شماره ١٧٦: بيا بيا که من اندر جهان ترا دارم
بيا بيا که من اندر جهان ترا دارم
جفا مکن که بجان بنده وفا دارم
اگر ز کوي تو گردي بمن رساند باد
بخاک پاي تو کان را چه توتيا دارم
مرا به تيغ جفا گر کشند ممکن نيست
که دست مهر ز فتراک دوست وادارم
بجور روي نه پيچم ز آستانه يار
که سالهاست که سر بر در رضا دارم
طبيب درد سرم گو مده براي علاج
که من ز درد غم عشق او دوا دارم
گداي درگه ارباب فقر تا شده ام
هزار گونه فراغت ز پادشا دارم
ز گرد کبر و ريا دامن دل افشاندم
که روي در حرم خاص کبريا دارم
مس وجود بکوشش کنم زر خالص
چو از حيات گرانمايه کيميا دارم
حسين از کرم ايزدي مشو نوميد
که من ز مرحمت او اميدها دارم