شماره ٢٣٧: من نه آنم که دل خويش مشوش دارم
من نه آنم که دل خويش مشوش دارم
هر کجا ناخوشييي هست باو خوش دارم
گر سگان سر آن کوي کبابي طلبند
پاره سازم دل پر خون و بر آتش دارم
چه بلاها که دل زارم از آن مه نکشيد؟
الله، الله! چه دل زار بلا کش دارم!
تا ترا صفحه دل ساده شد از نقش وفا
ورق چهره بخوناب منقش دارم
از من امروز، هلالي، مطلب خاطر جمع
که دل آشفته آن زلف مشوش دارم