شماره ١٢٧: بي شاهد رعنا به تماشا نتوان رفت

بي شاهد رعنا به تماشا نتوان رفت
بي سرو خرامنده به صحرا نتوان رفت
دي رفت سوي باغ و ندانست غم ما
اين نيز نداشت که بي ما نتوان رفت
صحرا و چمن پهلوي من هست بسي، ليک
همره شو اي دوست که تنها نتوان رفت
کرديم رها جان و دل از بهر رخت، زانک
با غمزدگان سوي تماشا نتوان رفت
ماييم و سر کوي تو کز پيش نخواني
اينجا بتوان مرد و ازينجا نتوان رفت
گفتم که ز کويت بروم تا ببرم جان
گفتن بتوان جان من، اما نتوان رفت
اي قافله، در باديه ام پاي فرو ماند
بگذر که در کعبه به اين پا نتوان رفت
مپسند که در پيش لبت مرده بمانم
تا زيسته از پيش مسيحا نتوان رفت
خسرو، پس ازين مذهب خورشيد پرستي
مؤمن شده در قبله ترسا نتوان رفت