شماره ٣٨٨: منم اين بي تو که پرواي تماشا دارم
منم اين بي تو که پرواي تماشا دارم
کافرم گر دل باغ و سر صحرا دارم
بر گلستان گذرم بي تو و شرمم نايد
در رياحين نگرم بي تو و يارا دارم
که نه بر ناله مرغان چمن شيفته ام
که نه سوداي رخ لاله حمرا دارم
بر گل روي تو چون بلبل مستم واله
به رخ لاله و نسرين چه تمنا دارم
گر چه لايق نبود دست من و دامن تو
هر کجا پاي نهي فرق سر آن جا دارم
گر به مسجد روم ابروي تو محراب منست
ور به آتشکده زلف تو چليپا دارم
دلم از پختن سوداي وصال تو بسوخت
تو من خام طمع بين که چه سودا دارم
عقل مسکين به چه انديشه فرادست کنم
دل شيدا به چه تدبير شکيبا دارم
سر من دار که چشم از همگان دردوزم
دست من گير که دست از دو جهان وادارم
با توام يک نفس از هشت بهشت اوليتر
من که امروز چنينم غم فردا دارم
سعدي خويشتنم خوان که به معني ز توام
که به صورت نسب از آدم و حوا دارم