شماره ٢٤: معشوقه به رنگ روزگارست
معشوقه به رنگ روزگارست
با گردش روزگار يارست
برگشت چو روزگار و آن نيز
نوعي ز جفاي روزگارست
بس بوالعجب و بهانه جويست
بس کينه کش و ستيزه کارست
اين محتشميست با بزرگي
گر محتشم و بزرگوارست
بوسي ندهد مگر به جاني
آري همه خمر با خمارست
در باغ زمانه هيچ گل نيست
وان نيز که هست جفت خارست
اي دل منه از ميان برون پاي
هر چند که يار بر کنارست
اميد مبر کز آنچه مردم
نوميدترست اميدوارست
هر چند شمار کار فردا
کاريست که آن نه در شمارست
بتوان دانست هر شب از عمر
آبستن صد هزار کارست