شماره ٩٥: بيا، بيا، که دل و جان من فداي تو باد
بيا، بيا، که دل و جان من فداي تو باد
سري که بر تن من هست خاک پاي تو باد
دلم بمهر تو صد پاره باد و هر پاره
هزار ذره و هر ذره در هواي تو باد
ز خانه تا بدر آيي و پا نهي بسرم
سرم فتاده بخاک در سراي تو باد
ترا ببسمل من گر رضاست، بسم الله
بيا، بيا، که قضا تابع رضاي تو باد
مقصرم ز دعا در جواب دشنامت
ملايک همه افلاک در دعاي تو باد
مباد آنکه رمد هرگز از بلاي تو دل
درين جهان و در آن نيز مبتلاي تو باد
بدرد خوي گرفتم، دوا نميخواهم
هميشه در دل من درد بي دواي تو باد
چه لطف بود، رقيبا، که رفتي از کويش؟
بدين ثواب که کردي بهشت جاي تو باد
اگر هلالي بيچاره در هواي تو مرد
براي مردن او غم مخور، بقاي تو باد