منطق العشاق اوحدي مراغي

ز چشم سوکوار اشکي چو باران
همي بارند مسکين سوکواران

جام جم اوحدي مراغي

ديده سرمايه نکوکاران
اشک حسرت ز ديدها باران

ديوان انوري

نکباي علم در سپهر پيچد
باران کمان بي بخار باشد

ديوان پروين اعتصامي

کنون بگسستيم پيوند ياري
ز خورشيد و ز باران بهاري

شاهنامه فردوسي

به بيداد خون سياوش بريخت
بدين مرز باران آتش ببيخت

چو گودرز باران الماس ديد
ز تيمار رستم دلش بردميد

بفرمود تا تير باران کنند
بريشان کمين سواران کنند

بکردار باران ز ابر سياه
بباريد تير اندران رزمگاه

بناهاي آباد گردد خراب
ز باران وز تابش آفتاب

بيامد ز قلب سپاه اردشير
چکاچاک برخاست و باران تير

بباريد برگل به هنگام نم
نبد کشتورزي ز باران دژم

گراز پيل ولشکر بگيرم شمار
بخندي ز باران ابر بهار

بر ايشان يکي تير باران کنيد
بکوشيد وکار سواران کنيد

چو باران بدي ناوداني نبود
به شهر اندرون پاسباني نبود

ديوان خاقاني

از شاخ شکوفه ريز گوئي
کرده است فلک ستاره باران

ديوان خواجوي کرماني

بخواهد ريخت خونم مردم چشم
بلي دهقان بجز باران نخواهد

اگر برفست وگر باران نترسم
اگر بادست وگر سرما بيايم

مواعظ سعدي

هر چند مؤثرست باران
تا دانه نيفکني نرويد

بوستان سعدي

برايشان بباريد باران جود
فرو شستشان گرد ذل از وجود

گروهي سوي کوهساران شدند
به فرياد خواهان باران شدند

چو ابر اسب تازي برانگيختيم
چو باران بلالک فرو ريختيم

گلستان سعدي

اگر باران بکوهستان نبارد
به سالي دجله گردد خشک رودي

نيفتاده در دست دشمن اسير
بگردش نباريده باران تير

ديوان سنايي

مي بدان آريم که برخيزم
بوسه باران کنم لبان ترا

کافتاب اميد را به فلکي
خشکسال نياز را به باران