شماره ١٧٥: ز بوستان تو عشق بلند مي گويم
ز بوستان تو عشق بلند مي گويم
چو شبنم از گل روي تو دست مي شويم
نمي توان دل مردم ربود و پس خم زد
سواد زلف ترا مو بموي مي جويم
ز بس که تشنه بوي وفاي نايابم
به دستم ار گل کاغذ دهند مي بويم
حريف رشک نسيم دراز دست نيم
حناي بيعت گل را ز دست مي شويم
وفا و مردمي از روزگار دارم چشم
ببين ز ساده دليها چه از که مي جويم
ميان اينهمه نازک طبيعتان صائب
منم که شعر ظفرخان پسند مي گويم