شماره ٥٧: بلبل نگر که جانب گلزار مي رود
بلبل نگر که جانب گلزار مي رود
گلگونه بين که بر رخ گلنار مي رود
ميوه تمام گشته و بيرون شده ز خويش
منصوروار خوش به سر دار مي رود
اشکوفه برگ ساخته نهر نثار شاه
کاندر بهار شاه به ايثار مي رود
آن لاله اي چو راهب دل سوخته بدرد
در خون ديده غرق به کهسار مي رود
نه ماه خار کرد فغان در وفاي گل
گل آن وفا چو ديد سوي خار مي رود
ماندست چشم نرگس حيران به گرد باغ
کاين جا حديث ديده و ديدار مي رود
آب حيات گشته روان در بن درخت
چون آتشي که در دل احرار مي رود
هر گلرخي که بود ز سرما اسير خاک
بر عشق گرمدار به بازار مي رود
اندر بهار وحي خدا درس عام گفت
بنوشت باغ و مرغ به تکرار مي رود
اين طالبان علم که تحصيل کرده اند
هر يک گرفته خلعت و ادرار مي رود
گويي بهار گفت که الله مشتريست
گل جندره زده به خريدار مي رود
گل از درون دل دم رحمان فزون شنيد
زودتر ز جمله بي دل و دستار مي رود
دل در بهار بيند هر شاخ جفت يار
ياد آورد ز وصل و سوي يار مي رود
اي دل تو مفلسي و خريدار گوهري
آن جا حديث زر به خروار مي رود
ني ني حديث زر به خروار کي کنند
کان جا حديث جان به انبار مي رود
اين نفس مطمئنه خموشي غذاي اوست
وين نفس ناطقه سوي گفتار مي رود