شماره ٦١٧: ازين بساط کسي شادمانه برخيزد
ازين بساط کسي شادمانه برخيزد
که از سر دو جهان عارفانه برخيزد
مدار دست ز دامان آه نيمشبي
که دل ز جاي به اين تازيانه برخيزد
اثر ز عاشق صادق درين جهان مطلب
که گرد راست روان از نشانه برخيزد
مآل تفرقه جمعيت است آخر کار
دل دو نيم به محشر يگانه برخيزد
قدم برون منه از شارع ميانه روي
که از کنار غم بيکرانه برخيزد
ز درد هر سر مو بر تنم زباني شد
به قدر سوز ز آتش زبانه برخيزد
ز طرف دامن گل آستين فشان گذرد
غبار هرکه ازين آستانه برخيزد
ملاحت تو برآورد گرد از دلها
ز خاک شور محال است دانه برخيزد
اگر به گل گذري، با کمال بيدردي
ز سينه اش نفس عاشقانه برخيزد
ز شعله بال سمندر نمي کند پروا
به مي چه پرده شرم از ميانه برخيزد؟
نفس شمرده زن اي بلبل نواپرداز
که رنگ گل به نسيم بهانه برخيزد
چو لاله مرهم داغش ز خون بود صائب
سياه بختي هرکس ز خانه برخيزد