ديوان صائب

در لب پيمانه پر مي نمي گنجد صدا
در دل پر خون عاشق چون فغان پيچيده است؟

اين جواب آن غزل صائب که اهلي گفته است
عاشق اندر پوست کي گنجد چو بيند روي دوست؟

به بيرنگي قناعت کن اگر با عشق يکرنگي
که هر جا عشق آمد رنگ در سيما نمي گنجد

مرا کرد از وطن آواره آخر جوهر ذاتي
که گوهر چون يتيم افتاد در دريا نمي گنجد

دليلي بر شکوه عشق ازين افزون نمي باشد
که مجنون با کمال ضعف در صحرا نمي گنجد

شکوه خامشي در ظرف گفت وگو نمي گنجد
سخن هر چند سنجيده است هيبت را زيان دارد

در حقيقت مو نمي گنجد ميان حسن و عشق
گر چه در ظاهر بود ناز و عتابي در ميان

لطافت بيش ازين در پرده هستي نمي گنجد
که چون نور نظر در پرده اي پنهان و پيدايي

ديوان عطار

ميان ما و تو امشب کسي نمي گنجد
که خلوتي است مرا با تو در نهان امشب

ديوان عراقي

در چشم پر آب من جز دوست نمي آيد
در جان خراب من جز يار نمي گنجد

اين قطره خون تا يافت از لعل لبش رنگي
از شادي آن در پوست چون نار نمي گنجد

جانم در دل مي زد، گفتا که: برو اين دم
با يار درين جلوه ديار نمي گنجد

اين قطره خون تا يافت از خاک درش بويي
از شادي آن در پوست چون نار نمي گنجد

تحفه بر دل بردم جان و تن و دين و هوش
دل گفت: برو، کانجا هر چار نمي گنجد

بتي کز حسن در عالم نمي گنجد عجب دارم
که دايم در دل تنگم چگونه خان و مان سازد؟

ديوان قاآني

وين به عنوان مثل بد ورنه کي گنجد به لفظ
ذوق صهبا طعم شکر رنگ گل بوي گلاب

لکنتش گر در سخن بيني مشو غمگين از آنک
در دهان نوشش از تنگي نمي گنجد سخن

ديوان محتشم کاشاني

طبيبا چون شکاف سينه پر گشت از خدنگ او
مکش زحمت که در زخمي چنين مرهم نمي گنجد

سپرد امشب ز اسرار خود آن شاه پريرويان
به من حرفي که در ظرف بني آدم نمي گنجد

مکن بر محتشم عرض متاعي جز جمال خود
که در چشم گدايان تو ملک جم نمي گنجد

عظم تو گنجد در آن ليک چه در قطره بحر
گر به مکان ضم شود مملکت لامکان

در آن عالم که مي گنجد شکوه کبرياي تو
زمين و آسمان ديگر است و وسعت ديگر

تو را نام از بزرگي در عبارت چون نمي گنجد
به توشيحش کنم در يک غزل درج از سخنداني

ديوان مسعود سعد سلمان

از بس تنگي که دارد اين چشم و دهان
نه گريه در اين گنجد نه خنده در آن

ديوان فيض کاشاني

ز دود ناله چگويم کز آسمان بگذشت
ز خون ديده که در نهر و جو نمي گنجد