شماره ٤٩٤: باد آمد و بويي زنگارم نرسانيد
باد آمد و بويي زنگارم نرسانيد
پنهان سخني از لب يارم نرسانيد
فرياد من خسته رسانيد به کويش
فرياد که در گوش نگارم نرسانيد
افسوس که بگذشت همه عمر به افسوس
بخت آرزوي دل به کنارم نرسانيد
ايام جواني به سر زلف بتان شد
اقبال به سر رشته کارم نرسانيد
چون بلبل دي با نفس سرد بمردم
ايام به گلهاي بهارم نرسانيد
چه سود ازين لاف عياري که سياست
سر بر شرف کنگر دارم نرسانيد
گفتم که خوردم تيري و ايمن شوم، آن نيز
آن کافر ديوانه سوارم نرسانيد
مشتاق ملک خاک شدم بر در دهليز
دولت به سراپرده يارم نرسانيد
صد شربت خون داد به خسرو ز غم عشق
يک جرعه مي وقت خمارم نرسانيد