حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

امتانش چو قطره باران
کاول و آخرش بود چو ميان

علم او دستگير دينداران
قلمش چون ربيع با باران

ديوان سيف فرغاني

بر برق رخشنده آتش فروزم
سوي ابر غرنده باران فرستم

ازين قوم نيکي توقع مدار
کزين ابر باران نخواهيم يافت

بخارست جاني که عاشق نشد
دخانست ابري که باران نداشت

ديوان صائب

باران ابرهاي سفيدست تازه تر
از هوشيار ريزش مستانه خوشترست

ز باران پيکان خارا گذار
فشاندند گرد از رخ کارزار

ديوان عطار

همچو باران ز آسمان سلطنت
خط استغنا روان خواهد بدن

الهي نامه عطار

تراگر تير باران بر دوامست
«علي حبه جنه » تمامست

مگر بود اتفاق غم گساران
که روزي اوفتاد آغاز باران

سراسيمه جهاني خلق محبوس
شدند از بهر باران پيش طاووس

اشتر نامه عطار

تا ميان کوه ساران آمدند
همچو ابري سيل باران آمدند

خسرو نامه عطار

اگر سيماب باريدي چو باران
بماندي برسنان نيزه داران

شفق ميريخت تيغش همچو باران
وزو چون برق سوزان تيغداران

فلک چون پرده باران فروهشت
کنار خسرو رومي بياغشت

چو باران جامه ماتم فروشست
سپيده سرمه از عالم فروشست

سپاه او فزونند از هزاران
صدي بشمر بهريک قطره باران

چنان کردي بمعني داستان را
که باران بهاري بوستان را

زره چون ميغ، وزشست سواران
بسوي ميغ ميباريد باران

لسان الغيب عطار

مرد عاقل در درون خلوتست
برسرش باران فيض رحمت است

جوهر الذات عطار

سرافکنده به پيش از شرمساري
ز ديده همچو باران بهاري

مجموعه آثار عطار

لبانم خشک و چشمم اشگباران
زمين خشک را جانست باران

ويس و رامين

همي باريد گلبرگ از درختان
چو باران درم بر نيکبختان

رخانش بود گفتي نوبهاران
هم از چشمش برو باريده باران

به بخت خويشتن چندان گرستي
کجا افزونتر از باران گرستي