شماره ٦٠٨: ما را چه جان باشد که تو بر ما فشاني ناز خود
ما را چه جان باشد که تو بر ما فشاني ناز خود
بر شير مردان تيز کن چشم شکار انداز خود
صد جانست نرخ ناز تو از بهر جان سوخته
بر چون مني ضايع مکن بشناس قدر ناز خود
جان باختم در کوي تو رنجه شدي، چه کم شود؟
گر طاقت آري بازييي از عاشق جانباز خود
هر گاه گاهي از دلم خواهم برآرم ناله اي
گه خود به حيرت گم شوم، گه گم کنم آواز خود
بسته نمي گردد شبي چشمم به جز خون جگر
بسته چنين بينم مگر شبها دو چشم باز خود
در دست اندر جان من، کس چون مني باور کند؟
چون کس ندارد درد من، پيش که گويم راز خود؟
خود کشت خسرو خويش را کافتد ترا بر وي نظر
بيهوده تهمت مي نهي بر غمزه غماز خود