شماره ٦١: گوهرفشان کن آن لب کز شوق جان فشانم
گوهرفشان کن آن لب کز شوق جان فشانم
جان پيش آن دو لعل گوهرفشان فشانم
گر بي توام به دامن نقد دو کون ريزند
دامان بي نيازي بر اين و آن فشانم
خالي نگرددم دل کز بيم او ز ديده
اشکي اگر فشانم بايد نهان فشانم
آيا بود که روزي فارغ ز محنت دام
گرد غريبي از بال در آشيان فشانم
سرو روان من کو هاتف که بر سر من
چون پا نهد به پايش نقد روان فشانم