شماره ٤٢: اي که به لطف و دلبري از دو جهان زياده اي
اي که به لطف و دلبري از دو جهان زياده اي
اي که چو آفتاب و مه دست کرم گشاده اي
صبح که آفتاب خود سر نزده ست از زمين
جام جهان نماي را بر کف جان نهاده اي
مهدي و مهتدي تويي رحمت ايزدي تويي
روي زمين گرفته اي داد زمانه داده اي
مايه صد ملامتي شورش صد قيامتي
چشمه مشک ديده اي جوشش خنب باده اي
سر نبرد هر آنک او سر کشد از هواي تو
ز آنک به گردن همه بسته تر از قلاده اي
خيز دلا و خلق را سوي صبوح بانگ زن
گر چه ز دوش بيخودي بي سر و پا فتاده اي
هر سحري خيال تو دارد ميل سردهي
دشمن عقل و دانشي فتنه مرد ساده اي
همچو بهار ساقيي همچو بهشت باقيي
همچو کباب قوتي همچو شراب شاده اي
خيز دلا کشان کشان رو سوي بزم بي نشان
عشق سواره ات کند گر چه چنين پياده اي
ذره به ذره اي جهان جانب تو نظرکنان
گوهر آب و آتشي مونس نر و ماده اي
اين تن همچو غرقه را تا نکني ز سر برون
بند ردا و خرقه اي مرد سر سجاده اي
باده خامشانه خور تا برهي ز گفت و گو
يا حيوان ناطقي جمله ز نطق زاده اي
لطف نماي ساقيا دست بگير مست را
جانب بزم خويش کش شاه طريق جاده اي