ديوان صائب

اين جواب آن غزل صائب که ملا گفته است
از پي آن آفتاب است اشک چون باران ما

ز ابردست ساقي جسم خشکم لاله زاري شد
که در دل هر چه دارد خاک، از باران شود پيدا

کسي تا چند پنهان چون زره زير قبا دارد
ز بيم تير باران حسودان جوهر خود را؟

به ريزش مي توان داغ سياهي را ز دل شستن
که باشد ابر بي باران، شب آدينه مستان را

به هشياران فشان اين دانه تسبيح را زاهد
که ابر از رشته باران به دام آورد مستان را

ز منع افزون شود شوق گرستن بي قراران را
که افزايد رسايي از گره در رشته باران را

نه هر آهي قبول افتد، نه هر اشکي اثر دارد
يکي گوهر شود از صد هزاران قطره، باران را

سحاب تيره هيهات است بي باران بود صائب
ز روي صدق در دلهاي شب دست دعا بگشا

چرا عاشق نبازد سر به تيغ آبدار او؟
که مي گردد گهر هر قطره باران درين دريا

گر چه مي گويند باران نيست در ابر سفيد
از طراوت مي چکد از پرتو مهتاب، آب

در هواي ابر لازم نيست در مينا شراب
مي کند هر قطره باران کار صد دريا شراب

از تريهاي فلک بي حاصلان خون مي خورند
هر که را در خاک تخمي هست با باران خوش است

سينه اش مجمر شده است از تير باران چون هدف
هر که از گردن فرازي خودنمايي کرده است

دست از دامان دلهاي پريشان برمدار
رو به دريا مي رود ابري که بي باران شده است

تر نگردد از زر قلبي که در کارش کنند
يوسف بي طالع ما گرگ باران ديده است

من که چون شير از کمينگاه قضا غافل نيم
سينه ام از تير باران حوادث بيشه اي است

ز حد گذشت چو باران، ز برق کمتر نيست
بهار و باغ من از گريه دمادم سوخت

ريزش چه کار با دل بي آرزو کند؟
آن را که تخم سوخت به باران چه حاجت است؟

تا رگ ابر بهار و رشته باران بجاست
چنگ عشرت را به قانون مي تواني ساز کرد

هر کف دستي که از ريزش ندارد بهره اي
بر جهان چون ابر بي باران گراني مي کند

گر چه نگشايد گره از رشته هاي پر گره
دايم از باران گره از کار مستان وا شود

غافلان را تنگدستي مي شود رهبر به حق
رو به دريا مي کند ابري که بي باران شود

آه خون آلود را چندان که مي دزدم به دل
از گره چون رشته باران رساتر مي شود

در آغوش صدف افسرده گردد قطره باران
گره در کارش افتد هر که از ياران جدا افتد

مده از دست با گردن فرازي خاکساري را
که برگ از ابر و باران، ريشه از گل تازه مي گردد