ديوان شمس

اين دانه هاي نازنين محبوس مانده در زمين
در گوش يک باران خوش موقوف يک باد صبا

ماييم چو کشت اي جان بررسته در اين ميدان
لب خشک و به جان جويان باران سحابي را

از پي شمس حق و دين ديده گريان ما
از پي آن آفتابست اشک چون باران ما

از عشق تاجداران در چرخ او چو باران
آن جا قبا چه باشد اي خوش کمر به رقص آ

من از کجا غم و شادي اين جهان ز کجا
من از کجا غم باران و ناودان ز کجا

دل مثال ابر آمد سينه ها چون بام ها
وين زبان چون ناودان باران از اين جا نازلست

اين خود آن کس را بود کز ابر او باران چکد
بام کو از ابر گيرد ناودانش قايلست

اي ابر خوش باران بيا وي مستي ياران بيا
وي شاه طراران بيا مستان سلامت مي کنند

اين عشق چو بارانست ما برگ و گيا اي جان
باشد که دمي باران بر برگ و گيا کوبد

عاشقان بر درت از اشک چو باران کارند
خوش به هر قطره دو صد گوهر جان بردارند

قطره اي تو سوي بحري کي تواني آمدن
سوي بحرت آورد چون سيل و چون باران صيام

آن را که باشد درد دل کي رهزند باران گل
از عشق باشد او بحل کو را نشد که خردله

يکي ابري وراي حس که بارانش همه جان است
نثار خاک جسم او چه باران ها بباريده

باغ آي و ز باران سخن نرگس و گل چين
نرگس ندهد قطره اي از بام چکيده

چرا چون ابر بي باران به پيش مه ترنجيدي
چرا همچون مه تابان بر اين عالم نمي گردي

برو تو دست اندازان به سوي شاه چون باران
ببيني بحر را تازان در آن بحر پر از خوني

گر بباري تو چو باران کرم بر بامم
هر دو چشمم ز نم و قطره چو ميزاب کني

برقي که بر دلت زد و دل بي قرار شد
آن برق را در اشک چو باران خويش جوي

گرنه چو باران بر چمن من دادمي داد ز من
با جمله فردان جفتمي وز جمله جفتان فردمي

ديوان ناصر خسرو

ز پنهان آمد اينجا جان و پيدا شد زتن زان سان
که پنهان بر شود واندر هوا پيدا شود باران

ديوان وحشي بافقي

تخم اميد ما از و نارسته ماند از بي نمي
اما به کشت ديگران باران رحمت کم نشد

ز باران بهار حسن آبي بر گلستان زن
که اندر مهر جان پر گل کند ديوار بستان را

نکردي بي اجازت سيل سر در خانه موري
خواص عدل او همراه اگر مي بود باران را

ديوان هاتف اصفهاني

تويي کافشاند و ريزد به کشت دوست و دشمن
سموم قهر تو اخگر سحاب لطف تو باران

بر سرو و سمن لؤلؤ تر ريخته باران
بر لاله و گل در و گهر بيخته ژاله