ديوان اشعار منصور حلاج - غزل ها - شماره ١٧٩: تا خاک صفت معتکف آن سر کويم

تا خاک صفت معتکف آن سر کويم

بي دردم اگر روضه فردوس بجويم

چون آن صنم موي ميان رفت ز چشمم

از ناله چو نائي شده وز مويه چو مويم

گر شهره شهري شدم از شوق عجب نيست

چون رفت ز شهر آنکه من آشفته اويم

عيسي دم من چون سر بيمار ندارد

پيش که روم درد دل خود بکه گويم

کردم قدم از سر که روم راه هوايش

کين راه نشايد که بدين پاي بپويم

تا روي نهم بر کف پايت دهدم دست

کز خاک سر کوي تو چون سبزه برويم

حيف است که اغيار برد ميوه وصلت

وز باغ رخت من گل سيراب نبويم

گفتي که حسين از در ما چون نرود هيچ

من چون روم اي جان که گداي سر کويم