ديوان شمس

ساقيان سرمست در کار آمدند
مستيان در کوي خمار آمدند

کي باشد اختري در اقطار
در برج چنين مهي گرفتار

بود لحاف شبشان ماهتاب
روز طواف همشان در به در

مرگ نفس است در تجلي
مرگ جعلست در عبربيز

در کشتي عشق خفته ام خوش
در حالت خفتگي روانم

در ديده عقل بس مکينم
در ديده عشق بي مکانم

آتشي نو در وجود اندرزديم
در ميان محو نو اندرشديم

آزمودم مردگي و زندگي
در فنا و در بقا نشکيفتم

در وصالت چرا بياموزم
در فراقت چرا بياموزم

در هوايش طواف سازم تا
چون فلک در هوا بياموزم

غم بيهوده در جهان نخوريم
مي آسوده در قدح ريزيم

در پرتو آفتاب رويت
در رقص چو ذره هاست ديده

در پنجه ماست دامن تو
اي دست در آستين کشيده

در نيم شبي رسيد شمعي
در قالب مرده رفت جاني

درياي محيط در سبويي
در صورت خاک آسماني

در کشتي نوح همچو روحي
در گلشن روح نوبهاري

در ذره کجا قرار ماند
خورشيد به رقص در سمايي

در صورت بنده کمينيم
در سر صفت يکي خدايي

حدي نداري در خوش لقايي
مثلي نداري در جان فزايي

ناپديدي چو جان در اين عالم
در جهان دلم پديدستي

درآ در سينها کآرام جاني
درآ در ديدها که توتيايي

در حضرت حق ستوده درويشانند
در صدر بزرگي همه بيخويشانند

در انجمني نشسته ديدم دوشش
نتوانستم گرفت در آغوشش

پالوده شوي در طلب پالودن
فرسوده شويد در هوس فرسودن

ديوان ناصر خسرو

سوزن سوزانم در چشم جهل
ليکن در باغ خرد سوسنم