شماره ١٥٩: به هر که باده دهد يار، من خراب شوم
به هر که باده دهد يار، من خراب شوم
نگاه گرم به هر کس کند کباب شوم
ز من کناره کند موج اگر حباب شوم
فريب من نخورد تشنه گر سراب شوم
چو موج، صيقل دريا چو مي توانم شد
گره چرا به دل بحر چون حباب شوم؟
درين زمانه که بوي گل است موي دماغ
چه لازم است خورم خون و مشک ناب شوم؟
به وصل گوهر ناسفته راه نتوان يافت
چرا چو رشته عبث خرج پيچ و تاب شوم؟
ز رنگ و بوي جهان مشکل است دل کندن
مگر چو شبنم گل محو آفتاب شوم
چنين که زلف تو شد نرم شانه از خط سبز
اميد هست که من نيز کامياب شوم
به گرد من نتواند رسيد آبادي
اگر ز سيل حوادث چنين خراب شوم
به من دل کسي از دوستان نمي سوزد
به آتش جگر خود مگر کباب شود
چو مي توان به رياضت ملک شدن صائب
چرا چو بيخبران خرج خورد و خواب شوم؟