شماره ٦٢٢: ز جوش نشأه ز مغزم بهار مي خيزد

ز جوش نشأه ز مغزم بهار مي خيزد

ز فيض اشک گلم از کنار مي خيزد

چنين که گوشه ابروي صيقل است بلند

کجا ز آينه ما غبار مي خيزد؟

به هر چمن که چو طاوس جلوه گر گرديد

تذرو رنگ ز شاخ بهار مي خيزد

به داغ سينه صائب به چشم کم منگر

جنون ز دامن اين لاله زار مي خيزد