شماره ٣١٥: از عشق اگر دلت چو کبابي به تابه ايست
از عشق اگر دلت چو کبابي به تابه ايست
دل باشد ار ز نرخ کبابت کبابه ايست
هر دل که در تني به هوايي مقيد است
دل نيست آن که شاهدي اندر نقابه ايست
ناخوش تر است بوي تو هر چند کز غرور
بر گلخنت ز مشک و ز عنبر گلابه ايست
اي آنکه آب خوش خوري از تشنگي فسق
باقي ز آبخورد تو بانگ شرابه ايست
وه وه که تا بلند کني ز اطلس فلک
در پاي آن بلند قدم پاي تابه ايست
رهبر ز شوق گير که جايي رسي، از آنک
دنياست غول رهزن و عالم خرابه ايست
در زنده عيب زنده دلان نيست خود به نقص
در آب خضر، اگر چه گلش آفتابه ايست
از شيشه سپهر طلب مي که در صفت
بر وي فرشته هم چو مگس بر قرابه ايست
خسرو کجات صورت معني دهد جمال
ز آيينه دلي که سيه همچو تابه ايست