شماره ٣٧٥: تو به زور حسن ايمن مشو از سپاه آهم
تو به زور حسن ايمن مشو از سپاه آهم
که من ضعيف پيکر ملک قوي سپاهم
شه چار رکن عشقم که به چار سوي غيرت
ز سيه گليم محنت زده اند بارگاهم
نه هواي سربلندي نه خيال ارجمندي
نه سراسري و خرگه نه غم سرو کلاهم
ز هجوم وحشيانم شده متفق سپاهي
که ز خسروي چو مجنون به ستيزه باج خواهم
ز جنون فزود هردم چو بلاي ناگهاني
در و دشت در حصارم دد و دام در پناهم
زده سر ز باغ رويت چه گياه خوش نسيمي
که گل جنون شکفته ز نسيم آن گياهم
ز تو محتشم چه پنهان که دگر به قصد ايمان
ز بتان نامسلمان صنمي زده است راهم