شماره ٢٣٧: يا رب، اندر دل خاک آن گل خندان چونست

يا رب، اندر دل خاک آن گل خندان چونست
ماه تابان من اندر شب هجران چونست
من چو يعقوب ز گريه شده ام ديده سفيد
آخر آن يوسف گمگشته به زندان چونست
من درين خاک به زندان غم از دوري او
او ز من دور به صحرا و بيابان چونست
گوهري بود کزين ديده بغلطيد به خاک
ديده خود خاک شد، آن گوهر غلطان چونست
بر تن نازک او برگ گلي بودي، حيف
هست انبار گل اکنون، به ته آن چونست
همه جان بود ز بس لطف چو جان بي تن
اين زمان در ته گل با تن پنهان چونست
سبزه چون خضر ز پيراهن خاکش برخاست
در هواي عدم آن چشمه حيوان چونست
مردمان باز مپرسيد ز خسرو که کنون
در غم دوست ترا ديده گريان چونست