ديوان ناصر خسرو

يک رش هنوز بر نشدستي نه يک به دست
پنجاه سال شد که در اين سبز پشکمي

ديوان وحشي بافقي

جايي هنوز نيست به ذوق ديار عشق
هر چند ظلم هست و ستم هست و داد نيست

ميي در کاسه دارم مايه سد گونه بد مستي
هنوز او مستي خون جگر خوردن نمي داند

ز سوي مصر به کنعان عجب رهيست که باشد
هنوز قافله در مصر و قاصد و خبر آيد

ز سوي مصر به کنعان عجب رهيست که باشد
هنوز قافله درمصر و نامه و خبر آيد

خنده ات بر خود نيامد پاره اي بر خود بخند
از لب او چشم در راه شکرخندي هنوز

تا به کي اين تيشه خواهي زد به پاي خود بس است
اين کهن نخل تمنا را نيفکندي هنوز

ساده دل وحشي که مي داند ترا احوال چيست
وين گمان دارد که گويا قابل پندي هنوز

ناز بر من کن که نازت مي کشم تا زنده ام
نيم جاني هست و مي آيد نياز ازمن هنوز

آنچنان جانبازيي کردم به راه او که خلق
سالها بگذشت و مي گويند باز از من هنوز

سوختم سد بار پيش او سراپا همچو شمع
پرسد اکنون باعث سوز و گداز از من هنوز

همچو وحشي گه به تيغم مي نوازد گه به تير
مرحمت نگرفته باز آن دلنواز از من هنوز

اول عشق و مرا سد نقش حيرت در ضمير
اين خود آغاز است تا خود چيست انجامم هنوز

من به سد لطف از تو ناخرسند و محروم اين زمان
از لبت آورده سد پيغام دشنامم هنوز

صبح و شام از پي دوانم روز تا شب منتظر
همرهي با او ميسر نيست يک گامم هنوز

من سراپا گوش کاينک مي گشايد لب به عذر
او خود اکنون رنجه مي دارد به پيغامم هنوز

وحشي اين پيمانه نستاني که زهر است اين نه مي
باورت گر نيست دردي هست در جامم هنوز

سوخت دل از داغ و داغم بار جانسوز آنچنان
جان بر آمد از غم و غم همدم جاني هنوز

اي که گويي پيش او اظهار درد خويش کن
خوب مي گويي ولي او را نمي داني هنوز

مهر خزانه يافت دل و جان و هر چه بود
جويد هنوز ازين ده ويران خراج خويش

بجز من هر کرا ديدي ز بيماران غم گشتي
هنوز از کف منه خنجر که بيمار دگر مانده

از زمين نارفته پايش بر سر کرسي هنوز
سر بود از شوق رقصان بر فراز چوب دار

تو هنوز اندر کنار شهر و اينها در ميان
آه اگر از شهر يک منزل روي اي شهريار

واي بر اختر که مردي را که خنجر بر شکافت
زهره چرخ آب مي گردد هنوز از خنجرش

ديوان هلالي جغتايي

شدم ز حسرت او در نقاب خاک و هنوز
بخاک من چو رسد روي در نقاب کند