شماره ٢٠٤: تا چند خون زرشک تماشاييان خورم؟
تا چند خون زرشک تماشاييان خورم؟
دل جاي دانه چند درين گلستان خورم؟
تا هست خون چرا مي چون ارغوان خورم؟
تا دل بجا بود چه غم آب و نان خورم؟
صد دل حريف يک غم فيروز جنگ نيست
من چون به نيم دل غم صددودمان خورم؟
آخر مروت است که زاغان درين ديار
شکر خورند و من چو هما استخوان خورم؟
در جبهه عزيمت من نور صدق نيست
چون تير کج مگر به غلط برنشان خورم
هر قطره را کنم چو صدف گوهر خوشاب
من آن نيم که آب کسي رايگان خورم
خون دل است از دهن جام من زياد
من کيستم که باده چون ارغوان خورم و
آيينه عقيدت من صيقلي شود
هر چند خاکمال درين آستان خورم
درمان من ز برگ سبکبار گشتن است
زان پيشتر که سيلي باد خزان خورم
از سادگي به دست نوازش کنم حساب
از هر که روي دست من ناتوان خورم
درمانده ام به دست غم بي شمار خويش
آن فرصتم کجاست غم ديگران خورم؟
تا سير مي توان شدن از جان خويشتن
صائب چه لازم است غم آب و نان خورم؟