شماره ٥٦٠: تو آن نه اي که ره از خود بدر تواني برد
تو آن نه اي که ره از خود بدر تواني برد
نمرده از سر خود دردسر تواني برد
کمر نبسته به قصد هلاک خود چون شمع
کجا ز بزم جهان تاج زر تواني برد؟
ز شاخ خشک تو آن روز گل تواني چيد
که در بهار سري زير پر تواني برد
ترا ستيزه به گردون خوش است در وقتي
که التجا به سپهر دگر تواني برد
به داغ عشق اگر آشنا شوي امروز
در آفتاب قيامت بسر تواني برد
گره نکرده نفس را به سينه چون غواص
کجا ز بحر حقيقت گهر تواني برد؟
نه آنچنان ز خود افتاده اي تو غافل دور
که ره به منزل اصلي دگر تواني برد
اگر به خشک لبي چون صدف شوي قانع
به خانه نهر ز آب گهر تواني برد
تو کز صفاي دل خويش عاجزي صائب
کلف چگونه ز روي قمر تواني برد؟