شماره ٧٠٠: شور عشق از دل ديوانه نيايد بيرون
شور عشق از دل ديوانه نيايد بيرون
سيل ازين گوشه ويرانه نيايد بيرون
دردنوشان خرابات مغان ستارند
که سخن از لب پيمانه نيايد بيرون
خاکساران و سرانجام شکايت، هيهات
اين زميني است کز او دانه نيايد بيرون
آنقدر خون ز لب لعل تو در دل دارم
که به صد گريه مستانه نيايد بيرون
چشم حق بين ز صنم جلوه حق مي بيند
عارف از گوشه بتخانه نيايد بيرون
دل آزرده به پيغام تسلي نشود
از جگر تير به افسانه نيايد بيرون
هر که داند که خبرها همه در بي خبري است
هرگز از گوشه ميخانه نيايد بيرون
عالم از حسن خداداد نگارستاني است
زين چمن سبزه بيگانه نيايد بيرون
برنگردد ز غريبي به وطن کامروا
از وطن هر که غريبانه نيايد بيرون
گر چه از جذبه حق پاي برآيد از گل
ليک بي همت مردانه نيايد بيرون
زنگ بيرون ندهند از دل خود، سوختگان
سبزه از تربت پروانه نيايد بيرون
هر که مکروه نخواهد که ببيند صائب
به ازان نيست که از خانه نيايد بيرون