غزليات - قسمت پنجم
- شماره ١: که بر بالين من با قامت چالاک مي آيد؟
- شماره ٢: به آساني به روي زرد ما کي رنگ مي آيد؟
- شماره ٣: نفس از سينه ام از بس به خون آغشته مي آيد
- شماره ٤: از ان گلشن دل گستاخ من گل چيده مي آيد
- شماره ٥: اگر درد مرا زان بي مروت چاره مي آيد
- شماره ٦: بغير از دل مصاف عشق ديگر از که مي آيد؟
- شماره ٧: کدامين آتشين سيما به اين ويرانه مي آيد؟
- شماره ٨: به عشق لاابالي کوه طاقت بر نمي آيد
- شماره ٩: نه بيدردي است گر اشکم به چشم تر نمي آيد
- شماره ١٠: ز آهم نم به چشم چرخ بداختر نمي آيد
- شماره ١١: ز مغز من به صهبا خشکي غم برنمي آيد
- شماره ١٢: مصفا تا نمي گردد، زتن جان بر نمي آيد
- شماره ١٣: خيال او به تدبير از دل من برنمي آيد
- شماره ١٤: زدل کاري که آيد از لب خندان نمي آيد
- شماره ١٥: زانجم نور مه در ديده روزن نمي آيد
- شماره ١٦: به کار سينه صافان ديده روشن نمي آيد
- شماره ١٧: زمن راز دل صدچاک پوشيدن نمي آيد
- شماره ١٨: به خاطر هيچگه آن قامت موزون نمي آيد
- شماره ١٩: زدست خواجه از ابرام زر بيرون نمي آيد
- شماره ٢٠: تمنا از دل اهل هوس بيرون نمي آيد
- شماره ٢١: تمنا از دل اهل هوس بيرون نمي آيد
- شماره ٢٢: نبيند زير پاي خويش، رعنا اين چنين بايد
- شماره ٢٣: زدل رم مي کند، چشم بلاجو اين چنين بايد
- شماره ٢٤: نوا پيوسته در بزم شراب ناب مي بايد
- شماره ٢٥: زسوز عشق داغي بر دل افگار مي بايد
- شماره ٢٦: نکويان را عتاب و لطف با هم يار مي بايد
- شماره ٢٧: قبول عشق سرکش را دل ديوانه مي بايد
- شماره ٢٨: مدام از عشق جوشي در دل بي کينه مي بايد
- شماره ٢٩: مگر زلف سبکسير تو از جولان بياسايد
- شماره ٣٠: دل عاشق کجا از ساغر سرشار بگشايد؟
- شماره ٣١: دل عاشق کي از هر نسخه وصف الحال بگشايد؟
- شماره ٣٢: به هر نامحرمي عاشق لب اظهار نگشايد
- شماره ٣٣: گره تا کي ز ابروي سخن پرداز نگشايد؟
- شماره ٣٤: حواس کم خرد را نفس جاهل کار فرمايد
- شماره ٣٥: مقام بوسه لب زان عارض سيراب مي جويد
- شماره ٣٦: به مي آن کس که کلفت از دل پرشور من شويد
- شماره ٣٧: غبار کلفت از دل ساغر سرشار مي شويد
- شماره ٣٨: زدل زنگ کدورت چشم خونپالا نمي شويد
- شماره ٣٩: صدف گرد يتيمي از رخ گوهر نمي شويد
- شماره ٤٠: که حال دردمندان پيش چشم يار مي گويد؟
- شماره ٤١: دل سودازده در طره دلدار افتاد
- شماره ٤٢: هرکه را چشم بر آن طاق دو ابرو افتاد
- شماره ٤٣: عشق تا هست عنان را به هوس نتوان داد
- شماره ٤٤: آن که از عمر سبکسير وفا مي طلبد
- شماره ٤٥: هرکه از گريه بيدرد اثر مي طلبد
- شماره ٤٦: قطره بيجگري کز نظر ما افتد
- شماره ٤٧: نوبت عقده گشايي چو به ما مي افتد
- شماره ٤٨: دل ارباب تنعم ز نوا مي افتد
- شماره ٤٩: هرکجا پرتو جانانه ما مي افتد
- شماره ٥٠: کور باد آن که ز روي تو نظر مي پيچد
- شماره ٥١: يوسفي نيست دل خوش که هويدا گردد
- شماره ٥٢: زهر، ترياق به اکسير مدارا گردد
- شماره ٥٣: نفس از توبه صادق دم عيسي گردد
- شماره ٥٤: جوهر مي ز رگ ابر مثني گردد
- شماره ٥٥: پنبه گوشم اگر پنبه مينا گردد
- شماره ٥٦: آب خوب است لب خشکي ازو تر گردد
- شماره ٥٧: سخن عشق محال است مکرر گردد
- شماره ٥٨: حسن در هر نگهي عالم ديگر گردد
- شماره ٥٩: هرکه باريک شد از فکر، سخنور گردد
- شماره ٦٠: نيست ممکن که دل ما ز وفا برگردد
- شماره ٦١: چه بهشتي است که يارم ز سفر برگردد
- شماره ٦٢: که گمان داشت ز خط حسن تو زايل گردد؟
- شماره ٦٣: که گمان داشت ز خط حسن تو زايل گردد؟
- شماره ٦٤: در واکرده، در بسته ز دربان گردد
- شماره ٦٥: خواب هرکس ز خيال تو پريشان گردد
- شماره ٦٦: دل ما کي تهي از درد به افغان گردد؟
- شماره ٦٧: چشم شوخ تو چو بر همزن مژگان گردد
- شماره ٦٨: نخل قد تو به باغي که خرامان گردد
- شماره ٦٩: سر شوريده ز تسليم به سامان گردد
- شماره ٧٠: نفس سرکش چه خيال است به فرمان گردد؟
- شماره ٧١: چون ز مي صفحه رخسار تو گلگون گردد
- شماره ٧٢: گر چنين خون دل ازان طره مشکين گردد
- شماره ٧٣: گر چنين خون دل ازان طره مشکين گردد
- شماره ٧٤: منحرف از نگه آن قبله ابرو گردد
- شماره ٧٥: از نظر بازي من چشم سخنگو گردد
- شماره ٧٦: وقت ارباب دل آشفته به مويي گردد
- شماره ٧٧: عقده چون وقت رسد عقده گشا مي گردد
- شماره ٧٨: هرکه تسليم به فرمان قضا مي گردد
- شماره ٧٩: دولت حسن ز خط زير و زبر مي گردد
- شماره ٨٠: دل هرکس که مقيد به هوس مي گردد
- شماره ٨١: سر ارباب جدل خرج زبان مي گردد
- شماره ٨٢: راست آزرده کي از زخم زبان مي گردد؟
- شماره ٨٣: ديدنت باعث سرسبزي جان مي گردد
- شماره ٨٤: آدمي پير چو شد حرص جوان مي گردد
- شماره ٨٥: اشک دريادل ما گرد جهان مي گردد
- شماره ٨٦: صبر در عشق ز دلها سفري مي گردد
- شماره ٨٧: کوه در باديه شوق کمر مي بندد
- شماره ٨٨: غنچه باغ حيا سر به گريبان خندد
- شماره ٨٩: دل سنگين ترا هر که به انصاف آرد
- شماره ٩٠: کلفت از سينه مي ناب برون مي آرد
- شماره ٩١: تيغ سيراب تو فيض دم عيسي دارد
- شماره ٩٢: چهره ات رنگ ز گلدسته مينا دارد
- شماره ٩٣: دل آسوده طمع هر که ز دنيا دارد
- شماره ٩٤: مي در آن لعل گهربار تماشا دارد
- شماره ٩٥: عاشق از طعنه اغيار چه پروا دارد؟
- شماره ٩٦: از ترشرويي ما خاک چه پروا دارد؟
- شماره ٩٧: آه عشاق سينه روز اثرها دارد
- شماره ٩٨: چشم پرکار تو در پرده بيانها دارد
- شماره ٩٩: مرهم زخم مرا شور محبت دارد
- شماره ١٠٠: سالک از منزل نزديک شکايت دارد
- شماره ١٠١: شوق من سرکشي از زلف معنبر دارد
- شماره ١٠٢: سخني کز دل بيتاب بود پردارد
- شماره ١٠٣: عشق صد لخت جگر بر مژه تر دارد
- شماره ١٠٤: مي کجا مهر حجاب از لب ما بردارد؟
- شماره ١٠٥: حسن در خانه زين جلوه ديگر دارد
- شماره ١٠٦: رهرو عشق کي انديشه منزل دارد؟
- شماره ١٠٧: خصم را عقل مقيد به تحمل دارد
- شماره ١٠٨: در خور مزد فلک کار به آدم دارد
- شماره ١٠٩: بحر هر چند به بر همچو حبابم دارد
- شماره ١١٠: دل عاشق چه غم از شورش دوران دارد؟
- شماره ١١١: رهرو عشق چه پرواي مغيلان دارد؟
- شماره ١١٢: مرکز از دايره انگشتر فرمان دارد
- شماره ١١٣: سالک اميد نجات از دل روشن دارد
- شماره ١١٤: از بتان شسته عذاري که حجابي دارد
- شماره ١١٥: لب لعل تو اگر جام شرابي دارد
- شماره ١١٦: هر که چون زانوي خود آينه داري دارد
- شماره ١١٧: هر که رخساره آيينه گدازي دارد
- شماره ١١٨: حسن نو خط تو سرمايه نازي دارد
- شماره ١١٩: گوشه گيري که لب نان حلالي دارد
- شماره ١٢٠: هر کف خاک ز احسان تو جاني دارد
- شماره ١٢١: نرگس از دور به آن چشم نگاهي دارد
- شماره ١٢٢: ذره ام چشم به خورشيد لقايي دارد
- شماره ١٢٣: جام مي چهره انديشه نمايي دارد
- شماره ١٢٤: دل آگاه ز تن فکر رهايي دارد
- شماره ١٢٥: پاس اندوه دل تنگ نگه مي دارد
- شماره ١٢٦: نه همين فکر مرا روز به من نگذارد
- شماره ١٢٧: دل و دين و خرد و هوش مرا صهبا برد
- شماره ١٢٨: سرو را شيوه رفتار تو از جا ببرد
- شماره ١٢٩: دل محال است ز ما عشوه دنيا ببرد
- شماره ١٣٠: هر که آيينه به روشنگر ساغر ببرد
- شماره ١٣١: چشم شوخ تو محال است که خوابش ببرد
- شماره ١٣٢: هر که چون غنچه سر خود به گريبان نبرد
- شماره ١٣٣: جان کس از ديدن آن سيب زنخدان نبرد
- شماره ١٣٤: از سري جوي سعادت که ز دولت گذرد
- شماره ١٣٥: زخم عشاق محال است ز خنجر گذرد
- شماره ١٣٦: چه عجب تير خدنگ تو گر از دل گذرد؟
- شماره ١٣٧: هر کجا قصه آن طره و کاکل گذرد
- شماره ١٣٨: کلفت از مردم آزاده شتابان گذرد
- شماره ١٣٩: روز و شب بر من مهجور به تلخي گذرد
- شماره ١٤٠: پاي بر چرخ نهد هر که ز سر مي گذرد
- شماره ١٤١: روزگار طرب و نوبت غم مي گذرد
- شماره ١٤٢: از ميان تيغ برآورد که زمان مي گذرد
- شماره ١٤٣: کعبه از کوي تو لبيک زنان مي گذرد
- شماره ١٤٤: غنچه راز مرا آه به ناخن وا کرد
- شماره ١٤٥: دولت از ديده بيدار طلب بايد کرد
- شماره ١٤٦: خويش را پيشتر از مرگ خبر بايد کرد
- شماره ١٤٧: اي دل از دشمن خاموش حذر بايد کرد
- شماره ١٤٨: نوبهارست سرانجام زري بايد کرد
- شماره ١٤٩: دل چون آينه را تار نمي بايد کرد
- شماره ١٥٠: روي آيينه دل تار نمي بايد کرد
- شماره ١٥١: خنده چون کبک به آواز نمي بايد کرد
- شماره ١٥٢: رو نهان از دل بي کينه نمي بايد کرد
- شماره ١٥٣: رخنه هايي که مرا در جگر آن مژگان کرد
- شماره ١٥٤: حسن روزي که صف آرايي آن مژگان کرد
- شماره ١٥٥: از تپش منع دل بي سر و پا نتوان کرد
- شماره ١٥٦: قطع اميد ازان موي کمر نتوان کرد
- شماره ١٥٧: بيش ازين پيروي حرص و هوس نتوان کرد
- شماره ١٥٨: دعوي بوسه به آن غنچه دهن نتوان کرد
- شماره ١٥٩: تا حيا قطع نظر زان گل رخسار نکرد
- شماره ١٦٠: برق را در نظر آور به خس و خار چه کرد
- شماره ١٦١: سيل را در نظر آور که به ويرانه چه کرد
- شماره ١٦٢: سير حسن خود اگر در دل ما خواهي کرد
- شماره ١٦٣: آن که منع من مخمور ز صهبا مي کرد
- شماره ١٦٤: از دو عالم دل اگر رو به سويدا مي کرد
- شماره ١٦٥: بي تو گر شاخ گلي ديده تماشا مي کرد
- شماره ١٦٦: حسن آن روز که آيينه مصفا مي کرد
- شماره ١٦٧: در چمن جلوه گر آن قامت رعنا مي کرد
- شماره ١٦٨: خضر اگر چاشني تيغ شهادت مي کرد
- شماره ١٦٩: از خموشي دل روشن گهران آب خورد
- شماره ١٧٠: چند دل خون خود از دوري احباب خورد؟
- شماره ١٧١: اوست عاقل که درين غمکده صهبا نخورد
- شماره ١٧٢: جان ما تاب زهر زلف پريشان نخورد
- شماره ١٧٣: شعله شوق اگر در دل خارا گيرد
- شماره ١٧٤: زاهد خشک ز ميخانه چه لذت گيرد؟
- شماره ١٧٥: هر که در وقت جواني ره طاعت گيرد
- شماره ١٧٦: اگر آن غنچه دهن مهر ز لب برگيرد
- شماره ١٧٧: چه تمتع ز لبش ديده حيران گيرد؟
- شماره ١٧٨: کيست دست من آزاده ز ياران گيرد؟
- شماره ١٧٩: تا دلي از کف ارباب وفا مي گيرد
- شماره ١٨٠: شد فنا هر که سر از تيغ شهادت وا زد
- شماره ١٨١: قدم از صدق درين مرحله مي بايد زد
- شماره ١٨٢: عشق اول به دل سوخته آدم زد
- شماره ١٨٣: قطره آن کس که پي آب به ظلمت مي زد
- شماره ١٨٤: هرکه در دامن ارباب نظر دست نزد
- شماره ١٨٥: چه عجب دل اگر از شوق جگر مي بازد؟
- شماره ١٨٦: نيست ممکن دل آشفته به سر پردازد
- شماره ١٨٧: عاشق محو به دلدار نمي پردازد
- شماره ١٨٨: گوهر عکس لبش گر به شراب اندازد
- شماره ١٨٩: باد اگر پرده ز رخساره يار اندازد
- شماره ١٩٠: بر ز نخدان تو هرکس که نگاه اندازد
- شماره ١٩١: اشک را ديده من گوهر غلطان سازد
- شماره ١٩٢: زهر را صبر جوانمرد شکر مي سازد
- شماره ١٩٣: صبر را زمزمه من سفري مي سازد
- شماره ١٩٤: سينه را تيره هوا و هوسي مي سازد
- شماره ١٩٥: چه ميان است که دايم چو دل من لرزد
- شماره ١٩٦: پير بر زندگي افزون ز جوان مي لرزد
- شماره ١٩٧: در حريمي که گل روي اياغ افروزد
- شماره ١٩٨: عشق در سينه خس و خار تمنا سوزد
- شماره ١٩٩: اشک گرمم جگر وادي محشر سوزد
- شماره ٢٠٠: پايم از گرمي رفتار چنان مي سوزد
- شماره ٢٠١: هر که زشت است همان زشت به عقبي خيزد
- شماره ٢٠٢: دل اگر از سر اخلاص ز جا برخيزد
- شماره ٢٠٣: چون خط از چهره آن ماه لقا برخيزد
- شماره ٢٠٤: در گنه اشک ندامت ز جگر برخيزد
- شماره ٢٠٥: منعم از خواب عدم تيره روان برخيزد
- شماره ٢٠٦: نه ز مي خوردن ما شور و شري برخيزد
- شماره ٢٠٧: خط سبزي که ز پشت لب جانان خيزد
- شماره ٢٠٨: گريه ابري است که از دامن دل مي خيزد
- شماره ٢٠٩: زنگ غفلت ز دل من نگران مي خيزد
- شماره ٢١٠: من که دارم که گلم بر سر بالين ريزد؟
- شماره ٢١١: عشق در پاي گلي رنگ وفا مي ريزد
- شماره ٢١٢: زين سعادت که ز بال و پر ما مي ريزد
- شماره ٢١٣: صبر هر چند به دل رنگ حضر مي ريزد
- شماره ٢١٤: محو ديدار تو راحت ز الم نشناسد
- شماره ٢١٥: چه خيال است به تيغش دل بيتاب رسد؟
- شماره ٢١٦: تا کيم نوحه به گوش از دل ناشاد رسد؟
- شماره ٢١٧: کوهکن کيست به گرد من شيدا برسد؟
- شماره ٢١٨: جذبه شوق اگر از جانب کنعان نرسد
- شماره ٢١٩: دل به مطلب اگر از راه تپيدن نرسد
- شماره ٢٢٠: چشم عاشق پي جانان به پريدن نرسد
- شماره ٢٢١: بي تب و تاب به مخمور شرابي نرسد
- شماره ٢٢٢: دل تهي ناشده از خويش به جايي نرسد
- شماره ٢٢٣: پيش مژگان درازت که هدف خواهد شد؟
- شماره ٢٢٤: خط شبرنگ ز روي تو عيان خواهد شد
- شماره ٢٢٥: خارج از پرده آهنگ نمي بايد شد
- شماره ٢٢٦: هر که ايام خط از سيمبران غافل شد
- شماره ٢٢٧: جگر پاره اگر مايده خوانم شد
- شماره ٢٢٨: لوح محفوظ شد آن ديده که حيران تو شد
- شماره ٢٢٩: بيت معمور شد آن خانه که ويران تو شد
- شماره ٢٣٠: اگر آن غمزه خونريز مصور مي شد
- شماره ٢٣١: پير گرديدي و کشت املت زرد نشد
- شماره ٢٣٢: صاف با ما دل آن شعله بيباک نشد
- شماره ٢٣٣: عاشقان را چه غم از سلسله پا باشد؟
- شماره ٢٣٤: چند جان سختي ما سنگ ره ما باشد؟
- شماره ٢٣٥: ساقي بزم اگر آن دلبر رعنا باشد
- شماره ٢٣٦: شمع با مضطرب از دست حمايت باشد
- شماره ٢٣٧: قبله زن صفتان آينه زر باشد
- شماره ٢٣٨: چشم ناقص گهران بر زر و زيور باشد
- شماره ٢٣٩: پادشاهي نه به سيم و زر و گوهر باشد
- شماره ٢٤٠: دايم از فکر سفر پير مشوش باشد
- شماره ٢٤١: من و راهي که ز سر سنگ نشانش باشد
- شماره ٢٤٢: نيست در دست مرا غير دعا، خوش باشد
- شماره ٢٤٣: دل ازان دورتر افتاده که واصل باشد
- شماره ٢٤٤: گر صفاي حرم کعبه ز زمزم باشد
- شماره ٢٤٥: نقد روشن گهران در گره غم باشد
- شماره ٢٤٦: نقد جان را لب خاموش نگهبان باشد
- شماره ٢٤٧: نمک صبح در آن است که خندان باشد
- شماره ٢٤٨: حجت زنده دلي ديده گريان باشد
- شماره ٢٤٩: آسمان ساغري از محفل مردان باشد
- شماره ٢٥٠: آتش قافله ما دل روشن باشد
- شماره ٢٥١: بيخودي بال و پر روح گشودن باشد
- شماره ٢٥٢: زردي روي من از باده کشيدن باشد
- شماره ٢٥٣: داغ هر لاله که بر سينه هامون باشد
- شماره ٢٥٤: چشم بيدار چراغ سر بالين باشد
- شماره ٢٥٥: هرکه را چشم بر آن گوشه ابرو باشد
- شماره ٢٥٦: نيستم گل که مرا برگ نثاري باشد
- شماره ٢٥٧: گرچه آن سرو روان در همه جا مي باشد
- شماره ٢٥٨: کي دل سالک سرگشته بجا مي باشد؟
- شماره ٢٥٩: ظاهر و باطن مردان به صفا مي باشد
- شماره ٢٦٠: پيچ و خم لازمه رشته جان مي باشد
- شماره ٢٦١: ديده زنده دلان اشک فشان مي باشد
- شماره ٢٦٢: شکوه اهل دل از خلق نهان مي باشد
- شماره ٢٦٣: دل سودازدگان گوشه نشين مي باشد
- شماره ٢٦٤: دل پيران کهنسال غمين مي باشد
- شماره ٢٦٥: چهره زرد، مرا ساغر زر مي بخشد
- شماره ٢٦٦: جذبه اي کو که مرا جانب دلدار کشد؟
- شماره ٢٦٧: دل چسان دست ازان طره طرار کشد؟
- شماره ٢٦٨: چند چون طفل ز انگشت کسي شير کشد؟
- شماره ٢٦٩: کي ز تن کار دل خسته به آرام کشد؟
- شماره ٢٧٠: هرکه اينجا ز جگر آه ندامت نکشد
- شماره ٢٧١: سر آزاده ما منت افسر نکشد
- شماره ٢٧٢: عاشقان را دم تسليم نفس مي رقصد
- شماره ٢٧٣: تا مرا در نظر آن حسن خداداد آمد
- شماره ٢٧٤: ديگر از پرده برون نغمه طنبور آمد
- شماره ٢٧٥: از قضا چشم سياه تو به يادم آمد
- شماره ٢٧٦: به لبم بي تو چنان تند نفس مي آمد
- شماره ٢٧٧: شوق من قاصد بيدرد کجا مي داند؟
- شماره ٢٧٨: دلش از گريه من رنگ نمي گرداند
- شماره ٢٧٩: خويش را گر ز خور و خواب تواني گذراند
- شماره ٢٨٠: نه زر و سيم و نه لعل و نه گهر خواهد ماند
- شماره ٢٨١: حسرت عمر، مرا در دل افگار بماند
- شماره ٢٨٢: چهره ات شمع فروزان شده را مي ماند
- شماره ٢٨٣: نه زر و سيم و نه باغ و نه دکان مي ماند
- شماره ٢٨٤: عارفاني که به تسليم و رضا ساخته اند
- شماره ٢٨٥: در لب يار نهان عيش جهان ساخته اند
- شماره ٢٨٦: عاشقان زان لب شيرين به سخن ساخته اند
- شماره ٢٨٧: محض حرف است که او را دهني ساخته اند
- شماره ٢٨٨: هر گروهي به دليل دگر آويخته اند
- شماره ٢٨٩: عارفاني که ازين رشته سري يافته اند
- شماره ٢٩٠: عاقلاني که ز زنجير تو سر وا زده اند
- شماره ٢٩١: تا به تعظيم نهال تو ز جا برجستند
- شماره ٢٩٢: دردمندان که به ناخن جگر خود خستند
- شماره ٢٩٣: بال پرواز خود آن مردم غافل بستند
- شماره ٢٩٤: کيستند اهل جهان، بي سر و ساماني چند
- شماره ٢٩٥: ما به ساقي و حريفان به شراب افتادند
- شماره ٢٩٦: گر به شاهان جهان مسند عزت دادند
- شماره ٢٩٧: قسمتي در خور هرکس چو ز اول دادند
- شماره ٢٩٨: با لب تشنه جگر سر به سرابم دادند
- شماره ٢٩٩: داروي بيهشي از جام صفاتم دادند
- شماره ٣٠٠: قدرت حرف گرفتند و زبانم دادند
- شماره ٣٠١: بي سخن غنچه لبان مست مدامم کردند
- شماره ٣٠٢: از لب خشک مهيا لب نانم کردند
- شماره ٣٠٣: غنچه هايي که درين سبز چمن خنده زدند
- شماره ٣٠٤: سالکاني که قدم در ره جانانه زدند
- شماره ٣٠٥: نغمه عشق به گوش من ديوانه زدند
- شماره ٣٠٦: تا تو بي پرده شدي لاله رخان خوار شدند
- شماره ٣٠٧: اهل معني به سخن بلبل بستان خودند
- شماره ٣٠٨: روشنائي که درين دايره صاحب ديدند
- شماره ٣٠٩: به کمان پشت و به شمشير دهن بخشيدند
- شماره ٣١٠: نه همين اهل خرد آينه اسرارند
- شماره ٣١١: نه غم خار و نه انديشه خارا دارند
- شماره ٣١٢: همه از تاب کمر در خم ايمان دارند
- شماره ٣١٣: عشرت روي زمين بي سر و پايان دارند
- شماره ٣١٤: شيشه هايي که درستي ز شکستن دارند
- شماره ٣١٥: گوشه گيران که ز ايام کناري دارند
- شماره ٣١٦: حال من از نظر يار نهان مي دارند
- شماره ٣١٧: بد درونان که به همواري ظاهر سمرند
- شماره ٣١٨: خاک شو تا ز بهارت به گل تر گيرند
- شماره ٣١٩: مهر را سوختگان بوته خاري گيرند
- شماره ٣٢٠: روشناني که ز خورشيد نظر مي گيرند
- شماره ٣٢١: عاشقاني که به تسليم و رضا مي باشند
- شماره ٣٢٢: جرم يوسف به چه تقريب عزيزان بخشند؟
- شماره ٣٢٣: ساده لوحان که مي از خم به مدارا نوشند
- شماره ٣٢٤: غافلان رطل گران را به دو دم مي نوشند
- شماره ٣٢٥: چون نفس زير فلک دل به هوس راست کند؟
- شماره ٣٢٦: ساقي از جامي اگر خاطر ما شاد کند
- شماره ٣٢٧: فتنه را چشم سيه مست تو هشيار کند
- شماره ٣٢٨: خط شبرنگ چه با آن رخ پرنور کند؟
- شماره ٣٢٩: چشم خود خواجه اگر سير به تدبير کند
- شماره ٣٣٠: هر دلي را که محبت صدف راز کند
- شماره ٣٣١: در صدف چشم محال است گهر باز کند
- شماره ٣٣٢: آتش خشم به ياقوت مدارا چه کند؟
- شماره ٣٣٣: داغ با سينه ارباب محبت چه کند؟
- شماره ٣٣٤: دل نازک به زبان بازي مژگان چه کند؟
- شماره ٣٣٥: خرمن صبر به اين برق عنانان چه کند؟
- شماره ٣٣٦: سالکان را ز جهان عشق تو بيگانه کند
- شماره ٣٣٧: رفع دلتنگي من نشأه صهبا نکند
- شماره ٣٣٨: مکث لب تشنه ديدار به جنت نکند
- شماره ٣٣٩: غم محال است که تدبير دل من نکند
- شماره ٣٤٠: چرخ هرچند دل اهل هنر را شکند
- شماره ٣٤١: دست تاک از اثر نشأه صهباست بلند
- شماره ٣٤٢: رتبه خط تو بالغ نظران مي دانند
- شماره ٣٤٣: ياد رويش نه چراغي است که خاموش کنند
- شماره ٣٤٤: درد را سوختگان تو به درمان ندهند
- شماره ٣٤٥: کاهلاني که درين ره به هوس مي آيند
- شماره ٣٤٦: چه بهشتي است که آن بند قبا بگشايند
- شماره ٣٤٧: دانه از سينه خود مرغ نظر مي چيند
- شماره ٣٤٨: هرچه دريافت کليم از نظر بينا بود
- شماره ٣٤٩: هرکه خامش شود از حادثه آزاد بود
- شماره ٣٥٠: دل اهل نظر آن به که گرفتار بود
- شماره ٣٥١: تا به کي مردم چشمم هدف خار بود؟
- شماره ٣٥٢: عشق لب تشنه بدمستي اظهار بود
- شماره ٣٥٣: تا خيال لب لعل تو مرا در سر بود
- شماره ٣٥٤: دار هر چند به ظاهر ز ثمر عور بود
- شماره ٣٥٥: چشمه زمزم ما تيغ تو بيباک بود
- شماره ٣٥٦: دانه خال تو روزي که مرا در دل بود
- شماره ٣٥٧: مي روشن گهران چهره گلفام بود
- شماره ٣٥٨: دست و دامن چه سزاوار عطاي تو بود؟
- شماره ٣٥٩: تا حيا سرمه کش نرگس جادوي تو بود
- شماره ٣٦٠: ياد آن عهد که دل در خم گيسوي تو بود
- شماره ٣٦١: حاصل عمر زخود بيخبران آه بود
- شماره ٣٦٢: هرچه ديديم درين باغ، نديدن به بود
- شماره ٣٦٣: خانه دل به صفا از نظر بسته بود
- شماره ٣٦٤: باغ در بسته ما ديده پوشيده بود
- شماره ٣٦٥: لب لعل تو همان تلخ زبان است که بود
- شماره ٣٦٦: دل خالي ز هوس خلوت جانانه بود
- شماره ٣٦٧: شب که روي تو ز مي در عرق افشاني بود
- شماره ٣٦٨: دل ديوانه من قابل زنجير نبود
- شماره ٣٦٩: باشد ايمن ز زوال آن که کمالش نبود
- شماره ٣٧٠: باد را راه در آن طره پيچان نبود
- شماره ٣٧١: مکن از بخت شکايت که وبالش مي بود
- شماره ٣٧٢: در خيالم اگر آن زلف پريشان مي بود
- شماره ٣٧٣: نيست غير از دل خود روزي مهمان وجود
- شماره ٣٧٤: مي شود آب روان چون به رگ تاک رود
- شماره ٣٧٥: ياد آن جلوه مستانه کي از دل برود؟
- شماره ٣٧٦: هرکه پوشد نظر از کام به منزل برود
- شماره ٣٧٧: دل آگاه به هر شورشي از جا نرود
- شماره ٣٧٨: عارف از راه به سجاده تقوي نرود
- شماره ٣٧٩: پند ناصح به جنون من افگار افزود
- شماره ٣٨٠: رفت در خلوت مينا گل و بلبل آسود
- شماره ٣٨١: جگر تشنه محال است که سيراب شود
- شماره ٣٨٢: از ملامت دل روشن گهران شاد شود
- شماره ٣٨٣: طايري را که به دام تو گرفتار شود
- شماره ٣٨٤: گل رخسار تو هرجا که نمودار شود
- شماره ٣٨٥: کل به خون غوطه خورد جزو چو افگار شود
- شماره ٣٨٦: چه بهشتي است که دستم کمر يار شود
- شماره ٣٨٧: کي بود دل به سر کوي تو سيار شود؟
- شماره ٣٨٨: نيست ممکن دل ازان جان جهان سير شود
- شماره ٣٨٩: شوق را صبر محال است عنانگير شود
- شماره ٣٩٠: از رياضت دل اگر آينه پرداز شود
- شماره ٣٩١: خط ازان صفحه رخسار سخنساز شود
- شماره ٣٩٢: گل بي خار درين غمکده کم سبز شود
- شماره ٣٩٣: گوهري نيست سخنهاش که از گوش شود
- شماره ٣٩٤: از نظر دورکي آن خط بناگوش شود؟
- شماره ٣٩٥: باده در شيشه و پيمانه من سنگ شود
- شماره ٣٩٦: حرص را تشنگي افزون به زر و مال شود
- شماره ٣٩٧: باده کو تا به من آن تلخ زبان رام شود؟
- شماره ٣٩٨: اگر از همسفران پيشتر افتم چه شود؟
- شماره ٣٩٩: گر ز رخسار شوي باغ و بهارم چه شود؟
- شماره ٤٠٠: در سر زلف تو مجنون دل فرزانه شود
- شماره ٤٠١: راه مقصود طي از آبله پا نشود
- شماره ٤٠٢: مانع شور جنون سلسله پا نشود
- شماره ٤٠٣: چهره شوخ به يک رنگ مصور نشود
- شماره ٤٠٤: چون ز خط صفحه رخسار تو ضايع نشود؟
- شماره ٤٠٥: دل عاشق تهي از اشک دمادم نشود
- شماره ٤٠٦: عشق را پرده ناموس نگهبان نشود
- شماره ٤٠٧: سر آشفته ز دستار بسامان نشود
- شماره ٤٠٨: حسن را حلقه خط مانع رفتن نشود
- شماره ٤٠٩: به سخن دعوي بي اصل مبرهن نشود
- شماره ٤١٠: مانع گرمروان ساعت سنگين نشود
- شماره ٤١١: تن حجاب سفر جان هوايي نشود
- شماره ٤١٢: هرکه گفتار صواب از سر غفلت شنود
- شماره ٤١٣: عاشق دلشده هرچند که آواز دهد
- شماره ٤١٤: دل ما سلطنت فقر به سامان ندهد
- شماره ٤١٥: حسن از ديدن خود بر سر بيداد آيد
- شماره ٤١٦: بس که در سينه من تير پي تير آيد
- شماره ٤١٧: بر سر حرف، گر آن چشم فسون ساز آيد
- شماره ٤١٨: بي خبر از در من يار مگر باز آيد
- شماره ٤١٩: چشم دارم که مه نو سفرم باز آيد
- شماره ٤٢٠: چون قلم بر سر غمنامه هجران آيد
- شماره ٤٢١: بوي دل از نفس باد صبا مي آيد
- شماره ٤٢٢: حسن در پرده نيرنگ چرا مي آيد؟
- شماره ٤٢٣: به کف شعله اگر نقد شرر مي آيد
- شماره ٤٢٤: سرخوش از صحبت ارباب هوس مي آيد
- شماره ٤٢٥: چشم آيينه گر از خواب بهم مي آيد
- شماره ٤٢٦: از لب خلق دم باد خزان مي آيد
- شماره ٤٢٧: خانه بر دوش غريبي ز وطن مي آيد
- شماره ٤٢٨: کلکم از سير بدخشان سخن مي آيد
- شماره ٤٢٩: دلبري از خم گيسوي سخن مي آيد
- شماره ٤٣٠: گر خس و خار ز گرداب برون مي آيد
- شماره ٤٣١: ناله اي کز دل بيدرد برون مي آيد
- شماره ٤٣٢: اگر از سنگ رگ سنگ برون مي آيد
- شماره ٤٣٣: خط ز خال لب جانانه برون مي آيد
- شماره ٤٣٤: دعوي عشق ز هر بوالهوسي مي آيد
- شماره ٤٣٥: آب در ديده پيمانه مي مي آيد
- شماره ٤٣٦: چشم پرحرف و لب بوسه ربا مي بايد
- شماره ٤٣٧: هر طرف لاله رخي هست، نظر مي بايد
- شماره ٤٣٨: سرو بستان حيا غنچه جبين مي بايد
- شماره ٤٣٩: عاشق آزرده و محزون و غمين مي بايد
- شماره ٤٤٠: از تماشا دل افسرده ما نگشايد
- شماره ٤٤١: تا به مژگان نرسد اشک، نظر نگشايد
- شماره ٤٤٢: بس که بيماري عشقم به رگ جان پيچيد
- شماره ٤٤٣: شوقم از نامه به وصل تو فزونتر گرديد
- شماره ٤٤٤: نه همين دل ز سر زلف تو مفتون گرديد
- شماره ٤٤٥: درد مي را به من خاک نشين بگذاريد
- شماره ٤٤٦: لاله از رشک رخت خون جگر مي گريد
- شماره ٤٤٧: چه عجب گر ز بهاران به نوايي نرسيد
- شماره ٤٤٨: در جهان کس مي عشرت نتوانست کشيد
- شماره ٤٤٩: تا نهال تو قدر از گلشن تقدير کشيد
- شماره ٤٥٠: از دل خونشده هرکس که شرابي نکشيد
- شماره ٤٥١: حسن آن روز که تشريف حيا مي پوشيد
- شماره ٤٥٢: پنبه نبود که شد از سينه افگار سفيد
- شماره ٤٥٣: مي خلد بيشتر از تير به دل موي سفيد
- شماره ٤٥٤: هرکه آسودگي از عالم امکان جويد
- شماره ٤٥٥: غير کي پيش تو پيغام مرا مي گويد؟
- شماره ٤٥٦: دست اسباب بگيريد و به سيلاب دهيد
- شماره ٤٥٧: خوش بهاري است حريفان نظري بگشاييد
- شماره ٤٥٨: خوشا کسي که دل خود به چشم مست تو داد
- شماره ٤٥٩: بر آن سرم که بشويم ز ديده نقش سواد
- شماره ٤٦٠: ز چشم بد رخ خوب ترا گزند مباد
- شماره ٤٦١: گل عذار تو از درد نيمرنگ مباد!
- شماره ٤٦٢: به دور لعل تو ياقوت از آب و رنگ افتاد
- شماره ٤٦٣: ز روي خشت خم از جوش باده جام افتاد
- شماره ٤٦٤: به دست ابروي او چون قضا کمان مي داد
- شماره ٤٦٥: من آن نيم که ز درد گران کنم فرياد
- شماره ٤٦٦: گذشت از نظرم يار سرگران فرياد
- شماره ٤٦٧: فروغ گوهر دل از سر زبان تابد
- شماره ٤٦٨: مرا به هر مژه اي اشک بي اثر چسبد
- شماره ٤٦٩: به درد و داغ دل بيقرار مي چسبد
- شماره ٤٧٠: قبا ز شرم بر آن سيمتن نمي چسبد
- شماره ٤٧١: نه موج از دل دريا کرانه مي طلبد
- شماره ٤٧٢: شبي ستاره دولت به بام ما افتد
- شماره ٤٧٣: اگر نقاب ازان روي دلپسند افتد
- شماره ٤٧٤: زخ تو از نگه گرم خوش جلا گردد
- شماره ٤٧٥: ز درد و داغ دل تيره خوش جلا گردد
- شماره ٤٧٦: دل از سفر ز بد و نيک باخبر گردد
- شماره ٤٧٧: ز مي فروغ لب يار بيشتر گردد
- شماره ٤٧٨: ز درد و داغ، دل تيره ديده ور گردد
- شماره ٤٧٩: ز چهره تو نگه داغدار برگردد
- شماره ٤٨٠: تو سعي کن که دلت ساده از رقم گردد
- شماره ٤٨١: نسيم گل ز سبکروحيم گران گردد
- شماره ٤٨٢: ز کاهلي به نظرها جوان گران گردد
- شماره ٤٨٣: ملايمت سپر خصم تندخو گردد
- شماره ٤٨٤: ملايمت سپر خصم تندخو گردد
- شماره ٤٨٥: ز چهره تو نظرها پرآب مي گردد
- شماره ٤٨٦: حجاب پرده چشم پرآب مي گردد
- شماره ٤٨٧: خوشا سعادت آن دل که آب مي گردد
- شماره ٤٨٨: گل عذار تو بي آب و تاب مي گردد
- شماره ٤٨٩: به ديده آب اگر از آفتاب مي گردد
- شماره ٤٩٠: به ديده آب اگر از آفتاب مي گردد
- شماره ٤٩١: کجا حريص ملول از گزند مي گردد؟
- شماره ٤٩٢: سخن ز لعل لبت آبدار مي گردد
- شماره ٤٩٣: فلک ز لنگر من باوقار مي گردد
- شماره ٤٩٤: مرا دل از قد خم زنگ ناک مي گردد
- شماره ٤٩٥: اگر بهانه طفلان تمام مي گردد
- شماره ٤٩٦: ز باده چشم تو ظالم رحيم مي گردد
- شماره ٤٩٧: سري که در ره او بي کلاه مي گردد
- شماره ٤٩٨: ز نوبهار کجا گل شکفته مي گردد؟
- شماره ٤٩٩: زمانه ساز به رنگ زمانه مي گردد
- شماره ٥٠٠: ملال در دل بي مدعا نمي گردد
- شماره ٥٠١: ز مي پرستي خود لاله برنمي گردد
- شماره ٥٠٢: دل رميده ملول از سفر نمي گردد
- شماره ٥٠٣: نصيب خلق زياد از نعم نمي گردد
- شماره ٥٠٤: نمرده، عمر کسي جاودان نمي گردد
- شماره ٥٠٥: جهان حيات کسي را ضمان نمي گردد
- شماره ٥٠٦: بغير اشک که راه نگاه من بندد
- شماره ٥٠٧: ز شکوه گر لبم آن گلعذار مي بندد
- شماره ٥٠٨: زبان شکوه ما لعل يار مي بندد
- شماره ٥٠٩: کسي که عيب ترا پيش چشم بنگارد
- شماره ٥١٠: ترا کسي که به گلگشت بوستان آرد
- شماره ٥١١: جز آن دهن که ازو خنده سر برون آرد
- شماره ٥١٢: چه غم ز خاطر ما ديدني برون آرد؟
- شماره ٥١٣: فروغ ذره به چشم من آب مي آرد
- شماره ٥١٤: نظاره لب ميگون خمار مي آرد
- شماره ٥١٥: چه نکهت است که باد بهار مي آرد؟
- شماره ٥١٦: کجا به حال مرا چاره ساز مي آرد؟
- شماره ٥١٧: نشاط عالم فاني ملال مي آرد
- شماره ٥١٨: جواب نامه ما را صبا نمي آرد
- شماره ٥١٩: چنان کز آن لب خامش عتاب مي بارد
- شماره ٥٢٠: طراوتي که ز رخسار يار مي بارد
- شماره ٥٢١: درشتي از فلک شيشه رنگ مي بارد
- شماره ٥٢٢: درين چمن سرسبز آن برهنه پا دارد
- شماره ٥٢٣: کسي که با تو نشد آشنا که را دارد؟
- شماره ٥٢٤: اگر چه قامت سرو اعتدال را دارد
- شماره ٥٢٥: که مي تواند ازان چشم چشم بردارد؟
- شماره ٥٢٦: غريق عشق چه انديشه از خطر دارد؟
- شماره ٥٢٧: چه وسعت است که اين بحر پرگهر دارد
- شماره ٥٢٨: ز چهره تو بهشت آب و تاب بردارد
- شماره ٥٢٩: تمام رس نبود باده اي که کف دارد
- شماره ٥٣٠: هنوز نرگس او مستي ازل دارد
- شماره ٥٣١: ز نقشهاي غريب آنچه جام جم دارد
- شماره ٥٣٢: گلي که از عرق شرم ديده بان دارد
- شماره ٥٣٣: کناره گرد خطرهاي بيکران دارد
- شماره ٥٣٤: دل رميده ما شکوه از وطن دارد
- شماره ٥٣٥: ز خود گسسته چه پرواي آن و اين دارد؟
- شماره ٥٣٦: خوشم به باده گلگون که رنگ او دارد
- شماره ٥٣٧: همين نه فاخته در سر هواي او دارد
- شماره ٥٣٨: چه باده غنچه اين باغ در سبو دارد؟
- شماره ٥٣٩: گلي که بلبل ما برگ عيش ازو دارد
- شماره ٥٤٠: کسي که دل به خيال تو در گرو دارد
- شماره ٥٤١: درين محيط چو غواص هرکه ته دارد
- شماره ٥٤٢: شراب روز دل لاله را سيه دارد
- شماره ٥٤٣: خوشا کسي که ز عالم کناره اي دارد
- شماره ٥٤٤: شکفتگي ز مي ناب تازگي دارد
- شماره ٥٤٥: صراحيي که دم صبح قلقلي دارد
- شماره ٥٤٦: به سينه هرکه تمناي نوگلي دارد
- شماره ٥٤٧: خوش آن که از دو جهان گوشه غمي دارد
- شماره ٥٤٨: چه باک حسن ز چشم پر آب مي دارد؟
- شماره ٥٤٩: چه باک دانه خال از گزند مي دارد؟
- شماره ٥٥٠: سيه دل از غم دنيا خطر نمي دارد
- شماره ٥٥١: فسرده دل نفس خونچکان نمي دارد
- شماره ٥٥٢: درين بهار به گلزار رفتني دارد
- شماره ٥٥٣: ز عشق هرکه به دل داغ روشني دارد
- شماره ٥٥٤: عذار نوخط دلدار ديدني دارد
- شماره ٥٥٥: قدم به چشم من خاکسار نگذارد
- شماره ٥٥٦: به گرد تربت روشندلان دلير مگرد
- شماره ٥٥٧: چگونه جان ز تنم هجر سينه تاب برد؟
- شماره ٥٥٨: بياض گردن او دست من ز کار برد
- شماره ٥٥٩: ز زير تيغ تغافل شکيب من جان برد
- شماره ٥٦٠: تو آن نه اي که ره از خود بدر تواني برد
- شماره ٥٦١: خوش آن که چون گل ازين باغ خنده رو گذرد
- شماره ٥٦٢: فروغ روي تو چون از نقاب مي گذرد
- شماره ٥٦٣: مرا به زخم زبان روزگار مي گذرد
- شماره ٥٦٤: صباح مستي و شام خمار مي گذرد
- شماره ٥٦٥: ترا چه غم که شب ما دراز مي گذرد؟
- شماره ٥٦٦: ز خط صفا لب ميگون يار پيدا کرد
- شماره ٥٦٧: همين نه چشم مرا روشن آن دلارا کرد
- شماره ٥٦٨: ز خط صفاي دگر روي يار پيدا کرد
- شماره ٥٦٩: قدح به حوصله ما چه مي تواند کرد؟
- شماره ٥٧٠: به اهل عشق نصيحت چه مي تواند کرد؟
- شماره ٥٧١: حساب زخم دل ما که مي تواند کرد؟
- شماره ٥٧٢: سبکروي که ز سرپا نمي تواند کرد
- شماره ٥٧٣: وصال با من خونين جگر چه خواهد کرد؟
- شماره ٥٧٤: دميد صبح، هواي شراب بايد کرد
- شماره ٥٧٥: رسيد موسم گل ترک کار بايد کرد
- شماره ٥٧٦: ز بس که سنگ ملامت فلک به کارم کرد
- شماره ٥٧٧: ز خويشتن سفري اختيار خواهم کرد
- شماره ٥٧٨: نمي توان ز کرم منع باده خواران کرد
- شماره ٥٧٩: شکوفه مغز شعور مرا پريشان کرد
- شماره ٥٨٠: نظر بر آن رخ چون آفتاب نتوان کرد
- شماره ٥٨١: علاج غم به مي خوشگوار نتوان کرد
- شماره ٥٨٢: تلاش بيخبري با شعور نتوان کرد
- شماره ٥٨٣: ترا به يوسف مصر اشتباه نتوان کرد
- شماره ٥٨٤: مرا ز خويش کي آن غنچه لب جدا مي کرد؟
- شماره ٥٨٥: اگر وطن به مقام رضا تواني کرد
- شماره ٥٨٦: اگر نشسته سفر چون نظر تواني کرد
- شماره ٥٨٧: به خاک راه تو هرکس که جبهه سايي کرد
- شماره ٥٨٨: ز رفتن تو دل خاکسار رفت به گرد
- شماره ٥٨٩: دل غريب مرا بوي گل بجا آورد
- شماره ٥٩٠: دم مسيح دل دردمند ما نخورد
- شماره ٥٩١: ز عشق رشته جاني که پيچ و تاب نخورد
- شماره ٥٩٢: دل شکسته من درد را دوا گيرد
- شماره ٥٩٣: عنان آه چسان جسم ناتوان گيرد؟
- شماره ٥٩٤: ز مي مرا تب لرز خمار مي گيرد
- شماره ٥٩٥: غزال چشم تو ره بر پلنگ مي گيرد
- شماره ٥٩٦: ز ياد عيش مرا سينه زنگ مي گيرد
- شماره ٥٩٧: ز ناقصان خرد من کمال مي گيرد
- شماره ٥٩٨: ملال در دل آزاده جا نمي گيرد
- شماره ٥٩٩: نه پشت پاي بر انديشه مي توانم زد
- شماره ٦٠٠: ز کاوش دلم آزار رنگ مي بازد
- شماره ٦٠١: به دور حسن تو با گلستان که پردازد؟
- شماره ٦٠٢: چو تيغ او به جبين چين جوهر اندازد
- شماره ٦٠٣: بهار را چمنت مست رنگ و بو سازد
- شماره ٦٠٤: دل مرا نگه گرم يار مي سازد
- شماره ٦٠٥: کسي که خرده خود صرف باده مي سازد
- شماره ٦٠٦: ز آه من دل سنگين يار مي لرزد
- شماره ٦٠٧: دل شکسته عاشق به آه مي لرزد
- شماره ٦٠٨: ز شمع شهپر پروانه ها اگر سوزد
- شماره ٦٠٩: ز گرمي نگهت آب در گهر سوزد
- شماره ٦١٠: نفس به سينه ام از اضطراب مي سوزد
- شماره ٦١١: نگه ز ديدن رخسار يار مي سوزد
- شماره ٦١٢: مرا ز باده گلگون دماغ مي سوزد
- شماره ٦١٣: به روي خوب تو هرکس ز خواب برخيزد
- شماره ٦١٤: نگه ز ديده من اشکبار برخيزد
- شماره ٦١٥: بغير خط که ز رخسار يار برخيزد
- شماره ٦١٦: چه غم ز سينه به ياد وصال برخيزد؟
- شماره ٦١٧: ازين بساط کسي شادمانه برخيزد
- شماره ٦١٨: ز جلوه تو چو سيلاب الامان خيزد
- شماره ٦١٩: به ناله اي ز دل ما چه درد مي خيزد؟
- شماره ٦٢٠: هميشه از دل من آه سرد مي خيزد
- شماره ٦٢١: به گريه کي ز دل من غبار مي خيزد؟
- شماره ٦٢٢: ز جوش نشأه ز مغزم بهار مي خيزد
- شماره ٦٢٣: به مي غم از دل افگار برنمي خيزد
- شماره ٦٢٤: لبت ز خنده دندان نما گهر ريزد
- شماره ٦٢٥: ز جلوه تو دل آسمان فرو ريزد
- شماره ٦٢٦: عرق نه از رخ آن گلعذار مي ريزد
- شماره ٦٢٧: ز جلوه تو دل روزگار مي ريزد
- شماره ٦٢٨: به عارض تو که رنگ نگاه مي ريزد؟
- شماره ٦٢٩: فغان ز سينه آسوده محشر انگيزد
- شماره ٦٣٠: ترا که روي به خلق است از خدا چه رسد؟
- شماره ٦٣١: شراب لعل به آن لعل جانفزا نرسد
- شماره ٦٣٢: به گرد گريه من ابر درفشان نرسد
- شماره ٦٣٣: ز آه کام دو عالم مرا مهيا شد
- شماره ٦٣٤: شکوفه از افق شاخسار پيدا شد
- شماره ٦٣٥: ز طرف روي تو خط سياه پيدا شد
- شماره ٦٣٦: زخط عذار تو بي آب وتاب خواهد شد
- شماره ٦٣٧: اگر چنين سخن ما بلند خواهد شد
- شماره ٦٣٨: وفا طلب زجهان فنا نبايد شد
- شماره ٦٣٩: به روي گرم تو آيينه تا برابر شد
- شماره ٦٤٠: ز باده چهره ساقي جهان ديگر شد
- شماره ٦٤١: جنون من ز نسيم بهار کامل شد
- شماره ٦٤٢: زچهره ات عرق شرم چشم حيران شد
- شماره ٦٤٣: زگريه آينه هر دلي که روشن شد
- شماره ٦٤٤: ز برق حسن تو هر خار نخل ايمن شد
- شماره ٦٤٥: فغان که وحشي من مانده از رميدن شد
- شماره ٦٤٦: زخنده دل به لعب لعل يار مفتون شد
- شماره ٦٤٧: رخ بهار ز ته جرعه توگلگون شد
- شماره ٦٤٨: خوشم که خرده جان صرف يار جاني شد
- شماره ٦٤٩: اگر به بيخبري يار مي تواني شد
- شماره ٦٥٠: زصدق اگر نفس صبحگاه خواهي شد
- شماره ٦٥١: فغان که هستي ما خرج آشنايي شد
- شماره ٦٥٢: به خاک دير جبيني که آشنا باشد
- شماره ٦٥٣: خوش است حس که در پرده حيا باشد
- شماره ٦٥٤: زخاکساري دل برقرار خودباشد
- شماره ٦٥٥: زانقلاب دل آسوده بيشتر باشد
- شماره ٦٥٦: خوشا دلي که دراودرد را گذر باشد
- شماره ٦٥٧: مرا که سايه خم سايه کمر باشد
- شماره ٦٥٨: فروغ گوهر چرخ از جلاي دل باشد
- شماره ٦٥٩: مرا جلاي دل از چشم خونفشان باشد
- شماره ٦٦٠: زبستگي دل آگاه شادمان باشد
- شماره ٦٦١: ز چهره حال دل زار من عيان باشد
- شماره ٦٦٢: دل گشاده من گلستان من باشد
- شماره ٦٦٣: مرا اميد نشاط از سپهر چون باشد
- شماره ٦٦٤: حيات من سخنهاي دلنشين باشد
- شماره ٦٦٥: هميشه صاحب طول امل غمين باشد
- شماره ٦٦٦: به چشم من گل وخار چمن يکي باشد
- شماره ٦٦٧: حضور روي زمين در فتادگي باشد
- شماره ٦٦٨: نشاط زنده دلان پايدار مي باشد
- شماره ٦٦٩: نشاط لازم نقص عقول مي باشد
- شماره ٦٧٠: سبکروان ترا نقش پا نمي باشد
- شماره ٦٧١: خوشا کسي که ز خود باخبر نمي باشد
- شماره ٦٧٢: به ملک امن رضا شور وشر نمي باشد
- شماره ٦٧٣: به زير چرخ دل شادمان نمي باشد
- شماره ٦٧٤: کسي به ملک رضا خشمگين نمي باشد
- شماره ٦٧٥: ز کلک تازه من شعر تر نمي گسلد
- شماره ٦٧٦: دلم بجا زتماشاي دلنوازآمد
- شماره ٦٧٧: نه هرکه خواجه شود بنده پروري داند
- شماره ٦٧٨: نه هر سخن نشناسي سخنوري داند
- شماره ٦٧٩: کريم اوست که خود را بخيل مي داند
- شماره ٦٨٠: دليل راه کج از مستقيم مي داند
- شماره ٦٨١: قد تو سرو چمن را پياده مي داند
- شماره ٦٨٢: چنان که حسن ترا هيچ کس نمي داند
- شماره ٦٨٣: دهان تنگ تو هرخرده دان نمي داند
- شماره ٦٨٤: کجاست مي که مرا شيرگير گرداند
- شماره ٦٨٥: کمند زلف تو خود را به آفتاب رساند
- شماره ٦٨٦: خط تو سلسله خود به مشک ناب رساند
- شماره ٦٨٧: مرا شکستگي پا به آن جناب رساند
- شماره ٦٨٨: ز حرف بر لب شيرين او اثرماند
- شماره ٦٨٩: به زير چرخ مقوس که جاودان ماند
- شماره ٦٩٠: اثر ز همت مستانه در شراب نماند
- شماره ٦٩١: خزان رسيد وگل افشاني بهار نماند
- شماره ٦٩٢: بهار رفت وگل افشاني دماغ نماند
- شماره ٦٩٣: نه گل نه لاله درين خارزار مي ماند
- شماره ٦٩٤: فلک به آبله خار ديده مي ماند
- شماره ٦٩٥: سخن غريب چو شد در وطن نمي ماند
- شماره ٦٩٦: زخنده تو گره در دلي نمي ماند
- شماره ٦٩٧: موحدان که به ليل ونهار ساخته اند
- شماره ٦٩٨: سبکروان به زميني که پاگذاشته اند
- شماره ٦٩٩: سبکروان ز خم آسمان برآمده اند
- شماره ٧٠٠: فسردگان که اسير جهان اسبابند
- شماره ٧٠١: سزد که خرده جان را کند نثار سپند
- شماره ٧٠٢: چه ديده است در آن آتشين عذار سپند
- شماره ٧٠٣: فسردگان که طلسم وجود نشکستند
- شماره ٧٠٤: خوش آن کسان که دردل برآرزو بستند
- شماره ٧٠٥: سحر که چهره خورشيد را به خون شستند
- شماره ٧٠٦: هزار نقش مخالف به کار ما کردند
- شماره ٧٠٧: سبکروان که طلبکار يار مي گردند
- شماره ٧٠٨: اگر ز چهره داغم نقاب بردارند
- شماره ٧٠٩: کسان که جانب هم را نگه مي دارند
- شماره ٧١٠: سمنبران که به لب آبدار چون گهرند
- شماره ٧١١: به بحر چون صدف آنان که گوش هوش برند
- شماره ٧١٢: سبکروان ز غم روزگار بيخبرند
- شماره ٧١٣: خوش آن گروه که مست بيان يکديگرند
- شماره ٧١٤: مرا اگر چه کم از خاک راه مي گيرند
- شماره ٧١٥: سخنوران که درين بوستان نوا سازند
- شماره ٧١٦: خوش آن گروه که تن راز عشق جان سازند
- شماره ٧١٧: درين رياض دلي را که آب مي سازند
- شماره ٧١٨: چو حلقه بر در دل شوق اصفهان بزند
- شماره ٧١٩: چرا به خلدبرين از خدا شوي خرسند
- شماره ٧٢٠: ز خود برآمدگان رستگار مي باشند
- شماره ٧٢١: در آن مقام که شاهي به هر گدا بخشند
- شماره ٧٢٢: ترا ز عالم عبرت اگر نظر بخشند
- شماره ٧٢٣: چه نعمتي است به من قرب آن دهن بخشند
- شماره ٧٢٤: چگونه باده عرفان جماعتي نوشند
- شماره ٧٢٥: بتان که خون شهيدان چو آب مي نوشند
- شماره ٧٢٦: دلي که آتش روي تواش کباب کند
- شماره ٧٢٧: چو در پياله رنجش مي عتاب کند
- شماره ٧٢٨: ز درد چهره محال است مرد زرد کند
- شماره ٧٢٩: فغان چه با دل سنگين آن نگار کند
- شماره ٧٣٠: چو عشق دشمن جان شد حذر چه کار کند
- شماره ٧٣١: اگر نه چشم من آن دلنواز باز کند
- شماره ٧٣٢: جمال را نگه تلخ او جلال کند
- شماره ٧٣٣: اجل چه کار به جانهاي با کمال کند
- شماره ٧٣٤: به هر چمن قد موزون او خرام کند
- شماره ٧٣٥: نقاب چهره چو آن زلف مشکفام کند
- شماره ٧٣٦: لبش به خنده دل غنچه را دونيم کن
- شماره ٧٣٧: نسيم صبح به آن طره دوتا چه کند
- شماره ٧٣٨: سخن به مردم افسرده دل اثر چه کند
- شماره ٧٣٩: بهار و باغ به دلهاي آتشين چه کند
- شماره ٧٤٠: اگر به قامت رعناي او نظاره کند
- شماره ٧٤١: دماغ سوختگان را شراب تازه کند
- شماره ٧٤٢: کجا مرا مي گلگون دماغ تازه کند
- شماره ٧٤٣: کسي برون سرازين بحربيکرانه کند
- شماره ٧٤٤: سپهر نيک وبد از يکدگر جدا نکند
- شماره ٧٤٥: سخن طراز چرا مهر برزبان نکند
- شماره ٧٤٦: خوشا کسي که به دامان خود قدم شکند
- شماره ٧٤٧: مرا هميشه دل از وصل يار مي شکند
- شماره ٧٤٨: ترانه هاي جهان گرچه مختلف رنگند
- شماره ٧٤٩: ز دل نگشت مرا آه سينه تاب بلند
- شماره ٧٥٠: سپند خال لبت آتشين عذارانند
- شماره ٧٥١: نظر لباس پرستان به مال و جاه کنند
- شماره ٧٥٢: خوش آن کسان که به منت نظر جلا ندهند
- شماره ٧٥٣: به هر فسرده لب خشک وچشم تر ندهند
- شماره ٧٥٤: مکن ملاحظه ازآهم اي بهشت وجود
- شماره ٧٥٥: خطي که گرد رخ او ز مشک ناب بود
- شماره ٧٥٦: حقوق خدمت اگر در حساب خواهد بود
- شماره ٧٥٧: ترا اگر به نياز احتياج خواهد بود
- شماره ٧٥٨: مرا که بستگي قفل از کليد بود
- شماره ٧٥٩: فروغ ماه محال است پايدار بود
- شماره ٧٦٠: عرق به پاکي گوهر کجا چو باده بود
- شماره ٧٦١: ز خانه مست برون آن نگار آمده بود
- شماره ٧٦٢: اگر چه روي من از درد زعفراني بود
- شماره ٧٦٣: اسير جبه ودستار چند خواهي بود
- شماره ٧٦٤: اگر چه ديده به خواب از صداي آب رود
- شماره ٧٦٥: خوش آن که ز آتش تب شعله اثر برود
- شماره ٧٦٦: به گريه نقطه خال تو از نظر نرود
- شماره ٧٦٧: به چاره سوز محبت ز جان برون نرود
- شماره ٧٦٨: به تيغ از سر بي مغز آرزو نرود
- شماره ٧٦٩: مباد اهل عمل بيخود از شراب شود
- شماره ٧٧٠: ز اتحاد کجا عشق کامياب شود
- شماره ٧٧١: رخ تو در دل شبها اگر سفيد شود
- شماره ٧٧٢: کسي که کشته آن تيغ آبدار شود
- شماره ٧٧٣: دل فسرده ز داغ آتشين عذار شود
- شماره ٧٧٤: اگر کسي متوسل به چاره ساز شود
- شماره ٧٧٥: سري که خالي از انديشه محال شود
- شماره ٧٧٦: غبار معصيت از عفو پايمال شود
- شماره ٧٧٧: گرسنه چشم کجا سير از نوال شود
- شماره ٧٧٨: چه حاجت است دعا دل چو بي اراده شود
- شماره ٧٧٩: چو غنچه هر که درين گلستان گشاده شود
- شماره ٧٨٠: شکوه بحر ز امواج آشکاره شود
- شماره ٧٨١: به چشم شوخ رگ خواب تازيانه شود
- شماره ٧٨٢: اسير عشق تو دلتنگ از الم نشود
- شماره ٧٨٣: ز وصل شوق دل داغدار کم نشود
- شماره ٧٨٤: خوش آن زمان که در آيي ز در شراب آلود
- شماره ٧٨٥: سواد شب دل شب زنده دار مي خواهد
- شماره ٧٨٦: به درد هر که برآيد دوا نمي خواهد
- شماره ٧٨٧: دل رميده ما بال وپرنمي خواهد
- شماره ٧٨٨: ز آفتاب اگر خلق چشم آب دهد
- شماره ٧٨٩: چرا شراب به زاهد کسي به زور دهد
- شماره ٧٩٠: ستم به عهد تو از چرخ کس نشان ندهد
- شماره ٧٩١: به صبر مشکل عالم تمام بگشايد
- شماره ٧٩٢: مرا به ميکده هر کس که راه بنمايد
- شماره ٧٩٣: عرق چو بر رخت از گرمي شراب آيد
- شماره ٧٩٤: اگر کلام نه از آسمان فرود آيد
- شماره ٧٩٥: اگر به پيرهن گل وگلاب باز آيد
- شماره ٧٩٦: ز هر نوا دل عشاق کي به جوش آيد
- شماره ٧٩٧: مرا تعجب ازان پر حجاب مي آيد
- شماره ٧٩٨: مرا تعجب ازان پر حجاب مي آيد
- شماره ٧٩٩: چنان که گل به سر شاخسار مي آيد
- شماره ٨٠٠: ز خود برآ که نسيم بهار مي آيد