ديوان مسعود سعد سلمان

نرهد زو نهنگ در دريا
نجهد زو پلنگ در کهسار

چگونه بخايم در ايشان رطب
که در حلقشان نيست الاختف

در فصاحت بزرگ ناوردم
در بلاغت فراخ ميدانم

در ثنا آفتاب پر نورم
در هجا ابر تند بارانم

بدنها همه در دوتويي زره
زنخها همه در دوتايي لثام

تا در گرانبهاي دريا را
در گوهر قيمتي کان بندم

در دانش تيز هوش برجيسم
در جنبش کند سير کيوانم

ملک عاليت باد در بيعت
چرخ گردانت باد در فرمان

در خراسان و در عراق همي
عاشقانند بر هنر همگان

تا فروزند در مجوس آذر
تا پرستند در هنود وثن

حاسدش در سؤال خشک دهن
دشمنش در جواب گنگ زبان

همه در کردني دهد ناورد
همه در بودني کند دوران

در بزرگي چو آفتاب بتاب
در سعادت چو روزگار بمان

در هواي توام ببسته ميان
در ثناي توام گشاده دهن

در چند کارزار فتاده
در چند مرغزار چريده

تنش در حسرت زبر پوشي
سرش در آرزوي دستاري

همه در آتش جگر غلطم
همه در آب ديدگان پويم

طيبتي طرفه در ميان افکند
ثلث شهنامه در زبان افکند

در رواق منقش سر چاه
مست ماندست خفته در خرگاه

در کردهاي او هم دارم
در زير ران هيوني اشهب

آمدن در خورت نبود اينجا
بازگشتنت هيچ در خور هست

خنجري ناکشيده در حمله
باره اي نافکنده در ناورد

بزرگي در همه فضلي مقدم
کريمي در همه فني مبرز

فلک اندر دميد پنداري
باد در آستين ما در تيغ

گاه در مرغزار عاج ايي
گاه در آبگاه قار شوي