شماره ٧٠٥: مست من باز جدايي ز سر آغاز نهاد

مست من باز جدايي ز سر آغاز نهاد
راه خلقي زد و تهمت به سر ناز نهاد
خلق ديوانه شد آن لحظه که از رعنايي
کله کژ به سر سرو سرافراز نهاد
مست شد ده دل و در راه برآمد صد جان
در خرامش چو برآورد قدم، باز نهاد
اي عفاالله ز پي کشتن ما در چشمت
حسن خاصيت شمشير سرانداز نهاد
ناله ام نيست خوش، اما ز ني سوخته پرس
عشق ذوقي که درين نغمه ناساز نهاد
هر طرف سوخته اي چند به خاک افتاده است
شمع خود سوزش پروانه چه آغاز نهاد؟
اي بسا خواجه مقامر که ز بعد مردن
سر به شاگردي آن چشم دغاباز نهاد
بو که خسرو سخني بشنود از تو هر شب
زير ديوار تو صد گوش به آواز نهاد