مثنوي معنوي

کافران کارند در نعمت جفا
باز در دوزخ نداشان ربنا

کودکان خرد در کتابها
و آن امامان جمله در محرابها

در فره دادن شنيده در کمون
حکمت لولا رجال مومنون

هيچ عاقل افکند در ثمين
در ميان مستراحي پر چمين

نيم عمرت در پريشاني رود
نيم ديگر در پشيماني رود

گفت حجت در درون جانمست
در درون جان نهان برهانمست

جز عمادالملک نامي در خواص
در شفاعت مصطفي وارانه خاص

خاصه عمري غرق در بيگانگي
در حضور شير روبه شانگي

در دمي در صور گويي الصلا
برجهيد اي کشتگان کربلا

چون يحبون بخواندي در نبي
با يحبوهم قرين در مطلبي

لاجرم در ظرف باشد اعتداد
در لهبها نبود الا اتحاد

در گشاد ختمها تو خاتمي
در جهان روح بخشان حاتمي

شهسواران در سباقت تاختند
خربطان در پايگه انداختند

تخم نادر در فضيحت کاشتي
در جهان تو مصحفي نگذاشتي

در فتادند از لنحن الصافون
در چه بابل ببسته سرنگون

درج در خوفي هزاران آمني
در سواد چشم چندان روشني

ديوان شمس

در باطن کرده خاص خاصت
در ظاهر کرده امتحانت

او در طلب چنين درستي
در پيش سهيل چون اديمست

بشکفت درخت در زمستان
در بهمن ميوه ها پزيده ست

اما صدفي که در ندارد
در جستن درش معبري هست

در هر ابري هزار خورشيد
در هر ويران بهشت آباد

در حضرت آن چنان رقيبي
در شاهد بنگرد نترسد

در عشق پديد شد سپاهي
در سايه چتر پادشاهي

در عشق حلال گشت حيله
در عشق رهين صد قماريد

در تير شهيت اگر شهيديت
در پيش مهيت اگر غباريد