٧٤: حباب و موج را هر کس که از دريا جدا بيند
- شماره ٧٧٥: رخ بهبود کار خويش آن غافل چسان بيند؟
- شماره ٧٧٦: همين سرگشتگي چشم حريص از مال مي بيند
- شماره ٧٧٧: کسي کز عقل وحشي شد چون مجنون بد نمي بيند
- شماره ٧٧٨: زحيرت عاشق از نظاره اغيار گل چيند
- شماره ٧٧٩: زسنگ کودکان از پا دل ديوانه ننشيند
- شماره ٧٨٠: زخون دل شراب، از پاره دل کن کباب خود
- شماره ٧٨١: تو از نام بلند اي نوجوان بردار کام خود
- شماره ٧٨٢: کسي تا کي خورد چون شمع رزق از استخوان خود؟
- شماره ٧٨٣: به بي برگي قناعت مي کنم تا نوبهار آيد
- شماره ٧٨٤: به همت کشتي تن را شکستم تا چه پيش آيد
- شماره ٧٨٥: نه چندان است شوق من که از دل بر زبان آيد
- شماره ٧٨٦: کجا از هر مقلد کار ارباب بيان آيد؟
- شماره ٧٨٧: به مهر و مه کجا از مغز ما سودا برون آيد؟
- شماره ٧٨٨: کجا آسان زقيد جسم پاي دل برون آيد؟
- شماره ٧٨٩: به اميد چه از تن غافلان را جان برون آيد؟
- شماره ٧٩٠: زقيد جسم جانهاي عزيز آسان برون آيد
- شماره ٧٩١: اگر طوفان زچشم خونفشان من برون آيد
- شماره ٧٩٢: گر از نظاره خورشيد در چشم آب مي آيد
- شماره ٧٩٣: مرا از غفلت خود بر سر اين بيداد مي آيد
- شماره ٧٩٤: به گوشم ناله اغيار دردآلود مي آيد
- شماره ٧٩٥: غم عالم به دل از ديده خونبار مي آيد
- شماره ٧٩٦: دل از مژگان خواب آلود در زنهار مي آيد
- شماره ٧٩٧: درين صحرا که يارب از پي نخجير مي آيد؟
- شماره ٧٩٨: به قتل من چنان بيتاب آن شمشير مي آيد
- شماره ٧٩٩: به آيين تمام از خم شراب صاف مي آيد
- شماره ٨٠٠: شود پاک از گنه هر کس به کوي عشق مي آيد