شماره ١٤٣: دلم آخر به وصالش برسد
دلم آخر به وصالش برسد
جان به پيوند جمالش برسد
زار از آن گريم تا گوهر اشک
به نثار لب و خالش برسد
نه به نو شيفته گردم چو به من
مه به مه پيک خيالش برسد
دل ديوانه بشيبد هر ماه
چون نظر سوي هلالش برسد
صبر شد روزه هجران بگرفت
تا مگر عيد وصالش برسد
گرچه فتراک وصال است بلند
دستم آخر به دوالش برسد
پر و بالي بزند مرغ اميد
گر ز دولت پر و بالش برسد
روز اميد به پيشين برسيد
ترسم آوخ که زوالش برسد
يادخاقاني اگر کم نکند
بر فلک سحر حلالش برسد