ديوان امير خسرو - غزليات - بخش اول - شماره ٤٤: باز آرزوي آن بت چين مي کند مرا

باز آرزوي آن بت چين مي کند مرا

معلوم شد که فتنه کمين مي کند مرا

مي خواندم گداي خود و گويي آن زمان

ملک دو کون زير نگين مي کند مرا

از من مپرس کز چه دل دوست شد به باد

در وي ببين که بي دل و دين مي کند مرا

نه من به اختيار چنين مست و بيخودم

چيزيست در دلم که چنين مي کند مرا

آه از تو مي کنند همه عاشقان و من

از دست دل که سوخته اين مي کند مرا

صد منت خيال تو بر خسرو است، از آنک

گه گه به خواب با تو قرين مي کند مرا