شماره ١٤
اي بلبل خوشنوا فغان کن
عيد است نواي عاشقان کن
چون سبزه ز خاک سر برآورد
ترک دل و برگ بوستان کن
بالشت ز سنبل و سمن ساز
وز برگ بنفشه سايبان کن
چون لاله ز سر کله بينداز
سرخوش شو و دست در ميان کن
بردار سفينه غزل را
وز هر ورقي گلي نشان کن
صد گوهر معني ار تواني
در گوش حريف نکته دان کن
وان دم که رسي به شعر عطار
در مجلس عاشقان روان کن
ما صوفي صفه صفاييم
بي خود ز خوديم و از خداييم