مثنوي معنوي

آن مهابت قسمت بيگانگان
وين تجمش دوستان را رايگان

خلعت هستي بدادي رايگان
من هميشه معتمد بودم بر آن

ديوان شمس

لابه کني، باده دهي رايگان
ساقي دريا صفت مشفقي

لابه کني، باده دهي رايگان
ساقي دريا صفت مشفقي

شيره و شيرين بدهم رايگان
ليک چو انگور نيفشارمش

درويش که اسرار جهان ميبخشد
هردم ملکي به رايگان ميبخشد

خسرو و شيرين نظامي

بيامرزش روان آمرزي آخر
خداي رايگان آمرزي آخر

ليلي و مجنون نظامي

اين شيفته راي ناجوانمرد
بي عاقبت است و رايگان گرد

وان ياوگيان رايگان گرد
پيرامن او گرفته ناورد

شرف نامه نظامي

بپيچم سر از رايگان خوارگان
مگر بيزبانان و بيچارگان

وگر ني بهاري بدين خرمي
چرا رايگان اوفتد بر زمي

مخزن الاسرار نظامي

نام کرم ساخته مشتي زيان
اسم وفا بندگي رايگان

ديوان ابوسعيد ابوالخير

آسان آسان ز خود امان نتوان يافت
وين شربت شوق رايگان نتوان يافت

دلبر دل خسته رايگان مي خواهد
بفرستم گر دلش چنان مي خواهد

ديوان امير خسرو

به نقد خوشدلي مفروش ده روز حيات خود
که خواهد رايگان رفتن متاع کامرانيها

داغ غلامي از من هست ار دريغ باري
از بيع کن مشرف مملوک رايگان را

به يک جان خواستم يک جام شادي
ز دور چرخ، گفتا، رايگان نيست

خسروا، بستان متاعي در دکان روزگار
کاين بهار عمر ناگه رايگان خواهد گذشت

يوسف عهدي، اگر خسرو بود قيمت گرت
ور دهم ملک دو عالم رايگان بستانمت

بوسه به قيمت دهد، جان ببرد رايگان
قيمت بوسيش هست، منت جانيش نيست

نرخ کردي به بوسه اي جاني
بنده بخريد و رايگان دانست

به رسم بندگي بپذير، خسرو را، چه کم گردد؟
به سلک بندگانت گر غلامي رايگان آيد

ياري دل ما به رايگان برد
تا دل طلبيم باز جان برد

مانديم ازان حريف دل دزد
زد قلعه و مهره رايگان برد

گر روي تافتي سخني گوي در چمن
گل را دهند قيمت وبو رايگان بود