شماره ٢: فرمود مرا سجده خويش آن بت رعنا
فرمود مرا سجده خويش آن بت رعنا
در سجده فتادم که سمعنا واطعنا
ما دخل به خود در مي ديدار نگرديم
ما حل له شارعنا فيه شرعنا
بوديم ز ذرات به خورشيد رخش ني
الفرع رئينا والي الاصل رجعنا
روزي که دل از عين تعلق به تو بستيم
من غيرک ياقرة عيني و قطعنا
در زاريم از ضعف عمل پيش تو صد ره
ضعف الفرغ الاکبر و يارب فزعنا
در دار شفايت مرضي دفع نکرديم
لکن کسل الروح من الروح دفعنا
گر محتشم از غم علم عين نگون کرد
انا علم البهجة بالهم رفعنا