ديوان قاآني

پيش ز پويه دهانش ز کف تنش ز عرق
نمونه ايست عجب باد و برف و باران را

باران همه بر جاي عرق مي چکد از ابر
پيداست که از دست کريم تو حيا کرد

و يا ابراز پي ايثار بزم جشن عيد شه
به رغم سيم ماه نو ز باران گوهرافشان شد

پيش باد و سمش سندان تنش ابر و تکش طوفان
کفش برف و خويش باران دوش برق و غوش تندر

سلامت را دعا گفتم ز شوق چشم بيمارش
چو باران گريه سر کردم ز هجر لعل خندانش

در خوي رود از شرم دلش بحر که دايم
بر چهره او آب زند ابر ز باران

اگر ببري بدم گشتم ز عونش ببر اژدرکش
اگر ابري بدم گشتم ز فيضش ابر در باران

بر دامن خاک از نخست هر خس که کردي جاي چست
قصاروش يکباره شست از آب باران فرودين

و يا ز شدت باران و برف و برد هوا
به نيمه راه به جايي بماند خواه مخواه

ديوان محتشم کاشاني

بترس از آن که چه باران لطف بر همه باري
به برق آه زند در دل تو جان من آتش

خورد تا چشم تو چشم اي نرگس باران اشگ
شوخ چشمان را براند نرگس از بستان چشم

مهر ليلي بين که اشگش بر سر راه وداع
همچو باران بر سر مجنون ز محمل ريخته

به رنگ دست تو ابري نديده چشم فلک
که سيم ناب و زر سرخ از آن بود باران

بس که چون باران نيسان اي سحاب خوش مطر
از زبان ما دعا مي بارد از دست تو زر

به خصم تشنه جگر هم رساند دست تو فيض
که آبش از مطر قطره هاي باران داد

رخت عالم گشته بيش از حدتر از باران ظلم
آفتاب عالمي زين بيش به سر عالم به تاب

ز آسمان به زمين سيم و زر شود باران
محيط همت او آب اگر دهد به سحاب

ديوان مسعود سعد سلمان

نه نوگلي و شکر دانم که چاره نيست
از آفتاب و باران کس را به راه در

نه روشنايي و باران ز مهر و ابر بود
نه جست بايد روزي ز کف تو ناچار

چو مهر تابان تاب و چو چرخ گردان گرد
چو ابر باران بار و چو سرو بالان بال

چو پر شود به دماغم ز تف عشق بخار
ز ابر چشم فرود آيدم چو باران نم

نه ملک زيبد بي او نه چرخ بي خورشيد
نه خلق باشد بي او نه کشت بي باران

غريوان کوس محمودي چو رعد از ابر نيساني
سپاه گرد بر گردش چو ابري کش بلا باران

ديوان فيض کاشاني

کردن درمان چه سود اشگ چه باران چه سود
درد دل و سوز جان مي نپذيرد علاج

دل که در بند غمت افتاد شد در يتيم
قطره باران چو افتد در صدف گوهر شود