شماره ٤٣٥: ترا از وجه دل بردن وراي حسن آن باشد
ترا از وجه دل بردن وراي حسن آن باشد
که ديگر خوبرويان را ندانم آن چنان باشد
لبانت آن چنان بوسم که جانم بر لبان آيد
کنارت آن زمان گيرم که عمرم در ميان باشد
تو خود کي بر سرم آيي و اين دولت دهد دستم
نثار خاک پايت را کمينه تحفه جان باشد
بيفشان جرعه اي، ساقي، که آيي بر سرم روزي
که خشت قالبم خاک سر کوي مغان باشد
خيال قد و رويش را درون ديده جا کردم
که جاي سرو و گل آن به که در آب روان باشد
ز حال زار بيماران و زلف شام شبگيرش
کسي داند که چون خسرو ضعيف و ناتوان باشد