شماره ٣٨١: جان جز پيش خود چمانه منه
جان جز پيش خود چمانه منه
طبع جز بر مي مغانه منه
باده را تا به باغ شايد برد
آنچنان در شرابخانه منه
گر چه همرنگ نار دانه بود
نام او آب نار دانه منه
در هر آن خانه اي که مي نبود
پاي اندر چنان ستانه منه
تا بود باغ آسمان گردان
چشم بر روي آسمانه منه
روي جز بر جناح چنگ ممال
دست جو بر بر چغانه منه
گر نخواهي که در تو پيچد غم
رنج بر طبع شادمانه منه
بد و نيک زمانه گردانست
بر بد و نيک او بهانه منه
بخردان بر زمانه دل ننهند
پس تو دل نيز بر زمانه منه