استر بي علف

اي خداوند که چون مرکب آهو تک تو

ناورد کره گر آهو همه مرکب زايد

مرکبي دارم و از حسرت يک مشت علف

بر علفزار فلک بيند و دندان خايد

نسبتي هست چو با اسب تو او را در اصل

گر ز پس مانده خويشش بنوازد شايد