ديوان صائب

اگر خرمن ندارد مزرع ما خوشه چين دارد
اگر باران به کشت ما نبارد مور مي بارد

مگر برداشت از رخ پرده زلف آن بهشتي رو؟
که باران خجالت از جبين حور مي بارد

نشست از خاطرم گرد غمي بخت سيه صائب
چه حرف است اين که ابر تيره باران بيشتر دارد؟

که گفته است در ابر سفيد باران نيست
رخش غم از دل من در نقاب مي شويد

خانه آب و گل از سيلاب مي لرزد به خويش
چون شدي از خانه بردوشان غم باران مدار

عشق مي خواهد دل مجروح و چشم اشکبار
کشت بي نم، ابر بي باران نمي آيد به کار

وقت سير برق و باران، اي بهار زندگي
از دهان خشک ما و ديده تر ياد کن

خار ديوارست چون از اشک شد مژگان تهي
ابر بي باران بود دستي که شد ز احسان تهي

هدف از تير باران سينه پر رخنه اي دارد
خطر بسيار باشد در کمين گردن فرازي را

پوست گردد چون زره از تير باران خصم را
از کمان ماه تمام او چو گردد هاله دار

گر چه مي گويند باران نيست در ابر سفيد
مي چکد آب حيات از مرمر او جاودان

مي توان دريافت از باران پي در پي که مهر
شرمسار از جبهه گوهر نثار اشرف است

ز شوخي ها به برق نوبهاران نسبتي دارد
که مي ريزد چو باران خون و خندان است شمشيرش

ديوان عطار

بر خطت چون زار مي گريم مکن منعم ازانک
اين همه سرسبزي سبزه ز باران مي رسد

روز و شب بر جان من درد و دريغ
چند بارد بي تو چون باران ز تو

زين ابر تر چو باران بيرون شو و سفر کن
زيرا که بي سفر تو هرگز گهر نگردي

به جنب او دو جهان قطره اي است از دريا
چه کم شود چه زيادت ز قطره باران

خسرو نامه عطار

از آن ميغ و از آن رعدو از آن برق
پر از باران خونين غرب تا شرق

ديوان عراقي

چشمم ز غم عشق تو خون باران است
جان در سر کارت کنم، اين بار آن است

ديوان فرخي سيستاني

آب در جوي ز باران بهاري و ز سيل
همچنان گشت که با سرخ مي آميخته شير

به جنگ مرو و جنگ بلخ و جنگ ميله زان لشکر
به خاک اندر فکندستي فزون از قطره باران

تيغش به گه جنگ چو ابريست که آن ابر
خون بارد از آن گونه که باران بهاري

ديوان فروغي بسطامي

تا عذار تو عرق ريز شد از آتش مي
باغبان گفت که بر برگ سمن باران زد

ديوان قاآني

لب غنچه رخ لاله برون آورده تبخاله
ز بس باران از آن ژاله به طرف گلشن و صحرا

سخن تخمست و او دهقان ثنا مزرع امل باران
فشاند دانه در ميزان که چيند خوشه در جوزا