شماره ٥١٠: ترا کسي که به گلگشت بوستان آرد
ترا کسي که به گلگشت بوستان آرد
خط مسلمي باغ از خزان آرد
خدا به آن لب جان بخش بخشد انصافي
که بوسه اي ندهد تا مرا بجان آرد
چو مشرق از نفسش عالمي شود روشن
حديث روي تو هرکس که بر زبان آرد
حجاب روي عرقناک يار، نزديک است
که پيچ و تاب به گوهر ز ريسمان آرد
نمي کشد ز ره آورد خويشتن خجلت
به يوسف آينه آن کس که ارمغان آرد
يکي است حرف بزرگان، قياس کن از کوه
که هرچه مي شنود بر زبان همان آرد
به برگ سبز کند ياد باغبان صائب
سخن به اهل سخن هرکه ارمغان آرد