ديوان امير خسرو

گريه کنم تا مگر ز ابرو اشارت کني
ليک ز باران من غم نخورد طاق تو

بگريم هر سحر بر ياد رويت
که باران خوش بود اندر سحرگه

چه سود از گريه خسرو در اين غم؟
چو کشتش را ز باران نيست روزي

سيلي ز هيچ باران در کوي او نيامد
گر آب ديده ما با خود نبرد جويي

ز ابر نيسان خود و آوازه باران خود
غلغلي افگن به دريا گوش ماهي باز کن

ديوان اوحدي مراغي

گر چه آهم برده بود از چهره رنگ
اشک چشمم کمتر از باران نبود

دلها بربودند و برفتند سواران
ما پاي به گل در شده زين اشک چو باران

انديشه باران نکند غرقه دريا
اي ديده خونريز، مينديش و بباران

چمن پر گهر شد ز باران ژاله
زمين پر کواکب ز ياقوت لاله

بالله که برنگيرم سر ز آستانه تو
گر خنجرم چو باران بر فرق سر بريزي

جام جم اوحدي مراغي

ز ايزد و ما درود چون باران
به روان تو باد و بر ياران

بارها را نگاهداشت به برگ
ز ابر و باران و برف و باد تگرگ

چون نه اي واقف از دعاي بشر
ميبري در دعاي باران خر

ديوان انوري

وآنجا که محيط کف او ابر برانگيخت
بر ابر کشد حاصل باران بنان را

تو آن کسي که ز باران فتح باب کفت
مزاج سنگ شود مستعد نشو و نما

سحاب دست ترا جود کمترين باران
محيط طبع ترا علم کمترين گهرست

برداشت رسم موکب باران و کوس رعد
وين مختصر نمونه کنون اشک و شيونست

فضله اي کز خاک ديوارش به باران حل شود
در خواص منفعت چون فضله زنبور باد

ابر باران فتح و سيل ظفر
از کمان تو و کمين تو باد

جائي که از حقيقت باران سخن رود
تقليديان مختصر از روي اختصار

کوس همچون رعد و شمشير چو برق
تير چون باران و گرد چون غمام

تا گردباد را نبود آن مکان که او
گويد که من به منصب باران بهمنم

قضا به قوت باران فتح باب کفش
به خاصيت بدماند ز شوره مهر گياه

وز بخار خون خصمانت هواي معرکه
بي مزاج انجم استعداد باران يافته

در دو دم بنشانده از باران تير
هرکجا گرد خلافي خاسته