شماره ٥٩٤: ز مي مرا تب لرز خمار مي گيرد
ز مي مرا تب لرز خمار مي گيرد
ز صيقل آينه من غبار مي گيرد
من اعتبار ز هرکس گرفتمي زين پيش
کنون ز من همه کس اعتبار مي گيرد
نديده است سيه مستي مرا خورشيد
هميشه صبح مرا در خمار مي گيرد
بنفشه مي دمد از ياسمين اندامت
اگر نسيم ترا در کنار مي گيرد
اگر سپند به من جاي خويش ننمايد
به بزم او که مرا در شمار مي گيرد؟
چرا ز خصم کشم انتقام خود صائب؟
چو انتقام مرا روزگار مي گيرد