ديوان انوري

ابر اگر از فتحباب دستت آبستن شود
قطره باران کند از هر حشيشي عرعري

تا جه ابريست کمانشان که چو باران بارد
آسمان بر سر خورشيد کشد باراني

بحر در موج شبانروزي دلش را زير دست
ابر در باران نوروزي کفش را نايبست

مجد دين اي جهان جود و کرم
دست جود تو ابر و باران باد

با جهاني کفت آن کرد که با خاک و نبات
باد نوروزي و باران شبانروزي کرد

در دو دم بنشانده از باران تير
هر کجا گرد خلافي خاسته

با گل گفتم شکوفه در خاک بخفت
گل ديده پر آب کرد از باران گفت

هم رعد به کوس قهرمانت ماند
هم ژاله به باران کمانت ماند

ديوان باباطاهر

مو از قالوا بلي تشويش ديرم
گنه از برگ و باران بيش ديرم

پس از نيمه شوان که ته نيايي
زديده اشک چون باران ببارم

ديوان بيدل دهلوي

مانند نقش پا بگل عجز خفته ايم
بر ما هزار آبله باران شکست و ريخت

از هواي سايه دست کرم دربار او
ابرها در جلوه آوردند و باران ريختند

در دماغ پروانه بال ميزند اشکم
قطرهاي اين باران پر طپنده ميريزد

آبرو چندان درين ايام شد داغ تري
کز خجالت ابرها باران بجيحون ريختند

فضولي آئينه دستگاه کمظرفيست
بروي بحر کند قطره وقت باران رقص

منعمان روزي دو بايد دست احسان واکنند
خاک برابري که کرد امساک باران ريختن

ديوان پروين اعتصامي

پروين، چه حصاد و چه کشتکاري
آنجا که نه باران نه آفتابست

آشيانها به نمي ريخته اين باران
خانمانها به دمي سوخته اين اخگر

ز آب چشمه و باران نمي شود خاموش
که آتشي که در اينجاست آتش جگريست

ز اندوه دير گشتن اندود بام خويش
هر گه که ابر ديدم و باران، دلم طپيد

روان آيد به جسم، اين مردگانرا
ز باران و ز باد نو بهاري

در زمستانم، تف دل آتش است
برف و باران خوابگاه و پوشش است

هزار قطره باران چکيد بر رويش
جفا کشيد بس، از رعد و برق نيساني

ز باران تنها، چمن گل نيارد
ببايد نسيم خوش و آفتابي

از غم باران و گل و برف و سيل
قامت دهقان، بجواني دوتاست