ويس و رامين

نبيني کابر پيوسته برآيد
چو باران زو ببارد بر گشايد

حسودا تو مگر آگه نداري
که در باران بود اميدواري

بدو دادست برهان کفايت
برو باريده باران عنايت

ديوان قاآني

از برگ شقايق ابر فروردين
آويخته قطره هاي باران را

ديوان مسعود سعد سلمان

رنگ دادست شسته رويش را
نور خورشيد و قطره باران

گر به گرما نتابدي خورشيد
ور به سرما نباردي باران

قحط چو باران نشاند
رحمت تو از جهان

خورشيد جهان فروز شد رأيم
باران زمين نگار شد جودم

ديوان فيض کاشاني

باران کرم ببار بر (فيض)
آبي آور بروي کارم

مثنوي معنوي

فعل باران بهاري با درخت
آيد از انفاسشان در نيکبخت

گفت سيماهم وجوه کردگار
که بود غماز باران سبزه زار

تازگي هر گلستان جميل
هست بر باران پنهاني دليل

ديوان شمس

اگر درد مرا درمان فرستي
وگر کشت مرا باران فرستي

خاموش ولي به دست تو چيست
باران آمد تو ناوداني

ليلي و مجنون نظامي

از پيش و پس قبيله ياران
کردند بسيج تير باران

در گريه شدند سوکواران
کردند بر او سرشک باران

هفت پيکر نظامي

شه چو باران رسيده ريحاني
کرد بر تشنگان گل افشاني

شرف نامه نظامي

به هر خشکساري که خسرو رسيد
بباريد باران گيا بردميد

اقبالنامه نظامي

کنون در خطرگاه جان آمديم
ز باران سوي ناودان آمديم

ديوان وحشي بافقي

گر ز باران ابر آزاري
سپهي را کند سپر داري

ناظر و منظور وحشي بافقي

قضا را بود فصل نوبهاران
ز ابر نوبهاري ژاله باران

فرهاد و شيرين وحشي بافقي

هواي ابر و قطره قطره باران
کدامين ابر؟ ابر نوبهاران

هفت اورنگ جامي

بر نکو سيرتان و بدکاران
دست او ابر موهبت باران

هستم ز مژه سرشکباران
چون دامن تو به روز باران

کز وي همه برق آه خيزد
باران سرشک درد ريزد