غزليات - قسمت هفتم
- شماره ١: چه شد که يار خط آورد با صفاست هنوز
- شماره ٢: نکرد در دل من کار، عشق شورانگيز
- شماره ٣: سبک ز سينه ما اي غبار غم برخيز
- شماره ٤: به اختيار ز نزهت سراي جان برخيز
- شماره ٥: ترا که نور نظر نيست اعتبار آميز
- شماره ٦: در کاهش است از سخن خود سخن طراز
- شماره ٧: زان چهره خط قيامتي انگيخته است باز
- شماره ٨: اشکم ز دل به چهره دويدن گرفت باز
- شماره ٩: با عشق او ز هر دو جهانيم پاکباز
- شماره ١٠: باشد ز زلف آن رخ چون لاله بي نياز
- شماره ١١: منقار من ز صبح ازل بود دانه سوز
- شماره ١٢: بر شيشه و پياله ظفر يافت دست ما
- شماره ١٣: بالا نکرده ساعد او راحيا هنوز
- شماره ١٤: از کاوکاو آن مژه ام بيخبر هنوز
- شماره ١٥: از خود برون نيامده ديوانه ام هنوز
- شماره ١٦: تا دست دست توست ميي در اياغ ريز
- شماره ١٧: چون شمع اشک در طلب مدعا مريز
- شماره ١٨: چون غنچه ز جمعيت دل انجمني ساز
- شماره ١٩: پيغامي ازان غنچه دهن مي رسد امروز
- شماره ٢٠: لب ساقي شکربارست امروز
- شماره ٢١: به مژگان اشک پاشيدن مياموز
- شماره ٢٢: اي چشم تو پرده دار اعجاز
- شماره ٢٣: خضر راه حقيقت است مجاز
- شماره ٢٤: روز روشن را شب تارست پنهان درلباس
- شماره ٢٥: درد پيري را جواني مي کند درمان و بس
- شماره ٢٦: مي کنم سيرگل از چاک گريبان قفس
- شماره ٢٧: شربت بيماري دل تيغ سيراب است وبس
- شماره ٢٨: گوهر کامل عياران چشم نمناک است وبس
- شماره ٢٩: دوزخ ارباب معني صحبت قال است وبس
- شماره ٣٠: از دل آگاه در عالم همين نام است و بس
- شماره ٣١: ميوه باغ اميدم داغ حرمان است و بس
- شماره ٣٢: پامنه بيرون زحد خود کمال اين است و بس
- شماره ٣٣: يارب اين جانهاي غربت ديده را فرياد رس
- شماره ٣٤: شرح دشت دلگشاي عشق را از ما مپرس
- شماره ٣٥: هيچ کار از ما نمي آيد ز کار ما مپرس
- شماره ٣٦: سر گرانيهاي او رااز من حيران مپرس
- شماره ٣٧: حرف آن حسن بسامان ازمن مجنون مپرس
- شماره ٣٨: در جنون فکر سرو سامان ندارد هيچ کس
- شماره ٣٩: نيست ما را شکوه اي از تنگي جا در قفس
- شماره ٤٠: گر ببينم روي گل را صبحگاهي در قفس
- شماره ٤١: شد ز خط لعل تو ايمن ز شبيخون هوس
- شماره ٤٢: طاق ابروي توازکون ومکان مارا بس
- شماره ٤٣: حجت شور قيامت لب خندان تو بس
- شماره ٤٤: داشت امروز رخ يار حجابي که مپرس
- شماره ٤٥: بازدارم به نظر خط غباري که مپرس
- شماره ٤٦: زپرده داري هستي است در حجاب، نفس
- شماره ٤٧: دردي که سازگار تو گردد دواشناس
- شماره ٤٨: از ما حديث زلف و رخ دلستان مپرس
- شماره ٤٩: از زلف کافر تو نجسته است هيچ کس
- شماره ٥٠: از ناکسان وفانشنيده است هيچ کس
- شماره ٥١: صد گل به باد رفت و گلابي نديد کس
- شماره ٥٢: بي نوش لبان آب بقا را چه کند کس؟
- شماره ٥٣: معشوق پريشان نظري راچه کند کس؟
- شماره ٥٤: حيف است که سر در سر مينانکند کس
- شماره ٥٥: صبح شد مطرب، قدح راپرکن از مي زود باش
- شماره ٥٦: هيچ نوشي نيست بي نيش اي پسر هشيار باش
- شماره ٥٧: مرد صحبت نيستي، از ديده ها مستور باش
- شماره ٥٨: از تماشاي پريشان جهان دلگير باش
- شماره ٥٩: چون صدف در حلقه دريادلان خاموش باش
- شماره ٦٠: چون لب پيمانه زنهار از سخن خاموش باش
- شماره ٦١: باده گلرنگ شو يا شيشه بيرنگ باش
- شماره ٦٢: از زمين دامن بيفشان همسفر با ماه باش
- شماره ٦٣: گاه در پاي خم و گه بر سر سجاده باش
- شماره ٦٤: چشم و گوش و لب ببند، از شور و شر آسوده باش
- شماره ٦٥: روشناس اهل مشرب چون در ميخانه باش
- شماره ٦٦: درگلستان بلبل و در انجمن پروانه باش
- شماره ٦٧: پيش ميخواران سبک چون پنبه مينا مباش
- شماره ٦٨: تاتوان دزديد سر در جيب خود سرور مباش
- شماره ٦٩: مي کشي چون با حريفان باده لايعقل مباش
- شماره ٧٠: از خدا در عهد پيري يک زمان غافل مباش
- شماره ٧١: ازخدنگ آه پيران اي جوان غافل مباش
- شماره ٧٢: از هوسناکي گران برخاطر دوران مباش
- شماره ٧٣: روح قدسي، بيش ازين درتنگناي تن مباش
- شماره ٧٤: چون ترا مسکن ميسر شد پي تزيين مباش
- شماره ٧٥: چون ترا مسکن ميسر شد تزيين مباش
- شماره ٧٦: دل ز تن چون دور شد وامي شود غمگين مباش
- شماره ٧٧: عاشقان رامغز درسر گرنباشد گومباش
- شماره ٧٨: ظاهر مردان به زيور گرنباشد گو مباش
- شماره ٧٩: هست چون دلبر بجا، دل گر نباشد گو مباش
- شماره ٨٠: شمع بر خاک شهيدان گر نباشد گو مباش
- شماره ٨١: خانه دنيا به سامان گر نباشد گو مباش
- شماره ٨٢: خال بر رخسار جانان گرنباشد گو مباش
- شماره ٨٣: ديده ما گرز خون رنگين نباشد گومباش
- شماره ٨٤: چهره زرين چو باشد مخزن زر گومباش
- شماره ٨٥: چون بود گلچهره ساقي باده رنگين گو مباش
- شماره ٨٦: جسم اگر ازيکدگر ريزد غباري گو مباش
- شماره ٨٧: گر نباشم من غبار آستاني گو مباش
- شماره ٨٨: عقل اگر از سرپرد زاغ جگر خواري مباش
- شماره ٨٩: يوسف من بيش ازين در چاه ظلماني مباش
- شماره ٩٠: ناز پروردي که من گرديده ام پروانه اش
- شماره ٩١: رنگ مي بازد زنام بوسه ياقوت لبش
- شماره ٩٢: هرکه وقت صبح درساغر شرابي نيستش
- شماره ٩٣: هرکه درمد نظر نازک مياني نيستش
- شماره ٩٤: گرنبيند همچو نرگس زير پا مي زيبدش
- شماره ٩٥: هرکه زين گلشن لبي خندانتر از گل بايدش
- شماره ٩٦: خيره مي سازد نظر را در قبا سيمين برش
- شماره ٩٧: در سر زينت خودآرا مي رود آخر سرش
- شماره ٩٨: هرکه از داغ نهان عشق سوزد پيکرش
- شماره ٩٩: گه درون خرقه گاهي درکفن مي جويمش
- شماره ١٠٠: گر کنند از رشته جانها زه پيراهنش
- شماره ١٠١: آن که دارم در نظر دامن به کف پيچيدنش
- شماره ١٠٢: مي کند برتن گراني سرچو مي افتد ز جوش
- شماره ١٠٣: پوچ شد از دعوي بيهوده مغز خود فروش
- شماره ١٠٤: تا به همواري برآيد کار درتندي مکوش
- شماره ١٠٥: مي کند دست نوازش هم دل ما راخموش
- شماره ١٠٦: ميکند جان درتن اميد، لعل باده نوش
- شماره ١٠٧: باتن خاکي، نظر زان عالم روشن بپوش
- شماره ١٠٨: خون ما ازروي آتشناک مي آيد به جوش
- شماره ١٠٩: مي زدم با ياد ابرويش شراب ناب خوش
- شماره ١١٠: مي شود تعجيل عمر از غفلت سرشار بيش
- شماره ١١١: در غريبي تابه چند افتدکسي ازيادخويش؟
- شماره ١١٢: کاش مي ديدي به چشم عاشقان رخسار خويش
- شماره ١١٣: برگ عيش من بود رنگيني افکار خويش
- شماره ١١٤: زير يک پيراهن از يکرنگيم بايار خويش
- شماره ١١٥: نيست رزقم تير تخشي چون کمان ازتير خويش
- شماره ١١٦: جوهر ذاتي نمي خواهد ز کس اکسير خويش
- شماره ١١٧: کوته انديشي که نفرستد به عقبي مال خويش
- شماره ١١٨: برنمي آيم به تسکين دل خودکام خويش
- شماره ١١٩: هر که مي کوشد به تعمير تن ويران خويش
- شماره ١٢٠: مي تراشم رزق خود چون تير از پهلوي خويش
- شماره ١٢١: از غبار خط رخ آن ماه مي بالد به خويش
- شماره ١٢٢: ز مستي در شکر خندست دايم لعل سيرابش
- شماره ١٢٣: يکي صد شد ز خط کيفيت چشم گرانخوابش
- شماره ١٢٤: ز سوز سينه پروانه من آب شد آتش
- شماره ١٢٥: کجا پروانه رابا خويش سازد همنشين آتش؟
- شماره ١٢٦: چه سازد صنعت مشاطه با حسن خدادادش ؟
- شماره ١٢٧: نشد روشن چراغم از عذار آتش اندودش
- شماره ١٢٨: نمي تابد ز آتش روي، خط عنبر آلودش
- شماره ١٢٩: سخن دارد به آب زندگي لعل گهر بارش
- شماره ١٣٠: همان يوسف که مصر آمد به تنگ ازبس خريدارش
- شماره ١٣١: عرق رامي کند بي دست و پا لغزنده رخسارش
- شماره ١٣٢: حساب دين و دل راپاک کن باچشم عيارش
- شماره ١٣٣: من و عشقي که دست چرخ را چنبرکند زورش
- شماره ١٣٤: شرابي را که چون پروانه گردد گرد سر طورش
- شماره ١٣٥: ز شست صاف از دل مي جهد گرم آنچنان تيرش
- شماره ١٣٦: شکارانداز صيادي که من هستم نظر بازش
- شماره ١٣٧: اگر صيدي برد جان از نگاه ناوک اندازش
- شماره ١٣٨: ازان از دست نگذارد قدح چشم فسونسازش
- شماره ١٣٩: چه مي پرسي ز احوال شرار ما و پروازش
- شماره ١٤٠: به خط است اين نمايان گشته از طرف بناگوشش
- شماره ١٤١: که حد دارد تواند شد طرف با حسن بيباکش ؟
- شماره ١٤٢: گل اندامي که من دارم نظربرروي گلرنگش
- شماره ١٤٣: چسان دل رانگه دارد کسي از چشم قتالش ؟
- شماره ١٤٤: چسان در بر کشم گستاخ چون پيراهن اندامش؟
- شماره ١٤٥: چسان گستاخ گيرم بوسه ازلعل مي آشامش؟
- شماره ١٤٦: درآن محفل که از مي برفروزد روي گلفامش
- شماره ١٤٧: اگر چه مي زند آتش به عالم روي تابانش
- شماره ١٤٨: خوشا قزوين و باغ شاه و گلگشت خيابانش
- شماره ١٤٩: بلا جويي که من دارم نظر برچشم فنانش
- شماره ١٥٠: چگونه جان برد صيد از کمين چشم فتانش؟
- شماره ١٥١: ز گرد سرمه نتوان ديد درچشم سخندانش
- شماره ١٥٢: رگ ابري است آن لبهاي نوخط، بوسه بارانش
- شماره ١٥٣: به سرخي مي زند چون مشک خط عنبرافشانش
- شماره ١٥٤: به جوش آرد شراب شوق را رخسار گلگونش
- شماره ١٥٥: اگر بايد درآتش رفت از رخسار گلگونش
- شماره ١٥٦: شراب لعل مي سازد عرق راروي گلگونش
- شماره ١٥٧: اگر چه بي نياز ست از دو عالم ناز تمکينش
- شماره ١٥٨: بهار آرزو گلگل شکفت ازروي رنگينش
- شماره ١٥٩: شود ديوانه آخر هر که سودايي است همراهش
- شماره ١٦٠: به عاشق صيد عاشق ميکند قد دلارايش
- شماره ١٦١: ندارد سرکشي ازاهل دل قد دلارايش
- شماره ١٦٢: به مژگان بر نمي گردد نگاه از چشم گيرايش
- شماره ١٦٣: به وحشت دل کجاگردد خلاص ازچشم شهلايش ؟
- شماره ١٦٤: سهي سروي که من دارم نظر بر قد رعنايش
- شماره ١٦٥: چه نسبت بانسيم مصر دارد شوخي بويش؟
- شماره ١٦٦: رگ لعل است ازدلهاي خونين قد دلجويش
- شماره ١٦٧: کجا چشم ترمن زهره دارد بنگرد سويش؟
- شماره ١٦٨: چنان افکنده است ازطاق دلها کعبه راکويش
- شماره ١٦٩: ز جولان نظر مجروح مي شد روي نيکويش
- شماره ١٧٠: برتو دوزخ شده از کثرت عصيان آتش
- شماره ١٧١: بس که آميخته ناز بود رفتارش
- شماره ١٧٢: عندليبي که به دل هست ز غيرت خارش
- شماره ١٧٣: در نقاب است و نظر سوز بود ديدارش
- شماره ١٧٤: شد گلو سوزتر از خط لب همچون شکرش
- شماره ١٧٥: خواب چشم تو که ازناز بود تعبيرش
- شماره ١٧٦: حرف عقبي که درين نشأه کني تقريرش
- شماره ١٧٧: آب گردد مي گلرنگ ز رنگ آلش
- شماره ١٧٨: شوختر مي شود ازخواب گران، مژگانش
- شماره ١٧٩: خط دميده است ز لعل لب شکرشکنش ؟
- شماره ١٨٠: دلپذيرست چنان پسته شکرشکنش
- شماره ١٨١: کم نگرديد ز خط خوبي روز افزونش
- شماره ١٨٢: داغدار از عرق شرم شود نسرينش
- شماره ١٨٣: اي فلکها ز فروغ رخ زيباي تو خوش
- شماره ١٨٤: دين به دنياي دني اي دل نادان مفروش
- شماره ١٨٥: لب خميازه ما شد ز مي ناب خموش
- شماره ١٨٦: سرو اگر جلوه کند پيش قد رعنايش
- شماره ١٨٧: سرو گلزار بهشت است قد دلجويش
- شماره ١٨٨: دل به دنيا نگذرد خرد دورانديش
- شماره ١٨٩: درکرم ساغر اگر هست زمينا در پيش
- شماره ١٩٠: چون برون آورم ازجيب سر خجلت خويش؟
- شماره ١٩١: ساده لوحي که شکايت کند از قسمت خويش
- شماره ١٩٢: نکشيديم شبي سيمبري در بر خويش
- شماره ١٩٣: رفته پايم به گل از پرتو چشم تر خويش
- شماره ١٩٤: ريخت از رعشه خجلت به زمين ساغر خويش
- شماره ١٩٥: خجلت از خرده جان مي کشم از قاتل خويش
- شماره ١٩٦: کرد بيهوش مرا نعره مستانه خويش
- شماره ١٩٧: به دم چوآتش سوزان، به چهره چون زرباش
- شماره ١٩٨: به نوحه خانه ايام شاد و خرم باش
- شماره ١٩٩: زخار زار تعلق کشيده دامان باش
- شماره ٢٠٠: بپوش چشم ز عيب کسان، هنربين باش
- شماره ٢٠١: زنوبهار خط يار نااميد مباش
- شماره ٢٠٢: شکست رنگ مرا رنگ همچو مهتابش
- شماره ٢٠٣: لطيفه اي عجب است اين که لعل سيرابش
- شماره ٢٠٤: خوشا سري که سرگشتگي رهانندش
- شماره ٢٠٥: گهر ز شرم عرق مي کند به بازارش
- شماره ٢٠٦: نشد زسيلي خط چشم مست،هشيارش
- شماره ٢٠٧: چنين که گم شده در زلف پاي تا به سرش
- شماره ٢٠٨: که مي رهد زخم طره گرهگيرش؟
- شماره ٢٠٩: مگر ز موج شراب است رشته سازش؟
- شماره ٢١٠: نمانده زنده کس از دست و تيغ چالاکش
- شماره ٢١١: توانگري که نباشد به خبر اقبالش
- شماره ٢١٢: کسي که ديدن روي تو کرد حيرانش
- شماره ٢١٣: مدار چشم مروت ز خضرو احسانش
- شماره ٢١٤: دلي که خانه زنبور شد ز پيکانش
- شماره ٢١٥: چنان ز دل گذرد صاف تير مژگانش
- شماره ٢١٦: کراست تاب شکر خنده هاي پنهانش ؟
- شماره ٢١٧: رسيده است به جايي لطافت بدنش
- شماره ٢١٨: جدا نمي شود از پيش لعل ميگونش
- شماره ٢١٩: گرفت ازسرخم خشت پير باده فروش
- شماره ٢٢٠: چراغ عشق نمي گردد از لحد خاموش
- شماره ٢٢١: الف قدي که منم سينه چاک بالايش
- شماره ٢٢٢: گذشته است ز تعريف،قد رعنايش
- شماره ٢٢٣: رود چگونه به اين ضعف کار من از پيش ؟
- شماره ٢٢٤: مخور چو لاله و گل، روي دست ساغر عيش
- شماره ٢٢٥: مده ز دست چو گل دربهار ساغر عيش
- شماره ٢٢٦: به احتياط نظر کن به چشم جادويش
- شماره ٢٢٧: ز دل برون نرود چشم آشنا رويش
- شماره ٢٢٨: نهفته چون گنه از خلق دار طاعت خويش
- شماره ٢٢٩: چمن بريد به مقراض رشک، سنبل خويش
- شماره ٢٣٠: مکن خراش دل سنگ نيز پيشه خويش
- شماره ٢٣١: نمي روم به بهشت برين زخانه خويش
- شماره ٢٣٢: به هر سياه درون مشنوان ترانه خويش
- شماره ٢٣٣: مکن به لهو و لعب صرف نوجواني خويش
- شماره ٢٣٤: با صبح روگشاده تر ازآفتاب باش
- شماره ٢٣٥: فارغ ز دار و گير جهان خراب باش
- شماره ٢٣٦: چون سرو در مقام رضا پايدار باش
- شماره ٢٣٧: گاهي رهين ظلمت و گه محو نور باش
- شماره ٢٣٨: گوهر فروز ديده بيدار خويش باش
- شماره ٢٣٩: گوهر فروز ديده بيدار خويش باش
- شماره ٢٤٠: با خلق آشتي کن وبا خود به جنگ باش
- شماره ٢٤١: ساقي ز ميکشان خبري مي گرفته باش
- شماره ٢٤٢: اي دل ازان جهان خبري مي گرفته باش
- شماره ٢٤٣: در جلوه گاه حسن، سراپاي ديده باش
- شماره ٢٤٤: تسليم در کشاکش اهل زمانه باش
- شماره ٢٤٥: غافل ز حال عاشق خونين جگر مباش
- شماره ٢٤٦: غافل ز حال طوطي شيرين زبان مباش
- شماره ٢٤٧: هرجا نمي خرند متاعت گران مباش
- شماره ٢٤٨: در محفل که راه بيابي گران مباش
- شماره ٢٤٩: هردل که داغدار شود از نظاره اش
- شماره ٢٥٠: حسن تو باده اي است که شرم است شيشه اش
- شماره ٢٥١: هر رهروي که شوق تو سازد روانه اش
- شماره ٢٥٢: گر اين چنين چکد مي گلرنگ ازلبش
- شماره ٢٥٣: صبح است ساقيا قدح خوشگوار بخش
- شماره ٢٥٤: ميخانه اي است باغ که گلهاست ساغرش
- شماره ٢٥٥: گردون که زهر مي چکد از روي شکرش
- شماره ٢٥٦: از خط نگشته سبز لب روح پرورش
- شماره ٢٥٧: شوخي که جلوه گاه بود ديده منش
- شماره ٢٥٨: خوش باد سال و ماه وشب وروز ميفروش
- شماره ٢٥٩: هر چند خط باطلم از تار وپود خويش
- شماره ٢٦٠: ازآب بازي مژه اشکبار خويش
- شماره ٢٦١: درخون نشستم از نفس مشکبار خويش
- شماره ٢٦٢: حرف سبک نمي بردم ازقرار خويش
- شماره ٢٦٣: پيش ازخزان به خاک فشاندم بهار خويش
- شماره ٢٦٤: همچون کمان سخت ز طبع غيور خويش
- شماره ٢٦٥: سر سبز آن که سعي کنددر هلاک خويش
- شماره ٢٦٦: چون ماهيان زفلس مده عرض مال خويش
- شماره ٢٦٧: دلدارماست محو خط مشکفام خويش
- شماره ٢٦٨: ازگفتگوي عشق گزيدم زبان خويش
- شماره ٢٦٩: خود کرده ام به شکوه تراخصم جان خويش
- شماره ٢٧٠: از بيقراري دل اندوهگين خويش
- شماره ٢٧١: از ترک مدعاست دل من به جاي خويش
- شماره ٢٧٢: از جا نمي روم چو سپند از نواي خويش
- شماره ٢٧٣: تا بي نشان کشم نفسي بر هواي خويش
- شماره ٢٧٤: حسن توغافل است ز قدر و بهاي خويش
- شماره ٢٧٥: رستم کسي بود که برآيد به خوي خويش
- شماره ٢٧٦: سيراب درمحيط شدم ز آبروي خويش
- شماره ٢٧٧: از صحبت افسرده روانان به حذر باش
- شماره ٢٧٨: فارغ ز تمناي جهان گذران باش
- شماره ٢٧٩: چون غنچه نشکفته درين باغ غمين باش
- شماره ٢٨٠: آن لاله عذاري که منم داغ و کبابش
- شماره ٢٨١: شوخي که مرا هست تمناي وصالش
- شماره ٢٨٢: شد سرمه سويداي دل از نور جمالش
- شماره ٢٨٣: آن کس که نشان داد برون از دو جهانش
- شماره ٢٨٤: از رشته جان تاب برد موي ميانش
- شماره ٢٨٥: آن ترک که خون مي چکد از تيغ نگاهش
- شماره ٢٨٦: جز چشم تواي شوخ جانهاست فدايش
- شماره ٢٨٧: در دل اثر از تيغ کند زخم زبان بيش
- شماره ٢٨٨: نريزد اگر آب لطف از جمالش
- شماره ٢٨٩: سري را که بالين شود آستانش
- شماره ٢٩٠: سخن تانگردد چو موي ميانش
- شماره ٢٩١: که يابد رهايي ز دام نگاهش ؟
- شماره ٢٩٢: اگر چشم کافر فتد برلقايش
- شماره ٢٩٣: حضوري داشتم شب با خيالش
- شماره ٢٩٤: شده است از شوق تيغ جان ستانش
- شماره ٢٩٥: ز موج لطف ،آن سيمين بنا گوش
- شماره ٢٩٦: در جهان دل مبند و اسبابش
- شماره ٢٩٧: هرکه بيند به چشم بيمارش
- شماره ٢٩٨: مي ز شرم لب مي آشامش
- شماره ٢٩٩: هر که خموش از شکايت است زبانش
- شماره ٣٠٠: بس که زند موج نور سرو روانش
- شماره ٣٠١: برسر حرف آمده است چشم سياهش
- شماره ٣٠٢: از هر صدا نبازم چون کوه لنگر خويش
- شماره ٣٠٣: بر دشمنان شمردم عيب نهاني خويش
- شماره ٣٠٤: در خرابات مغان ستار باش
- شماره ٣٠٥: از کفر توان رستن اي يار به آميزش
- شماره ٣٠٦: عشق درآمد به دل،رفت ز سر عقل و هوش
- شماره ٣٠٧: هر حلقه ز کاکل رسايش
- شماره ٣٠٨: از قناعت مي رود بيرون ز سر سوداي حرص
- شماره ٣٠٩: زاضطراب دل کند آن زلف عنبر فام رقص
- شماره ٣١٠: محبت تو ز دل داد پيچ و تاب عوض
- شماره ٣١١: در رکاب برق دارد پاي ،ايام نشاط
- شماره ٣١٢: ندارد صفحه رخسار خوبان اعتبار خط
- شماره ٣١٣: مکن با خاکساران سرکشي درروزگار خط
- شماره ٣١٤: پرست دفتر افلاک از حساب غلط
- شماره ٣١٥: چون برق زود مي گذرد آب و تاب خط
- شماره ٣١٦: افتاد ماه عارض اودر وبال خط
- شماره ٣١٧: زلف تو نرم شانه شد از گوشمال خط
- شماره ٣١٨: ز گنجهاي گرانمايه بي نثار چه حظ؟
- شماره ٣١٩: گر چه دارد تلخي زهر اجل جام وداع
- شماره ٣٢٠: در عروج نشأه مي مي کند طوفان سماع
- شماره ٣٢١: مي پرستان در سر کوي مغان گردند جمع
- شماره ٣٢٢: در کشاکش از زبان آتشين بودم چو شمع
- شماره ٣٢٣: سوز دل برداشت آخر پرده از کارم چو شمع
- شماره ٣٢٤: روزها گر نيست نم درجويبارم همچو شمع
- شماره ٣٢٥: مي گدازد زين شراب آتشين ميناي شمع
- شماره ٣٢٦: آبرو رامي برد از چهره اظهار طمع
- شماره ٣٢٧: گر چه صاحب نظرانند تماشايي شمع
- شماره ٣٢٨: هرکه گرديد ز عبرت به تماشا قانع
- شماره ٣٢٩: مابه خون جگريم از مي گلگون قانع
- شماره ٣٣٠: قرار و صبر ندارند عاشقان سماع
- شماره ٣٣١: ز سير باغ نگردد دل پريشان جمع
- شماره ٣٣٢: ز روشني جگر داغدار دارد شمع
- شماره ٣٣٣: ز سوز عشق بود خارخار گريه شمع
- شماره ٣٣٤: منم به گوشه چشمي ز آشنا قانع
- شماره ٣٣٥: به خط ازان رخ چون برگ لاله ام قانع
- شماره ٣٣٦: منم به نکهت خشکي ز بوستان قانع
- شماره ٣٣٧: مشو به ديدن خشک از سمنبران قانع
- شماره ٣٣٨: دل مست حيرت و سر پرشور درسماع
- شماره ٣٣٩: دل چون شود جدا ز سر زلف يار جمع؟
- شماره ٣٤٠: اين سرشک آتشين کز ديده مي بارد چراغ
- شماره ٣٤١: شعله ور گردد ز شور عشق آواز چراغ
- شماره ٣٤٢: هر سرايي راکه باشد ازدل روشن چراغ
- شماره ٣٤٣: دل چه باشد تا کسي از دلستان دارد دريغ؟
- شماره ٣٤٤: جان چرا عاشق ازان گل پيرهن دارد دريغ؟
- شماره ٣٤٥: به که نطق خويش ازاهل زمان دارم دريغ
- شماره ٣٤٦: عالم بالا ندارد فيض ازپاکان دريغ
- شماره ٣٤٧: گرمي گلگون ندارد روزگار ازمن دريغ
- شماره ٣٤٨: سخن عشق مدار از دل افگار دريغ
- شماره ٣٤٩: چنان که بلبل مسکين بود خزان درباغ
- شماره ٣٥٠: شده است هرسو برتنم فتيله داغ
- شماره ٣٥١: دميد صبح و نگشتيم آشناي چراغ
- شماره ٣٥٢: به فکر دل نفتادي به هيچ باب دريغ
- شماره ٣٥٣: چندان که بهارست و خزان است درين باغ
- شماره ٣٥٤: نيست برآيينه دردي کشان گرد خلاف
- شماره ٣٥٥: صد گره در دل ز بحر تلخرو دارد صدف
- شماره ٣٥٦: نيست غمگين گوهرم ازتنگي جا در صدف
- شماره ٣٥٧: تا شد از نيسان رهين منت احسان صدف
- شماره ٣٥٨: گر کني پنهان گهر را زير دامان صدف
- شماره ٣٥٩: نيست چون صاحبدلي تاگويم ازاسرار حرف
- شماره ٣٦٠: غافلي از دردمندي اي دل بيمار حيف
- شماره ٣٦١: کجا روشن شود چشم زليخا برتن يوسف؟
- شماره ٣٦٢: زخط سبز شود بيش لعل دلبر صاف
- شماره ٣٦٣: مدار چشم ازين کور باطنان انصاف
- شماره ٣٦٤: ز تلخرويي درياست بي نياز صدف
- شماره ٣٦٥: زده است شرم لبت مهر بردهان صدف
- شماره ٣٦٦: ازبس که شد زلعل تو با آب و تاب حرف
- شماره ٣٦٧: گلها تمام يک طرف آن رو به يک طرف
- شماره ٣٦٨: هرکجا دلمرده اي را يافت احيا کرد عشق
- شماره ٣٦٩: شوره زار خاک را يکسر گلستان کرد عشق
- شماره ٣٧٠: مي نمايد صد گره را يک گره زنار عشق
- شماره ٣٧١: پر صدا شد چيني افلاک ازفغفور عشق
- شماره ٣٧٢: از پس صد پرده مي تابد فروغ را ز عشق
- شماره ٣٧٣: آتشين شد چهره خاک ازمي گلرنگ عشق
- شماره ٣٧٤: ازنقاب سنگ تابد شعله عريان عشق
- شماره ٣٧٥: تيغ سيراب است موج بحر طوفان زاي عشق
- شماره ٣٧٦: نيست آب صافي خاطر روان در جوي خلق
- شماره ٣٧٧: به هر طوفاني از جا در نيايد لنگر عاشق
- شماره ٣٧٨: چه غم ازکار فرو بسته ما دارد عشق؟
- شماره ٣٧٩: فتنه روز جزا درته سردارد عشق
- شماره ٣٨٠: مشرق سينه چاک است در خانه عشق
- شماره ٣٨١: آسمان کهنه سبويي است ز ميخانه عشق
- شماره ٣٨٢: پاي گستاخ منه بر در کاشانه عشق
- شماره ٣٨٣: زبان مار بود خار آشيان فراق
- شماره ٣٨٤: دل شکسته بود گوهر يگانه عشق
- شماره ٣٨٥: جان آرميده مي شود از اضطراب عشق
- شماره ٣٨٦: جان تازه مي شود ز نسيم بهارعشق
- شماره ٣٨٧: نتوان به پاي سعي رسيدن به طور عشق
- شماره ٣٨٨: قامت ز آه شرط بود در نماز عشق
- شماره ٣٨٩: گردي است صبح ازنفس راستين عشق
- شماره ٣٩٠: نقش و نگار مار بود سرنوشت خلق
- شماره ٣٩١: آزرده است گوشه نشين ازوداع خلق
- شماره ٣٩٢: در دل خلد چو تير قضا هر اداي خلق
- شماره ٣٩٣: صبح قيامت بود چاک گريبان عشق
- شماره ٣٩٤: در زلف تو آويخت دل از قيد علايق
- شماره ٣٩٥: از ملامتگر ندارد يوسف بي جرم، باک
- شماره ٣٩٦: عاشق سرگشته را از گردش دوران چه باک ؟
- شماره ٣٩٧: زلف کافر کيش راز آزار دين چه باک ؟
- شماره ٣٩٨: مي توان با تازه رويان شد قرين از چشم پاک
- شماره ٣٩٩: کيست آرد پشت گردون ستمگر را به خاک
- شماره ٤٠٠: مي شود خرج زمين چون ميوه خام افتد به خاک
- شماره ٤٠١: زخمي تيغ شهادت زنده مي خيزد زخاک
- شماره ٤٠٢: بيشتر شد حسرتم از خط آن محبوب خشک
- شماره ٤٠٣: نشأه مي گرچه نتوان يافتن از جام خشک
- شماره ٤٠٤: نيست نم در جوي من چون گردن ميناي خشک
- شماره ٤٠٥: غوره من شد مويز از سردي دنياي خشک
- شماره ٤٠٦: زخم ما را بستر آرام باشد از نمک
- شماره ٤٠٧: قيمت خاک ندارد به نمکزار نمک
- شماره ٤٠٨: نه شبنم است چمن را به روي آتشناک
- شماره ٤٠٩: زبس که کرد نهان چرخ نقد جان درخاک
- شماره ٤١٠: کناره گير ازين قوم بي مروت خشک
- شماره ٤١١: بر من مريز اشک ترحم به زير خاک
- شماره ٤١٢: از بس شدند زهره جبينان نهان به خاک
- شماره ٤١٣: جمعي که پيش خلق گذارند به خاک
- شماره ٤١٤: داده است بس که سينه صافم جلاي اشک
- شماره ٤١٥: از خشک طينتان مطلب جز جواب خشک
- شماره ٤١٦: از ترزبانيم نشد آسوده کام خشک
- شماره ٤١٧: خامش نمي شوم چو جرس بادهان خشک
- شماره ٤١٨: دل را نکند گريه ز اندوه جهان پاک
- شماره ٤١٩: از گرد خط آن غنچه مستور شود خشک
- شماره ٤٢٠: زلف تو نفس در جگر باد کند مشک
- شماره ٤٢١: ندامت بود بار مطلوب خشک
- شماره ٤٢٢: جلوه هاي مختلف دارد شراب لاله رنگ
- شماره ٤٢٣: پاي سعي ديگران آمد گر از صحرا به سنگ
- شماره ٤٢٤: مي کند بتگر اگر بت زمان حاصل ز سنگ
- شماره ٤٢٥: مي شود دايره خلق ز بيماري تنگ
- شماره ٤٢٦: مي زنم گرم زبس تيشه خود بر رگ سنگ
- شماره ٤٢٧: شد ز تر دستي من بس که توانگر رگ سنگ
- شماره ٤٢٨: جهان فروز چنان گشت باده گلرنگ
- شماره ٤٢٩: به چشم راه شناسان بود بيابان تنگ
- شماره ٤٣٠: آمد بهار و شد در و ديوار لاله رنگ
- شماره ٤٣١: از روي لاله گون تو در خون تپيد رنگ
- شماره ٤٣٢: از تنک رويي شود همصحبت هر خار گل
- شماره ٤٣٣: چون قفس پر رخنه شد ديوار باغ از جوش گل
- شماره ٤٣٤: خنده کردي درگلستان تازه شد ايمان گل
- شماره ٤٣٥: عندليب ما ندارد تاب استغناي گل
- شماره ٤٣٦: نيست امروزي چو شبنم عشق من باروي گل
- شماره ٤٣٧: نتابد از شکست خلق رو گوهرشناس دل
- شماره ٤٣٨: نمي گردند ارباب بصيرت از خدا غافل
- شماره ٤٣٩: بدر از روشني عاريه گرديد هلال
- شماره ٤٤٠: عشق را نغمه داود بود شيون دل
- شماره ٤٤١: مکش اي سلسله مورو به هم از زاري دل
- شماره ٤٤٢: تووآوازه خوبي و من و زاري دل
- شماره ٤٤٣: دل شبها مشو از ديده گريان غافل
- شماره ٤٤٤: من که هرپاره دلم هست به صد جا مشغول
- شماره ٤٤٥: شکوه حسن فزون گردد از لباس جلال
- شماره ٤٤٦: خمار من نشکست از اياغ چشم غزال
- شماره ٤٤٧: گرفته اوج ز بس فيض نوبهار امسال
- شماره ٤٤٨: نيم ز پرسش محشر به هيچ باب خجل
- شماره ٤٤٩: چراغ ماه خطر دارد از رميدن دل
- شماره ٤٥٠: نمي روم قدمي راه بي اشاره دل
- شماره ٤٥١: قدم برون منه از آستان خانه دل
- شماره ٤٥٢: گذشت عمر ازين خاکدان برآ اي دل
- شماره ٤٥٣: قدم برون منه از خلوت نهاني دل
- شماره ٤٥٤: اگر شود زني بوريا شکر حاصل
- شماره ٤٥٥: ازان زمان که ترا ديده در گلستان گل
- شماره ٤٥٦: زهي به جوش زرشکت شراب خنده گل
- شماره ٤٥٧: مشو چو بيخبران غافل از نظاره گل
- شماره ٤٥٨: جدا ز دولت وصلش به گريه ام مشغول
- شماره ٤٥٩: رخسار همچو ماه تو از عنبرين هلال
- شماره ٤٦٠: دارم ز دست رفته عناني ز دود دل
- شماره ٤٦١: از سوختن زياده شود برگ و بار دل
- شماره ٤٦٢: چرخ است حلقه در دولتسراي دل
- شماره ٤٦٣: تا چند گرد کعبه بگردم به بوي دل
- شماره ٤٦٤: آن کس که درد رابه دوا مي کند بدل
- شماره ٤٦٥: روزي که سوخت برق تجلي نقاب گل
- شماره ٤٦٦: تا بدر شد ز ديده نهان شد هلال گل
- شماره ٤٦٧: حيرت نگر که در بغل غنچه بوي گل
- شماره ٤٦٨: تا چند کشم درد سر از رهگذر دل
- شماره ٤٦٩: از سرکشي و ناز ندارد سر ما گل
- شماره ٤٧٠: مرو بيرون ز عشرتخانه دل
- شماره ٤٧١: تو در تن غافل از جاني چه حاصل
- شماره ٤٧٢: ز خلوت برنمي آيي چه حاصل
- شماره ٤٧٣: اي از رخت هر خار سامان بستان در بغل
- شماره ٤٧٤: گلبانگ به از زرست اي گل
- شماره ٤٧٥: گر تشنه اسراري پيش آر شراب اول
- شماره ٤٧٦: عاشق صادق نمي دارد تمناهاي خام
- شماره ٤٧٧: سعي کن در عزت سي پاره ماه صيام
- شماره ٤٧٨: مو بمو دارم به خاطر خط جانان را تمام
- شماره ٤٧٩: روي گرم لاله شد برق کتان توبه ام
- شماره ٤٨٠: گر چه از دريا به ظاهر چون گهر بگسسته ام
- شماره ٤٨١: از تحمل راه گفت و گو به دشمن بسته ام
- شماره ٤٨٢: گر چنين شويد غبار زهد از دل باده ام
- شماره ٤٨٣: فکر حاصل ره ندارد در دل آزاده ام
- شماره ٤٨٤: چون قدح از عکس ساقي در بهشت افتاده ام
- شماره ٤٨٥: روزگاري شد ز چشم اعتبار افتاده ام
- شماره ٤٨٦: در نمود نقشها بي اختيار افتاده ام
- شماره ٤٨٧: در ته يک پيرهن از يار دور افتاده ام
- شماره ٤٨٨: تا به فکر شبرويهاي خيال افتاده ام
- شماره ٤٨٩: بوالعجب مجموعه ها از کف به حسرت داده ام
- شماره ٤٩٠: از جنون اين عالم بيگانه را گم کرده ام
- شماره ٤٩١: ناف سوز لاله داغ مشکسود آورده ام
- شماره ٤٩٢: سر چو دود از روزن اختر برون آورده ام
- شماره ٤٩٣: ماه مصرم در حجاب چاه کنعان مانده ام
- شماره ٤٩٤: بي تن خاکي چو نام نيکمردان زنده ام
- شماره ٤٩٥: مدتي چون غنچه در خون جگر پيچيده ام
- شماره ٤٩٦: تا شده است از دوربيني عاقبت بين ديده ام
- شماره ٤٩٧: تا نظر از عارض گلفام او پوشيده ام
- شماره ٤٩٨: اين منم در دست زلف يار را پيچيده ام
- شماره ٤٩٩: اشک را در پرده هاي چشم تر پيچيده ام
- شماره ٥٠٠: گاه گاه از ديده عبرت با دنيا ديده ام
- شماره ٥٠١: آب حيوان من نهان در ظلمت شب ديده ام
- شماره ٥٠٢: عشرت روي زمين در بردباري ديده ام
- شماره ٥٠٣: تا ز مي قانع به خوناب جگر گرديده ام
- شماره ٥٠٤: سالها گرد زمين چون آسمان گرديده ام
- شماره ٥٠٥: مي دود اشک يتيمي بس که بر رخساره ام
- شماره ٥٠٦: با کمال محرمي محرم ازان رخساره ام
- شماره ٥٠٧: داشت از طفلي جنون جا در دل آواره ام
- شماره ٥٠٨: نو خطان را بر سر نازآورد نظاره ام
- شماره ٥٠٩: آسمان نيلگون را سبز کرد انديشه ام
- شماره ٥١٠: بر دل نازک گراني مي کند انديشه ام
- شماره ٥١١: چشم سوزن خيره گردد از صفاي خرقه ام
- شماره ٥١٢: شد گل صد برگ خار از اشک خوش پرگاله ام
- شماره ٥١٣: بس که باشد شکوه هاي آتشين در نامه ام
- شماره ٥١٤: بس که محکم کرده در سستي بنا کاشانه ام
- شماره ٥١٥: از سواد شهر وحشت مي کند ديوانه ام
- شماره ٥١٦: کس نگردد از جنون گرد دل ديوانه ام
- شماره ٥١٧: نيست از عزلت غباري بر دل ديوانه ام
- شماره ٥١٨: در نبندد چون کمان برروي مهمان خانه ام
- شماره ٥١٩: ساغر مي کي بشويد گرد غم از سينه ام
- شماره ٥٢٠: نيست از گردون غباري بردل بي کينه ام
- شماره ٥٢١: صاف چون صبح است با عالم دل بي کينه ام
- شماره ٥٢٢: بس که از ناديدني دارد غبار آيينه ام
- شماره ٥٢٣: کم نگردد ميهمان از خانه چون آيينه ام
- شماره ٥٢٤: شد جهان پر نور تا دل را مصفا ساختم
- شماره ٥٢٥: گفتگوي عشق را من در ميان انداختم
- شماره ٥٢٦: زان لب جان بخش با خط معنبر ساختم
- شماره ٥٢٧: از فروغ حسن گل درآشيان مي سوختم
- شماره ٥٢٨: از هواي تر بر افروزد چراغ عشرتم
- شماره ٥٢٩: راه حرفي پيش ان لب چون سخن مي خواستم
- شماره ٥٣٠: من به آب و نان اگر چون بيغمان مي زيستم
- شماره ٥٣١: گر چه در تعمير جسمم غافل از دل نيستم
- شماره ٥٣٢: گر نگردد بر مرادم چرخ در غم نيستم
- شماره ٥٣٣: شهري عشقم چو مجنون در بيابان نيستم
- شماره ٥٣٤: تا ز اهل حيرتم خاطر پريشان نيستم
- شماره ٥٣٥: من حريف ننگ و عار بيوفايي نيستم
- شماره ٥٣٦: چون صدف دستي که از بهر گهر برداشتم
- شماره ٥٣٧: شب که آن آيينه رو را در برابر داشتم
- شماره ٥٣٨: تا لب لعل ترا مهر از دهن بر داشتم
- شماره ٥٣٩: ياد ايامي که شور عشق بلبل داشتم
- شماره ٥٤٠: ياد ايامي که رو برروي جانان داشتم
- شماره ٥٤١: گر چه زير تيغ لنگردار مسکن داشتم
- شماره ٥٤٢: ياد ايامي که پيش او وجودي داشتم
- شماره ٥٤٣: ياد ايامي که در دل خار خاري داشتم
- شماره ٥٤٤: گر به ملک بيخودي اميد جامي داشتم
- شماره ٥٤٥: از سر کوي تو گر عزم سفر مي داشتم
- شماره ٥٤٦: مي زدم بر قلب هجران گرجگر مي داشتم
- شماره ٥٤٧: گر زخود بيرون کسي فريادرسي مي داشتم
- شماره ٥٤٨: گر در اقليم رضا کاشانه اي مي داشتم
- شماره ٥٤٩: مي شدم بيرون ز خود گر منزل مي داشتم
- شماره ٥٥٠: سوختم تا ره در آن زلف معنبر يافتم
- شماره ٥٥١: کعبه مقصود را در نقطه دل يافتم
- شماره ٥٥٢: خال را سرمايه زلف پريشان يافتم
- شماره ٥٥٣: برگ عيش بي خزان در بينوايي يافتم
- شماره ٥٥٤: از دل گم گشته خود گر نشان مي يافتم
- شماره ٥٥٥: شيشه لرزد بر خود از روز شراب غفلتم
- شماره ٥٥٦: تا به زانو رفته پاي من به گل از لاي خم
- شماره ٥٥٧: داده ام دست ارادت با حناي لاي خم
- شماره ٥٥٨: جامه اي مي خواست دل بر قامت رعناي زخم
- شماره ٥٥٩: حنظل افلاک شکر بار باشد صبحدم
- شماره ٥٦٠: غوطه در آتش زدم از آب حيوان سر زدم
- شماره ٥٦١: ترک سر کردم زجيب آسمان سر برزدم
- شماره ٥٦٢: رفت آن عهدي که من بي يار ساغر مي زدم
- شماره ٥٦٣: پيش چشمم شد روان گر تشنه دريا شدم
- شماره ٥٦٤: بي گل رخسار او هرگاه در بستان شدم
- شماره ٥٦٥: گرچه چون مجنون زشور عشق صحرايي شدم
- شماره ٥٦٦: هر که مي آيد به ملک هستي از کوي عدم
- شماره ٥٦٧: شد ز بيقدري غبار ديده ها شعر ترم
- شماره ٥٦٨: شست نقش انجم از افلاک مژگان ترم
- شماره ٥٦٩: نيست امروز از جنون اين شور و غوغا بر سرم
- شماره ٥٧٠: مي شود از اشک چشم عاشق ديوانه گرم
- شماره ٥٧١: تا به کي بر دل زغيرت زخم پنهاني خورم
- شماره ٥٧٢: دل به رغبت چون نمالد خط خوبان را به چشم
- شماره ٥٧٣: گر فروغ مهر تابان آب مي آرد به چشم
- شماره ٥٧٤: بيغمان را دود دل ابر بهار آيد به چشم
- شماره ٥٧٥: سرو چون با آن قد استاده مي آيد به چشم
- شماره ٥٧٦: تا به کي بار دل از گردون بي حاصل کشم
- شماره ٥٧٧: تيغ کوه همتم دامن ز صحرا مي کشم
- شماره ٥٧٨: شيوه هاي يوسف از اخوان دنيا مي کشم
- شماره ٥٧٩: پرده از حسن عمل بر دامن تر مي کشم
- شماره ٥٨٠: خاک صحراي جنون در چشم گريان مي کشم
- شماره ٥٨١: با تجرد چون مسيح آزار سوزن مي کشم
- شماره ٥٨٢: رخت ازين دنياي پر وحشت به يک سومي کشم
- شماره ٥٨٣: از سبکروحي ز بوي گل گراني مي کشم
- شماره ٥٨٤: از دل چون سرمه خود ميل آهي مي کشم
- شماره ٥٨٥: خار ديوارم که از برگ و نوا بي طالعم
- شماره ٥٨٦: سير چشم فقرم از تحصيل دنيا فارغم
- شماره ٥٨٧: با زبان گندمين از بينوايي فارغم
- شماره ٥٨٨: خط نمي سازد طراوت زان سمن رخسار کم
- شماره ٥٨٩: داغ عالمسوز برگ عيش گردد در دلم
- شماره ٥٩٠: عافيت زان غمزه خونخوار مي خواهد دلم
- شماره ٥٩١: با فقيري در سخاوت بي نظير عالمم
- شماره ٥٩٢: شمع فانوسم که در پرده است اشک افشاندنم
- شماره ٥٩٣: يوسفستان گشت دنيا از نظر پوشيدنم
- شماره ٥٩٤: خنده بر حال گرانباران دنيا مي زنم
- شماره ٥٩٥: چند روزي از در ميخانه سروا مي زنم
- شماره ٥٩٦: مشت آبي بر رخ از اشک ندامت مي زنم
- شماره ٥٩٧: تيغ سيرابم دم از پاکي گوهر مي زنم
- شماره ٥٩٨: همتي ياران که جوشي از ته دل مي زنم
- شماره ٥٩٩: چند روزي بر در صبر و تحمل مي زنم
- شماره ٦٠٠: مي روم بر قله قاف قناعت جا کنم
- شماره ٦٠١: مي کنم دل خرج تا سيمين بري پيدا کنم
- شماره ٦٠٢: جرأتي کو تا ز خواب ناز بيدارش کنم
- شماره ٦٠٣: جرأتي کو تا تماشاي گلستانش کنم
- شماره ٦٠٤: من نه آن نقشم که هر ساعت نگيني خوش کنم
- شماره ٦٠٥: چند چون تن پروران تعمير آب و گل کنم
- شماره ٦٠٦: چند اوقات گرامي صرف آب و گل کنم
- شماره ٦٠٧: برق آهي کو که رو در خرمن گردون کنم
- شماره ٦٠٨: جذبه اي کوتا سر از زندان تن بيرون کنم
- شماره ٦٠٩: رو به هر صحرا که بااين شور چون مجنون کنم
- شماره ٦١٠: دل اسير طره عنبرفشانش چون کنم
- شماره ٦١١: ترک تن دل را نگردانيده روشن چون کنم
- شماره ٦١٢: دعوي گردن فرازي با اسيري چون کنم
- شماره ٦١٣: گر کند آن بيوفا از من جدايي، چون کنم
- شماره ٦١٤: جسم خاکي را زغفلت چند معماري کنم
- شماره ٦١٥: در سماع بيخودي چون دست بالامي کنم
- شماره ٦١٦: رشته جسم گرانجان را ز سر وا مي کنم
- شماره ٦١٧: از تحمل خصم را چين از جبين وا مي کنم
- شماره ٦١٨: فقر را از حفظ آب رو توانگر مي کنم
- شماره ٦١٩: پرتو مه را قياس از نور انجم مي کنم
- شماره ٦٢٠: خاک را از آب روي خود گلستان مي کنم
- شماره ٦٢١: گر ز دلتنگي لبي چون غنچه خندان مي کنم
- شماره ٦٢٢: چشم مي پوشم نظر بر روي جانان مي کنم
- شماره ٦٢٣: قبله را تغيير ازان محراب ابرو مي کنم
- شماره ٦٢٤: پرده شرم حجاب امروز يک سو مي کنم
- شماره ٦٢٥: مي شود پرشور هروادي که مجنونش منم
- شماره ٦٢٦: چند از غفلت به عيب ديگران گوياشوم
- شماره ٦٢٧: سوختم چند از هواي نفس بي لنگر شوم
- شماره ٦٢٨: هرکه ادراک زلف و روي جانان را به هم
- شماره ٦٢٩: تاخط شيرنگ آورد از دو جانب سر به هم
- شماره ٦٣٠: ساده لوحان غافلند از الفت بيجاي هم
- شماره ٦٣١: معني بسيار را از لفظ کم جان مي دهم
- شماره ٦٣٢: خاکمال دشمن سرکش به تمکين مي دهم
- شماره ٦٣٣: از حجاب عشق محروم از گل روي توايم
- شماره ٦٣٤: ما ز حرف پوچ مانند صدف لب بسته ايم
- شماره ٦٣٥: ما ز فيض بيخودي از خودپرستي رسته ايم
- شماره ٦٣٦: ما رگ جان را به آن زلف پريشان بسته ايم
- شماره ٦٣٧: ما ز بيکاري ز فکر کار فارغ گشته ايم
- شماره ٦٣٨: در ره باطل ز پا چون نقش پا افتاده ايم
- شماره ٦٣٩: ما درين وحشت سرا آتش عنان افتاده ايم
- شماره ٦٤٠: ما چو موج خوش عنان در بحر و بر افتاده ايم
- شماره ٦٤١: ما وفاداري به اسباب جهان نسپرده ايم
- شماره ٦٤٢: زير سقف چرخ بيدردانه پا افشرده ايم
- شماره ٦٤٣: ما به اکسير قناعت خاک را زر کرده ايم
- شماره ٦٤٤: ما ره نزديک دور از طبع کاهل کرده ايم
- شماره ٦٤٥: ما به روي تلخ صلح از اهل عالم کرده ايم
- شماره ٦٤٦: عشق را در تنگناي سينه پنهان کرده ايم
- شماره ٦٤٧: ما دماغ خشک را از باده گلشن کرده ايم
- شماره ٦٤٨: ما ز سر بيرون هواي سير گردون کرده ايم
- شماره ٦٤٩: چون سبو تا ما ز دست خويش بالين کرده ايم
- شماره ٦٥٠: چهره از عشق جوانان ارغواني کرده ايم
- شماره ٦٥١: ما که سطر کهکشان از لوح گردون خوانده ايم
- شماره ٦٥٢: ما چو سرو از راستي دامن به بار افشانده ايم
- شماره ٦٥٣: ما به چشم انجم و افلاک خار افشانده ايم
- شماره ٦٥٤: لطف کن مطرب رهي سر کن که بر جا مانده ايم
- شماره ٦٥٥: گر چه ما سر پيش از جوش ثمر افکنده ايم
- شماره ٦٥٦: عشق را در بند جسم از پيچ و تاب افکنده ايم
- شماره ٦٥٧: روزگاري در رگ جان پيچ و تاب افکنده ايم
- شماره ٦٥٨: ما ز وري آتشين او نقاب افکنده ايم
- شماره ٦٥٩: ما دل خود را ز غفلت در گناه افکنده ايم
- شماره ٦٦٠: ما به چشم کوته انديشان چنين آسوده ايم
- شماره ٦٦١: ما به بوي گل ز قرب گلستان آسوده ايم
- شماره ٦٦٢: در دل صد پاره عيش جاودان پوشيده ايم
- شماره ٦٦٣: ما ز شغل آب و گل آيينه را پرداختيم
- شماره ٦٦٤: ما نفس بر لب به صد رنج و تعب مي آوريم
- شماره ٦٦٥: از شکست آرزو قند مکرر مي خوريم
- شماره ٦٦٦: ما ز حيرت در حريم وصل هجران مي کشيم
- شماره ٦٦٧: ما به دشنام از لب شيرين دلبر قانعيم
- شماره ٦٦٨: ما ز اهل عالميم اما ز عالم فارغيم
- شماره ٦٦٩: ما چو صبح از راست گفتاري علم در عالميم
- شماره ٦٧٠: گرد باد دامن صحراي بي سامانيم
- شماره ٦٧١: چند چون اخگر نفس در زير خاکستر زنيم
- شماره ٦٧٢: در وصاليم و زهجران دست برسر مي زنيم
- شماره ٦٧٣: مستيي کو تا ره صحراي محشر سرکنيم
- شماره ٦٧٤: عشق کو همچو گل با خون خود بازي کنيم
- شماره ٦٧٥: ما کجا دست آشنا با مهره گل مي کنيم
- شماره ٦٧٦: ما پريشان حاصل خود را زمستي مي کنيم
- شماره ٦٧٧: دست اگر کوتاه باشد آرزويي مي کنيم
- شماره ٦٧٨: دل درون سينه و ما رو به صحرا مي رويم
- شماره ٦٧٩: گر چه ما راه طلب را پاي در گل مي رويم
- شماره ٦٨٠: گر چنين از کف عنان توسن دل مي دهيم
- شماره ٦٨١: حديث تلخ ناصح کرد بيخود چون مي نابم
- شماره ٦٨٢: ز کوشش حاصلي غير از غبار دل نمي يابم
- شماره ٦٨٣: نظر تا باز کردم بر رخش بار سفر بستم
- شماره ٦٨٤: ز گيرايي چنان گشته است بي برگ و نوا دستم
- شماره ٦٨٥: در آن شبها که از ياد تو ساغر بود در دستم
- شماره ٦٨٦: ز شور عشق اگر گل بر سر دستار مي بستم
- شماره ٦٨٧: نه آن جنسم که در قحط خريدار از بها افتم
- شماره ٦٨٨: به ياد آتشين رخساره اي در انجمن رفتم
- شماره ٦٨٩: به پاي خفته دايم حرف از شبگير مي گفتم
- شماره ٦٩٠: زبيتابي عنان خواهش دل را چسان پيچم
- شماره ٦٩١: گر چه بي ثمر مانند سرو و بيد و شمشادم
- شماره ٦٩٢: به رغبت نقد جان به يار سيمبر دارم
- شماره ٦٩٣: به ناکامي ز خاک آستانت دردسر بردم
- شماره ٦٩٤: غبار هستي خود سرمه چشم فنا کردم
- شماره ٦٩٥: نظر را تا چراغ گوشه محراب خود کردم
- شماره ٦٩٦: زغفلت عمر خود را چون قلم صرف سخن کردم
- شماره ٦٩٧: نخوردم نيش خاري تا وداع رنگ و بو کردم
- شماره ٦٩٨: نه از خامي در آتش ناله و فرياد مي کردم
- شماره ٦٩٩: اگر بي پرده در گلزار افغان ساز مي کردم
- شماره ٧٠٠: اگر مي داشتم بال و پري پرواز مي کردم
- شماره ٧٠١: اگر دل را ز خاشاک علايق پاک مي کردم
- شماره ٧٠٢: سواد شهر را از گريه گرهامون نمي کردم
- شماره ٧٠٣: به هر حالي که باشد گرد گل همچون صبا گردم
- شماره ٧٠٤: پريشان چند در وحشت سراي آب و گل کردم
- شماره ٧٠٥: نه بهر آب از سوز دل بيتاب مي گردم
- شماره ٧٠٦: شبي صدبار برگرد دل افکار مي گردم
- شماره ٧٠٧: به من گر درد و داغي مي رسد خوشحال مي گردم
- شماره ٧٠٨: ز گفت و گو سبک چون موج طوفان ديده مي گردم
- شماره ٧٠٩: به قدر آشنايان از خرد بيگانه مي گردم
- شماره ٧١٠: نيم نوميد از عقبي گر از دنيا گره خوردم
- شماره ٧١١: برآن مي داردم همت که از افغان دهن بندم
- شماره ٧١٢: دل صد پاره خود را به زلف يار مي بندم
- شماره ٧١٣: به پيغام زباني از دهان يار خرسندم
- شماره ٧١٤: نمي خوردم غم دنيا اگر ديندار مي بودم
- شماره ٧١٥: به خون آغشته نعمتهاي الوان جهان ديدم
- شماره ٧١٦: نديدم روز خوش تا چون قلم روي سخن ديدم
- شماره ٧١٧: ز دست خشک مرجان نااميد از بحر گرديدم
- شماره ٧١٨: بر آن پاي حنايي روي زرد خويش ماليدم
- شماره ٧١٩: پس از عمري ز چشمت يک نگاه آشنا ديدم
- شماره ٧٢٠: نبرد از سينه جام باده گلرنگ زنگارم
- شماره ٧٢١: چنان سرگرميي از شوق آن گلگون قبا دارم
- شماره ٧٢٢: زبان شکوه فرسودي ز چرخ بيوفا دارم
- شماره ٧٢٣: به ظاهر گر چه مهري بر لب خاموش خود دارم
- شماره ٧٢٤: ز خوي نازک آن سيمبر چندان حذر دارم
- شماره ٧٢٥: دل پر رخنه اي چون سبحه از صدر رهگذر دارم
- شماره ٧٢٦: پريشان خاطري آماده از صد رهگذر دارد
- شماره ٧٢٧: به دل زخم نماياني چو پرگار از دو سر دارم
- شماره ٧٢٨: به صورت گر چه بر رخسار مه رويان نظر دارم
- شماره ٧٢٩: حريفي کو که راه خانه خمار بردارم
- شماره ٧٣٠: برو ساقي که من در جام صهباي دگر دارم
- شماره ٧٣١: اميد چرب نرمي از خسيسان جهان دارم
- شماره ٧٣٢: شبستان جهان را روش از صدق بيان دارم
- شماره ٧٣٣: هزاران معني پيچيده در زلف سخن دارم
- شماره ٧٣٤: من از گلبانگ رنگين روي گلهاي چمن دارم
- شماره ٧٣٥: نمي دانم چه نسبت با نسيم پيرهن دارم
- شماره ٧٣٦: شد افزون از شهادت شوق بيتابي که من دارم
- شماره ٧٣٧: چه سازد گرد کلفت با دل شادي که من دارم
- شماره ٧٣٨: به قلب عشق مي تازد دل زاري که من دارم
- شماره ٧٣٩: ز دامن نگذرد پاي زمين گيري که من دارم
- شماره ٧٤٠: نمي آيد برون از پرده آوازي که من دارم
- شماره ٧٤١: زند پهلو به گردون کوه عصياني که من دارم
- شماره ٧٤٢: دم گرمي طمع از ناله هاي آتشين دارم
- شماره ٧٤٣: اگر چه چون دعا از دست خود يک کف زمين دارم
- شماره ٧٤٤: غبار خط يارم توتيا در آستين دارم
- شماره ٧٤٥: به دست بسته دستي در سخاوت چون سبو دارم
- شماره ٧٤٦: اگر چه دورم از درگاه راه ياربي دارم
- شماره ٧٤٧: نگاه گرم را سرده به جانم تا دلي دارم
- شماره ٧٤٨: لب خشک و دل خونين و چشم پر نمي دارم
- شماره ٧٤٩: نيم بيدرد دايم پيچ و تاب ساکني دارم
- شماره ٧٥٠: نيم غمگين چو سرو از بي بريها شاديي دارم
- شماره ٧٥١: به دنيا دست از دامان عقبي برنمي دارم
- شماره ٧٥٢: از آن چون زلف ماتم ديدگان ژوليده زنجيرم
- شماره ٧٥٣: خوشا روزي که منزل در سواد اصفهان سازم
- شماره ٧٥٤: نه چون بيد از تهيدستي درين گلزار مي لرزم
- شماره ٧٥٥: به دور خط از آن چاه زنخدان بيش مي لرزم
- شماره ٧٥٦: ز جام بيخودي چون لاله مست از خاک بر خيزم
- شماره ٧٥٧: ز خال عنبرين افزون ز زلف يار مي ترسم
- شماره ٧٥٨: من از دشمن فزون از نفس کافر کيش مي ترسم
- شماره ٧٥٩: همان بيگانه ام با خلق هر چند آشنا باشم
- شماره ٧٦٠: اگر با ماه کنعان در ته يک پيرهن باشم
- شماره ٧٦١: چنان برد اختيار از دست آن سرو قباپوشم
- شماره ٧٦٢: نشد سروي درين بستانسرا يک بار همدوشم
- شماره ٧٦٣: به دامن مي دود اشکم گريبان مي درد هوشم
- شماره ٧٦٤: ز پند ناصحان بي نمک پرشور شد گوشم
- شماره ٧٦٥: دو عالم شد ز ياد آن سمن سيما فراموشم
- شماره ٧٦٦: ز جوش سينه حرف آفرين ميخانه خويشم
- شماره ٧٦٧: غبار آلود عصيان بس که شد جان هوسناکم
- شماره ٧٦٨: نيم خارج درين بستانسرا هر چند غمناکم
- شماره ٧٦٩: دل آسوده اي داري مپرس از صبر و آرامم
- شماره ٧٧٠: نه از جام دگر هر دم درين ميخانه سرگرمم
- شماره ٧٧١: نه امروز ست سوداي جنون را ريشه درجانم
- شماره ٧٧٢: اگر آرد برون آن دلستان سراز گريبانم
- شماره ٧٧٣: کجا مايل به هر دل گردد ابرويي که من دانم؟
- شماره ٧٧٤: ز رخسار که گل را در جگر خارست مي دانم
- شماره ٧٧٥: ترا از خواندن مکتوب من تنگ است مي دانم
- شماره ٧٧٦: شکوه حسن را از دورباش ناز مي دانم
- شماره ٧٧٧: خط شبرنگ را خوشتر ز زلف و خال مي دانم
- شماره ٧٧٨: سيه مست جنونم وادي و منزل نمي دانم
- شماره ٧٧٩: ز خود دور آن پريرو را نمي دانم نمي دانم
- شماره ٧٨٠: چو بيدردان به روي سبزه غلطيدن نمي دانم
- شماره ٧٨١: بيا در جلوه اي سرو روان تا جان برافشانم
- شماره ٧٨٢: ز پستي بر فلک از پاکي گوهر شود شبنم
- شماره ٧٨٣: قضا روزي که کرد از چار عنصر خشت بالينم
- شماره ٧٨٤: گر آن خورشيد رو را همسفر خويشتن بينم
- شماره ٧٨٥: فروغ مهر در پيشاني ديوار مي بينم
- شماره ٧٨٦: تمتع با کمال قرب از آن رعنا نمي بينم
- شماره ٧٨٧: ز ناکامي گل از همصحبتان يار مي چينم
- شماره ٧٨٨: ز تيغش خونبهاي دل به صد اميد مي خواهم
- شماره ٧٨٩: نه رنگ و بو درين گلشن، نه برگ و بار مي خواهم
- شماره ٧٩٠: دل پر خون از آن زلف شکار انداز مي خواهم
- شماره ٧٩١: نواي عندليبان را زهم نگسسته مي خواهم
- شماره ٧٩٢: رخي در ماتم مطلب به خون اندوده مي خواهم
- شماره ٧٩٣: زمين کان نمک گرديده است از شور سودايم
- شماره ٧٩٤: ز بي ظرفي به روي گرم جانان برنمي آيم
- شماره ٧٩٥: نشست از آسياي چرخ گرد شيب بر رويم
- شماره ٧٩٦: گهي از دل، گهي از ديده، گاه از جان ترا جويم
- شماره ٧٩٧: به اشک از اطلس افلاک داغ شام مي شويم
- شماره ٧٩٨: اشک در ديده غم ديده نگيرد آرام
- شماره ٧٩٩: در بهاران دل ديوانه نگيرد آرام
- شماره ٨٠٠: از نهانخانه عصمت به تماشا بخرام